Úrval - 01.06.1957, Blaðsíða 21

OPINBERUN
ÚRVAL
ari konu — þessari frú Mon-
tague," másaði hún og stóð
næstum á öndinni.
Það leit helzt út fyrir, að hún
ætlaði að fljúga á hann, en hún
stóð bara og tvísteig eins og
hundur í bandi, sem er espaður
upp. Það var æðisglampi í aug-
um hennar. „Svo þar hefurðu þá
verið, þegar þú hefur komið
seint heim. Það er þar, sem þú
spilar hjónasæng á kvöldin,
það er —“
„Svona, svoria, Blodwen,“
sagði hann og reyndi að stilla
hana. En hún dengdi yfir hann
ákærunum, svo að hann lét sér
nægja að hlusta. Tvírætt bros
lék um varir hans. Blodwen
varð sífellt æstari, og það voru
engar sykursætar athugasemd-
ir, sem hún lét fjúka. Honum
fannst gaman að horfa á hana
svona ofsafengna, hún var ynd-
islegri en nokkru sinni fyrr.
Hún var svo stórkostleg, að
Gomer brosti út undir eyru. Við
það sleppti hún sér alveg.
„Ég verð ekki einum sólar-
hring lengur í þessu húsi. Ég
fer heim til mömmu!“
Hann fann, að nú hafði tryll-
ing hennar náð hámarkioghann
stóð upp og gekk til hennar.
Hún hopaði á hæl, en hann
fylgdi fast eftir. Hann tók um
arma hennar og þrýsti henni
þétt að sér.
„Nú er ég búinn að hlusta
nógu lengi á móðganir þínar,
Blod. Hver segir þér, að ég sé
hjá öðrum konum? Ha? Hefur
gamla skrukkan verið að spýta
einhverju í þig?“
„Þú sagðir henni, að þú hefð-
ir séð frú Montague alls-
nakta . . .“
„Já, það er satt. Er nokkuð
Ijótt við það?“
„Ö!“ Blodwen brauzt um til
að losna úr faðmlögum hans.
„Sumar konur reyna ekkert
að dylja fegurð sína,“ sagði
hann. „Frú Montague veit
ósköp vel, hvernig hún á að
geðjast manninum sínum.
Hlustaðu nú á mig, litli kján-
inn minn . . .“ Og hann sagði
henni frá öllu, sem gerðist
heima hjá frú Montague.
Hún þagði. Andlit hennar
var kafrjótt og það var bæði
undrun og eftirvænting í svipn-
um. 1 augum hennar brá fyrir
undarlegu bliki.
„Nú veiztu það,“ hélt Gom-
er áfram. „Þarna sérðu, hvað
þú ert fljót til að trúa því versta
um mig. Ég kom heim í kvöld
og vonaðist eftir að sjá eitt-
hvað, sem væri ennþá betra en
það sem frú Montague sýndi
mér. Og ef þú hefðir ekki ver-
ið illa uppalin, þá hefði ég líka
fengið að sjá það. Þar liggur
hundurinn grafinn. Þú ert alin
þannig upp, að þú blygðast þin
alltof, alltof mikið.“
BLOWDEN laut höfði. Drætt-
irnir í rjóðu og hraustlegu
andliti hennar voru svo mjúk-
ir, að hann fylltist viðkvæmni.
Hann sagði blíðlega: ,,Á ég að
19