Úrval - 01.06.1957, Qupperneq 31

BORGIN HJARTAHLÝJA
tJRYAL
Ég vaknaði aftur í sjúkrahúsi
með súrefnisgrímu fyrir andlit-
inu. Læknirinn stóð við rúmið.
Ég vissi, að hann bar ábyrgð
á greiðslu sjúkrahússkostnaðar
vegna mín, og ég lyfti grímunni
og sagði: ,,Það eru nokkrar
ferðaávísanir í jakkavasa mín-
um. Ég skal skrifa undir nokkr-
ar þeirra.“
„Setjið grímuna á andlitið á
yður aftur og hættið að hugsa
um peninga,“ sagði hann góðlát.
lega. „Látið mig um áhyggjurn-
ar.“
Eitthvað í fasi hans kom mér
til að rétta fram höndina. And-
artak hélt hann í hönd mína og
sagði svo hranalega: „Þér eruð
meðal vina.“ Mig langaði til að
gráta. Það var eins og ég hefði
verið boðinn aftur velkominn til
lífsins. Hljóðlát systir gaf mér
sprautu og ég sofnaði aftur.
Þegar ég vaknaði, var kominn
morgunn og súrefnisgríman
hafði verið tekin af mér. Það
voru blóm í stofunni. Undir eins
og hjúkrunarkonan kom inn
spurði ég hana hvaðan þau væru.
„Frá öðrum sjúklingum T. lækn-
is,“ sagði hún. Þegar hún spurði
mig hvernig mér íiði, bætti hún
við, að það væri alltaf verið að
spyrja sig um það.
„Mér líður betur,“ sagði ég,
„en hvað kemur til að allt þetta
fólk vill fá að vita hvernig al-
ókunnugum manni líður og send-
ir honum blóm?“
„Það flýgur fiskisagan," sagði
hún.
Hýrleg, írsk systir kom inn
með kaffi. „Blessaður maður-
inn hlýtur að vera örmagna,“
sagði hún og brosti góðlátlega.
„Þetta yljar yður.“ Og svo bætti
hún við: „Ég bað fyrir yður í
gærkveldi, og það gerðu hinar
systurnar líka. Við munum ekkj
gleyma yður.“
Ég varð orðlaus. Hér mætti
ég óeiginlegri vináttu og hjarta-
hlýju af því tagi sem ég hafði
ímyndað mér að ekki væri til
nú á tímum. Og ég var alls
ókunnugur öllu þessu fólki! Þeg-
ar hjúkrunarkona kom með
sprautu, kvaðst ég ekki kæra
mig um hana. Ég var enn með
verk, en ég vildi ekki að neitt
sljóvgaði þá öryggiskennd sern
ég hafði öðlazt. En hjúkrunar-
konan tók mótmæli mín ekki
til greina.
Læknirinn kom inn brosandi.
„Þér skutuð mér alvarlega skelk
í bringu í gær,“ sagði hann,
„en svona tilfelli veldur ekki
nærri alltaf varanlegu tjóni.“
Meðan hann var að skoða mig,
sagði hann mér að hann hefði
sett bílinn minn inn í bílskúrinn
sinn og hefði gerzt svo djarf-
ur að taka úr föggum mínum
það dót, sem ég þyrfti á að
halda í sjúkrahúsinu. „Ef ekki
kemur neitt óvænt fyrir,“ bætti
hann við, „getið þér tekið á móti
heimsóknum eftir tvo daga.
Kunningjar mínir, sem voru hjá
mér þegar þér komuð, hafa beð-
ið um að mega heimsækja yður,
og nokkra sjúklinga mína lang-
29