Heima er bezt - 01.07.2001, Side 38

þversum yfir hnakkinn, settist sjálfur fyrir aftan hann og
reið heim.
Það var ekki fyrr en tveimur dögum eftir bændahátíð
að læknir var sóttur til að líta á Karl Karlsson yngri, sem
hvorki hreyfði legg eða lið, né heldur sagði eitt einasta
orð. Horfði aðeins sljóum augum út í loftið og að því að
séð varð festi hann ekki augnatillit sitt við nokkurn
ákveðinn punkt. Faðir hans hafði lagt hann á dívan í
fremri stofunni þegar hann kom með hann heim og þar
hafði hann legið síðan.
Læknirinn var hressilegur ungur maður, búsettur í
þorpinu, í læknishúsi ríkisins, bróðursonur bóndans í
Kvalamararkoti. Hann snaraðist inn í fremri stofuna,
slengdi töskunni sinni á stól.
Karl Karlsson eldri kom í humátt á eftir honum, þar á
eftir móðir drengsins, hún kom ekki lengra en í dyragætt-
ina, hallaði sér upp að dyrastafnum, studdi annari hönd á
mjöðm sér. Andlit hennar var sviplaust, hörkudrættir
kringum munninn, varir hennar saman klemmdar; hún
minnti á hermann sem stendur aleinn inni á vígvelli óvin-
anna en ætlar samt að vinna stríðið.
Læknirinn horfði fast á Karl Karlsson yngri - vék sér
síðan að föður hans.
„Hvar fannst hann?“
„Undir neðri hyrnunum.“
„Féll hann fram af?“
Það kom hik á Karl Karlsson eldri.
„Ja... það hefur mér nú ekki dottið í hug... nei, ætli
það...“
„Hvað hefur þá komið fyrir drenginn?“
„Hum... ég hélt kannski...“
„Ég datt fram af...,“ sagði Karl Karlsson yngri skyndi-
lega.
Aldrei á sinni íjórtán ára æfi hafði hann vakið slíka eft-
irtekt.
Læknirinn rykkti til höfðinu og sperrti brýrnar, föðurn-
um svelgdist á, móðirinn gaf frá sér einkennilegt hljóð
sem minnti á dýr, sem elt hefur verið lengi af stærra og
sterkara dýri, hún hentist í einu stökki að rúmi sonar síns,
kastaði sér á hnén og greip krampakenndu taki um hann
miðjan. Drengurinn slengdi báðum örmum utan um móð-
ur sína og tók til að gráta. Hljóðum, sársaukafullum gráti.
„Nú, þú getur þá talað og hreyft þig,“ sagði læknirinn
vingjarnlega.
Hann gekk að rúminu, aðskildi móður og son, lyfti
sænginni og tók að nudda fætur drengsins.
„Sjáum hvort líf er komið í fæturna.“
„Ég get ekki hreyft fæturna.“
Karl Karlsson yngri var kominn í varnarstöðu gagnvart
ástandi sínu.
Læknirinn tók í annan fót hans, lyfti honum upp og
sleppti takinu snöggt. Fóturinn féll niður á dýnuna eins
og tuska. Læknirinn hélt rannsóknum sínum áfram, en
allt kom fyrir ekki. Fætur drengsins voru máttlausir.
„Það er ekki annað að gera en flytja hann á sjúkrahús.“
Faðirinn kinnkaði auðmjúkur kolli.
Móðirin hikaði andartak, sté síðan eitt skref í átt til
læknisins, rétti krepptan hnefa upp að andliti hans og
sagði:
„Drengurinn verður ekki fluttur neitt.“
„Hann verður að komast til sérfræðings.“
„Þá getur „sérfræðingurinn“ komið hingað.“
„Það verður nú ennþá dýrara,“ skaust út úr Karli Karls-
syni eldri.
Móðirin, sem ennþá hélt krepptum hnefa sínum á lofti,
snerist í hálfhring í átt að bónda sínum og hvæsti út á
milli samanbitinna tannanna:
„Það má líklega klípa í kosningasjóðinn."
Karl Karlsson eldri hrökk við. Það var ekki oft sem
kona hans tók á sig þennan ham. En hann vissi af reynsl-
unni að henni yrði ekki snúið.
Jarðýta gæti ekki fengið hana til að skipta um skoðun.
Hann strauk vandræðalega á sér hökuna, leit hjálparlaus
til læknisins sem sat við sinn keip.
Málalok urðu hins vegar þau að læknirinn fór í fússi.
Með tímanum fékk Karl Karlsson yngri bæði hjólastól
og örorkubætur, við seytján ára aldur bílpróf, þar á eftir
bíl. Kosningasjóður flokksfélaganna gildnaði verulega,
innleggið í Kaupfélaginu minnkaði að sama skapi. Lækn-
irinn kærði málið til heilbrigðisyfirvalda en hafði ekkert
upp úr krafsinu annað en niðurskurð á opinberu fé til
rekstrar læknisþjónustu í sýslunni.
Karl Karlsson eldri byggði skjólið sitt, dæturnar urðu
stæðilegri með hverju ári sem leið, móðirin þögulli.
Karl Karlsson yngri teygði sig í þriðju brauðsneiðina úr
köflótta pokanum. Þvílíkt partí, þvílíkar skvísur. Þvílík
sæla, þvílík kvöl. Hann hefði aldrei átt að asnast í þetta
partí. Aldrei átt að fara niður í þorpið í gærkvöldi. En
hvernig hefði hann átt að forða sér? Þau voru svo al-
mennileg við hann þarna í sjoppunni. Þó voru þau öll
blindfull. Tveir strákar, þrjár stelpur. Hann þekkti þau öll,
ekki mikið en þó.
Stelpurnar tóku herradóminn yfir hjólastólnum, keyrðu
hann á fleygiferð eftir þorpsgötunni, að húsi með háum
tröppum, strákarnir þrifu hann úr stólnum og báru hann
alla leið inn í stofu, stelpurnar komu á eftir með stólinn.
Fyrst hafði hann verið hálf utangátta og feiminn. Músíkin
var ærandi há, ljósin eins og á diskóteki, stelpurnar hentu
af sér hverri spjör og ærsluðust um borð og bekki. Þær
komu allar með glas fyrir hann, það gerði samanlagt þrjú
stór glös með lítið blönduðum Húlsara.
Til að losna við mestu feimnina og vandræðaganginn
hafði hann hvolft í sig hverju glasinu á fætur öðru,
hóstað, svelgst á en niður fór innihaldið að lokum.
Stelpurnar dönsuðu eins og vitlausar, allt í einu hvarf
ein inn í herbergi ásamt öðrum stráknum, skömmu síðar
fór önnur stelpa sömu leið í fylgd með hinum stráknum og
Karl Karlsson yngri varð eftir einn í stofunni með Ástu.
Ástu. Sem alltaf hafði heilsað honum brosandi, sem
alltaf hafði spurt hvernig hann hefði það, sem alltaf hafði
sagt eitthvað fallegt við hann.
278 Heima er bezt