Heima er bezt - 01.07.2001, Qupperneq 51

Afdalur inn milli fjalla Yfir heimsins höf og lönd
er árdegissólin rís, mín hugsun getur flogið.
verður þeim ungu sem unnast, Eins geta Ijóssins geislabönd
hin einasta paradís. gegnum skýin smogið.
Hann yrkri einnig um liðna tíð í næsta ljóði, horfna vini Þegar geisli á gluggann minn
og vinnubrögð, í ljóði sínu er hann kallar gœgist snemma að morgni dags,
Hrosshársreipi til ánægju ég óðar finn, sem endist mér til sólarlags.
Eg rek hér við kné mér góðan grip, sem geymir horfinna daga svip. Víða eru vegir hálir,
I litum og áferð býr Ijómi og glóð viðsjálir, þó breiðir.
hins listelska manns, af snauðri þjóð. Um þá ganga allra sálir,
Hann batt hér í heild sína minningamergð oft þó skilji leiðir.
um Molda og Blakk, við stall og í ferð. Áskorunin
Hann óf hér sinn draum um Blesa og Brún, í maíhefti blaðsins settum við á flot áskorun til lesenda í
sem byrðarnar þungu fluttu í tún, formi þessarar vísu um vorið:
sem báru af enginu heyið heim. Og hér finnst hún ennþá myndin af þeim. Vor í heimi, vakir líf
Með heitri þökk var hvert handtak leyst. vetur horfinn ströndum.
Afhjarta og sál var reiðið treyst. Sólin himins sendir hlíf
Hið brúna, gráa og bleika hár ber í sér minning um fallinn klár. með sólargeisla böndum. Svarvísur áttu að byrja á „M.“
Hér á hann Léttir lokkinn sinn, og líka hann Sörli garpurinn. Sigfús Sigfússon frá Marðarnúpi (áður Forsæludal) svar-
Hér blundar hið Ijúfa lokkandi skeið, ar áskoruninni og segir:
hið leikandi tölt, á svæsinni reið. Er krepptist um reipið helsár hönd Maríuerla um varpann vappar, varla sjást þar hennar spor.
þá heyið var reyrt í hin traustu bönd, Þýður blær á kinn mér klappar,
þeim sársauka fylgdi öryggi og ást, komið er ennþá blessað vor.
til einasta þjónsins er hvergi brást. Sem færði lífinu Ijóma ogyl Ingvar Gíslason í Reykjavík, segir þetta:
og Ijúfustu gleði, um aldabil. En bóndinn sem reipið rakti um kné Meðan dofnar þrek og þor, þrautir skrokkinn baga,
og reiðinginn geymdi á skemmutré, helst ég kysi vita vor
er hniginn þreyttur að velli, í val, vara alla daga.
og vikin hans för af strönd og dal. Og hesturinn fagri sem höfðinginn reið, Minnar æsku man ég vor,
er heigður, og gleymd hans reisn og skeið. morgunfríða daga.
A tœkninnar öld er tökum breytt. Eyddust brátt hin ungu spor, öll er þeirra saga.
Um talandi minjar lítið skeytt. Þótt safnhús rísi er brostin brú, Sigurjón Björnsson í Hafnarfirði á svo þriðju svarvísuna
sem binda skyldi hið liðna og nú. og hún er svona:
Hver tengir nú lengur við gamlan grip gjörðir, sem mótuðu daganna svip. Vorið, vorið endurómi
Guðbjörg Tómasdóttir á svo síðustu vísurnar í þessum okkar lands um fjöll og sund, vor í hjarta, vor I rómi,
hluta, en í þeim fjallar hún um eitt og annað á lífs- vor sem boðar gleðistund.
ferðinni: Látum við svo lokið að sinni. Guðjón Baldvinsson. Vt'Qsj
Heima er bezt 291