Úrval - 01.06.1957, Qupperneq 103

„MEÐ ÞRAUTSEIGJU SIGRUM VIГ
Við hvolfdum bátnum og byggð-
um undir hami veggi úr torfi
og grjóti. Við kölluðum þennan
samastað okkar „Peggotty-búð-
ir“. Þarna ætluðum við að dvelja
unz við legðum upp í ferðina
yfir f jöllin. Umhverfis búðirnar
var mikið af sel, svo að engin
hætta var á að við yrðum hung-
urmorða.
Við þráðum ekkert heitar en
að komast sem fyrst brott frá
þessari eyðiströnd. Mennirnir,
sem eftir urðu á Seley, hurfu
okkur aldrei úr huga; það varð
að bjarga þeim tafarlaust. Við
hímdum undir bátnum í þrjá
daga; það voru nú liðnir níu
dagar frá því að við komum til
eyjarinnar. Það var oftastslæmt
veður, snjókoma, stormur eða
rigning. í fjörunni var mikið
af rekavið — sumstaðar voru
kestirnir þriggja m.etra háir.
Þetta var sannkallaður skipa-
kirkjugarður, því að þarna var
fullt af braki úr skipum, sem
farizt höfðu — siglutré, rár,
stafnslíkön, hurðir og árabrot.
Vestanstormurinn hafði sópað
brakinu upp að eynni, eftir að
hafa fleytt því alla leið frá Kap
Horn, sem var í þúsund mílna
fjarlægð. ,,Við skulum koma
hingað aftur,“ sagði Shackleton
við skipstjórann, ,,og leita að
fjársjóðum. Eða, hver veit,
kannski sofnum við svefninum
langa hérna.“
Það var ákveðið, að Shackle-
ton, Worsley og Crean skyldu
leggja upp í f jallferðina , strax
Urval
og veður leyvfði. Bátsmaðurinn
átti að verða eftir og sinna hin-
um sjúku. Veturinn var í að-
sigi og snjóþungt á hálendimi.
Það var um að gera ao brjót-
ast yfir fjöllin sem fyrst. og
því voru svefnpokar og annar
þungafarangur skilinn eftir.
Þeir höfðu meðferðis vistir til
þriggja daga, prímus, skaftpott,
þrjár skeiðar, öxi bátsmannsins,
tvo áttavita, sjónauka og 30
metra langan kaðal. Auk þess
höfðu skrúfur úr bátnum verið
reknar undir skó leiðangurs-
manna.
Það var föstudagurinn 19. maí.
Glaðatunglsljós var og kyrrð yf.
ir öllu. Klukkan tvö eftir mið-
nætti vakti Shackleton félaga
sína með orðunum: „Jæja,
drengir, þá leggjum við af stað.“
Fyrsta spölinn lá leiðin yfir
skriðjökul, sem hafði rutt sér
braut eftir dalnum og allt til
sjávar. Þeir klifu upp í 1000 m
hæð og það var þungt að ganga
í lausamjöllinni. Þegar upp var
komið, blasti við hrikalegt lands-
lag, baðað í tunglskininu: hvass-
ir tindar, ókleifir hamrar, ill-
fær fjallaskörð og jöklar með
djúpum sprungum. Brátt skall
á svartaþoka; mennirnir sáu
ekki hvern annan, kaðallinn einn
tengdi þá saman. Shackleton
var í fararbroddi með öxina, og
Worsley rak lestina með átta-
vitann. Stefnt var í austur, og
Worsley hrópaði öðru hvoru:
,,Á bakborða, vel á stjórnborða.,
beint áfram." Þetta var óvenju-