Úrval - 01.06.1957, Qupperneq 94

TjRVAL
„MEÐ ÞRAUTSEIGJU SIGRUM VIÐ"
hafa lagt af . . . Við höfum
komizt 13 km. áfram í beina
stefnu, og með þessu móti tæki
það okkur tvö hundruð daga
a-ð ná lancli. Við neyðumst til
að reisa tjöldin á nýjan leik og
bíða þolinmóðir unz aðstæðurn-
ar verða hagstæðari til undan-
komu.“
Tjöldin voru reist og staður-
inn skírður „Búðir þolinmæð-
innar1'. Þarna dvöldu leiðang-
ursmennirnir í þrjá og hálfan
mánuð. 1. febrúar skrifar
Shaokleton í dagbók sína: „65°
18,5' s. 52°4' v. Engin tíðindi.
Suðaustan vindur, gott veður.
Þolinmæði. Þolinmæði."
Vegna matarskortsins varð
að skjóta hundana, að fáum ein-
um undanskildum, sem ætlað
var að draga einn sleða. Allir
tóku þetta mjög nærri sér og
söknuðu hinna villtu vina sinna.
Kjötið var seigt, en þó ætt. Þeg-
ar hundarnir voru horfnir, kom
nýr réttur á matseðilinn, hunda-
kex blandað þurrmjólk og síðan
vatni. Mönnum líkaði þessi rétt-
ur vel og leifðu ekki af mat
sínum.
Mælíngar Worsleys sýndu, að
ekki var unnt að ná landi á
Pauleteyju. Hinn 17. marz var
leiöangurinn staddur 60 sjómíl-
ur austur af eynni, en það var
ekki viðlit, að reyna að brjót-
ast yfir íshrönglið. Matur var
orðinn af skornum skammti og
mennirnir fóru að láta á sjá.
Aðalfæðan var selkjöt, lýsi og
ein kexkaka á dag. Dag nokk-
urn skreið stór rostungur upp
á jakann; mönnum tókst að
bana honum, og í maga hans
fundust 30 ómeltir fiskar. Fisk-
arnir voru steiktir í lýsi og þóttu
mikið hnossgæti.
Hinn 7. apríl kvað við hróp:
„Land! Það sést til lands!“
Þetta voru fjallatindar á Clar-
enceeyju, sem er í Suður-Shet-
landseyjaklasanum. Þegar birti,
sást dökkur fjallgarðurinn
greinilega. Það var dásamleg
sjón, að sjá svarta hamrana
bera við hvítan ísinn, það var
eins og að eygja heimkynni sitt.
Þegar á daginn leið, sást Sel-
ey í norðvestri. Shackleton
skrifar: „Ég hef hugsað mikið
um framtið okkar. Clarence-
eyjan neyðir okkur til að taka
úrslitaákvörðun. Þessi eyja er
síðasti möguleiki okkar til að
ná landi. Það er lífsnauðsyn
fyrir okkur að lenda á Clarence-
eyju eða nágranna hennar, Sel-
eyju. Síðarnefnda eyjan er
freistandi, enda þótt enginn
maður hafi stigið þar fæti til
þessa. Það sem við þráum mest
af öllu, er að fá fast land undir
fætur. Isjakinn hefur reynzt
okkur vel, en nú fer hann að
nálgast leiðarlok, hann getur
brostið þá og þegar og varpað
okkur í ólgandi hafið.“ Menn
stóðu vörð dag og nótt, til þess
að vera við öllu búnir. Frank
Kurley hefur lýst þessum síð-
ustu dögurn á jakanum: „Það
var ómögulegt að sofa. Sú hugs-
un lét okkur ekki í friði, að