Heima er bezt - 01.07.2001, Blaðsíða 20

„Eiginlega höfðum við œtlað að raka okkur og pússa
vel fyrir utan túngarðinn, en þó ekkert verði nú af
rakstrinum greiðum við okkur, strjúkum framan úr
okkur, förum úr skónum og nuggum moldina af þeim
og buxunum okkar, skiptum um sokka og reynum yfir-
leitt að líta eins þokkalega út og hœgt er. “
Á Mýri bjó þá ekkjan Aðalbjörg Jónsdóttir (f. 1888,
d. 1943) með syni sínum og tengdadóttur og fleiri börn
hennar voru á heimilinu.
„ Og hér mætir okkur hin íslenzka gestrisni í sinni dýpstu
og bestu mynd, Fyrst sjáum við andlit í gluggum, svo
hverfa þau og þegar við komum á hlaðið kemur eldri
kona út úr húsinu og gengur brosandi á móti okkur.
- Komið þið sælir, segir hún, gjörið svo vel og gangið í
bœinn, ég skal koma með mjólk handa ykkur á meðan þið
bíðið eftir matnum. Svo skulu verða til rúm handa ykk-
ur. “
Klukkan er ellefu um morguninn og við sofum allan
daginn, nema til að þiggja mat og drykk. Aðalkafli ferð-
arinnar er á enda og ég vildi fyrir hönd mína og félaga
minna, enda með þessum orðum:
Guð blessi fólkið á Mýri. “
Jú, það var vissulega gott að komast til byggða eftir
margra klukkutíma göngu. Líklega höfðum við fengið
okkur fullsadda af hálendinu í bili.
Þarna á Mýri sáum við geitur í fyrsta skipti á ævinni.
Um kvöldið var kjöt á borðum sem við höfðum aldrei
smakkað áður og svona okkar á milli giskuðum við á að
líklega væri það af gæs en svo kom í ljós að það var
kiðlingakjöt.
Þarna sáum við líka mjög sérstakan þurrkhjall sem
unnin var úr grönnum trjástofnum og eða greinum sem
sóttar höfðu verið í næsta nágrenni.
Eftir góða dvöl á Mýri riðum við í fylgd Jóns Jónssonar
bónda (f. 1908 - ) að Mývatni. Þrír okkar voru ferjaðir
yfir Skjálfandafljót en ég reið, enda vanur hestum. Við
skoðuðum Aldeyjarfoss, þáðum veitingar í Víðikeri og
enduðum á Skútustöðum en þar tók á móti okkur séra
Hermann Hjartarson (f.1887, d. 1950), minnisstæður
maður, hlýlegur og greiðvikinn. Um kvöldið voru þar
aðrir ferðalangar og séra Hermann spurði þá hvaðan þeir
væru að koma og þeir sögðust hafa gengið á Hverfjall
(Hverfell). Þá spurði prestur, benti á okkur og svaraði svo
sjálfum sér:
- Hvaðan haldið þið nú að þessir séu að koma? Jú, þeir
komu gangandi norður yfir Sprengisand! Hvorki meira
né minna!
Svo skipulagði hann fyrir okkur næsta dag þannig að
við gætum skoðað sem mest af Mývatni og umhverfi
þess áður en við legðum af stað til Akureyrar með rút-
unni.
Séra Hermann lét vekja okkur snemma um morguninn
svo við næðum að Geiteyjarströnd vel fyrir hádegi og
gætum skoðað Dimmuborgir á meðan bóndinn vitjaði um
silunganetin. Þetta gekk eins og fyrir var lagt. Við borð-
uðum svo þennan flna silung á Geiteyjarströnd eftir að
hafa gengið um Dimmuborgir í fylgd drengs frá bænum.
Eftir matinn reri bóndinn með okkur út í Slútnes og svo
áfram til Reykjahlíðar. Séra Hermann á Skútustöðum
hafði búið svo um hnútana að rútubílstjórinn frestaði
brottfor um tvær stundir, enda fáir farþegar, svo við gæt-
um skoðað sem mest þennan stutta tíma sem við áttum
við Mývatn en næsta ferð til Reykjavíkur var ekki fyrr en
eftir 2-3 daga.
Framhald á bls. 281
260 Heima er bezt