Heima er bezt - 01.07.2001, Qupperneq 19

Svo leggjum við af stað aftur, en nú fer að hitna svo
óþyrmilega, að við verðum að reyta eins mikið af fötum
af okkur og við getum. Jökullinn tekur að bráðna, og eftir
svo sem stundarfjórðung er allt yfirborð jökulsins eitt
beljandi vatnsrennsli. Nú eru ekki framar neinar smá-
sprungur, sem vatnið leitar eftir, heldur er allur ísinn
orðinn að krapi, sem stöðugt bráðnar og rennur... “
„Petit súkkulaðiauglýsing. “ Kiddi, Jón Dan og
Guðmundur A.
Það voru mikil viðbrigði að koma af hvítum ,,vatnsósa“
jöklinum niður á svartan sandinn við Klakk (1008 nt) en
þangað komum við á fimmta degi. Minnugir gróðursins
við Arnarfellið leituðum við „með logandi ljósi“ að gras-
bletti og við fyrstu sýn sáum við ekki eitt einasta sting-
andi strá. Enginn hóll sást og enginn klettur til þess að
tjalda í skjóli við og enga steina fundum við til þess að
setja ofan á tjaldhælana. Loks rákumst við á nokkrar
harðar mosaþúfur og þar hentum við tjaldinu upp með
hraði.
„ Við sofnuðum útfrá urri vindsins og duni rigningarinn-
ar, grúfðum okkur niður í svefnpokana, svo að ekki einu
sinni nefið stóð út úr. En þegar líður á nóttu vakna ég og
finnst mér sem eldur leiki um andlit mitt.... Eg glað-
vakna og þreifa fyrir mér og veit strax, að ég er svona
hroðalega sólbrenndur. Eg svifti pokanum opnum og finn
ofurlitla fróun í að láta kaldan gust undan tjaldskörinni
leika um andlit mitt, en þó er sem sami eldur brenni inni
fyrir. “
Eins og Jón Dan segir var nóttin við Klakk okkur erfið
vegna sólbruna en mig minnir að þeir bræður hafi farið
verst út úr honum. Um morguninn lögðum við tiltölulega
snemma upp og stefndum á Fjórðungsöldu. Á
Sprengisandi sáum við hjólfor eftir fyrsta bílinn sem fór
norður yfir árið 1933 og svo rákumst við líka á for eftir
reiðhjól og mig minnir að þýska konan sem fór þarna um
árið áður hafi verið á hjóli.
Hvíld á Hofsjökli.
„Allt í einu blasir við okkur grasi vaxin hlíð og við heyr-
um léttan lœkjarnið, sem verður þyngri og þyngri eftir
því sem nær dregur. Svo stöndum við svo að segja allt í
einu á gilbarminum og horfum niður í Kiðagilsá, sem
rennur þarna í sinni eigin gröf til Skjálfandafljóts. “
Það rigndi á meðan við tjölduðum og loks skriðum við
blautir og þreyttir inn í tjaldið eftir um það bil 14 tíma
göngu yfir sandinn. Vistin í Kiðagili varð löng og leiðin-
leg enda blotnaði allt sem blotnað gat og primusinn dynt-
óttur i ofanálag. Þarna urðunr við veðurtepptir heilan dag
í hvassri norðanátt og rigningu.
„Þessi dagur varð okkur óheilladagur, og gekk allt á aft-
urlöppunum með þeim endemum, að varla verður frá
skýrt. Rigningin hamaðist jafnt og þétt og lak tjaldið
stöðugt þrátt fyrir allar okkar aðgerðir. Þar ofan á bœtt-
ist að megnasta ólag var á eldunartækinu. Skipti það
engum togum að ég sat á eggjafötunni frammi við dyrnar
og bograðiyfir prímusskrattanum frá því kl. 10 um morg-
uninn til kl. 9 um kvöldið. “
Um kvöldið gáfumst við upp á Kiðagilsvistinni og
ákváðum að ganga um nóttina niður að Mýri, efsta bæn-
um í Bárðardal, því allt dótið var hvort sem orðið renn-
andi blautt.
„ Við sneiddum niður það sem eftir var af brauðinu,
smurðum það með leifum smjörsins og lögðum ofan á
það mjólkurost. Harðfiskinum var vandlega skipt í flóra
hluta og ofurlítið smjörstykki látið með, flögur seinustu
eggin voru soðin, því nú var prímusinn kominn í lag, síð-
an var öllu raðað ofan í eggjafötuna og haft þannig, að
sem fljótlegast vœri að taka það upp. “
í upphafi þessarar 11 tíma næturgöngu lentum við í
slyddu en þegar við komum í Mjóadal, en hann liggur
vestan íshólsvatns, hlýnaði og birti upp.
Heima er bezt 259