Úrval - 01.06.1957, Qupperneq 32

ÚRVAL
BORGIN HJARTAHLÝJA
ar til að kjnnast yður. Þér kom-
izt ekki hjá því að vera hér í
tvær vikur að minnsta kosti.
Það er eins gott að njóta þess
tíma eins og kostur er.“
Jafnvel næstu tvo daga meðan
heimsóknir voru enn bannaðar,
staðnæmdust nokkrir sjúkling-
ar eða skyldmenni þeirra við
dyrnar hjá mér til að spyrja
hvernig mér liði og skilja eftir
handa mér tímarit, bækur og
blóm. f þessu viðmóti fólst nátt-
úrleg hjartahlýja og einlægur
áhugi á líðan minni, og ég fann
hvemig mér óx kjarkur.
Eftir að ég mátti fá heim-
sóknir, komu margir til mín og
margir buðu mér heim eftir að
ég væri laus af sjúkrahúsinu.
Og það var alltaf gnægð blóma
í stofunni hjá mér.
Mér var gefið svo mikið, að
það var mér mikill léttir, þegar
ég fékk líka tækifæri til að gefa.
Ég hafði tekið eftir ungum
manni, sem gekk fram og aftur
um ganginn. Það leyndi sér ekki
að honum leið illa og ég bað
hann að koma inn og tala við
mig. Hann sagði mér að systir
sín þjáðist af hvítblæði og að
sjálfsögðu væri engin von um
bata, en hún vissi ekki, að hún
ætti skammt eftir ólifað. Hún
væri efnileg stúlka, og hún hefði
nýlokið háskólaprófi, og fram-
tíðiii hefði því blasað við henni
þegar hún veiktist. Pilturinn
var beiskur út af örlögum syst-
ur sinnar og leyndi ekki beiskju
sinni fyrir neinum.
30
„Koma einhverjir til henn-
ar?“ spurði ég.
„Það vantar ekki,“ sagði
hann. „Afglapar, sem ekki hafa
hugmynd um hvað bíður henn-
ar. Þeir hlæja og tala og láta
hana segja sér frá framtíðar-
áætlunum sínum.“
Ég varð undrandi að heyra
sjálfan mig segja, að ef hún
dæi með óbilaða trú á framtíðar-
áform sín og umvafin ást og
vináttu, væri hún gæfusöm.
„Áformið sjálft eða framtíðar-
draumurinn er alltaf meira virði
en framkvæmd hans,“ heyrði ég
sjálfan mig segja. „Hún er allra
hugljúfi nú — hún hefur ekki
sært neinn, ekki háð samkeppni
við neinn, hvergi vakið afbrýði-
semi. Þér getið verið þakklátur
fyrir að hún kveður ekki mitt
í ósigri, eins og margir aðrir.“
Þetta voru furðuleg orð af mín-
um vörum! En tveim dögum
seinna kom pilturinn aftur inn
til mín með allt öðru og bjart-
ara yfirbragði.
Þá fáu daga sem ég dvaldi
í Garðbæ, eftir að ég kom af
sjúkrahúsinu, fannst mér sem
ég væri nú aftur kominn heim,
sem ég og var í raun og veru
— ég hafði gengið í mannfélag-
ið að nýju og öðlazt nýja trú á
mennina. Áður hafði ég álitið, að
sérmenntaðir menn, t. d. lækn-
ar, sem settust að í smábæj-
um, væru að leita sér hælis í
makræði meðalmennskunnar.
T. læknir breytti þeirri skoðun
minni; augljóst var, að hann