Heima er bezt - 01.07.2001, Side 60

umræðuefninu en hinn sem var mót-
fallinn því. Urðu þá gjarnan mjög
líflegar umræður.
Þá var einnig mjög mikið stunduð
knattspyrna. I eldri deildinni var
mjög gott knattspyrnulið og höfðum
við ekki roð við þeim. Hins vegar
held ég að okkur yngri deildungum
hafi farið mjög mikið fram um vetur-
inn, einkum þeim sem spiluðu í
vörninni, því að sóknarleikurinn hjá
þeim eldri var mjög beittur. Ég lék
alltaf hægri framvörð.
Á þessum árum var jafnan stillt
upp eins. Markvörður, hægri og
vinstri bakvörður, hægri framvörður,
miðvörður, vinstri framvörður. Sókn-
arlínan var hægri útherji, hægri inn-
herji, miðherji, vinstri innherji og
vinstri útheiji. Venjan var sú að inn-
herjarnir voru staðsettir nokkru aftar
en hinir framlínumennirnir.
Æft var í alls konar veðrum, nema
stórrigningu eða miklu snjófjúki.
Kennsla hófst klukkan 8 að morgni
að afloknum morgunverði, og stóð
oftast til klukkan fjögur eða fimm.
Jólafríið var í tvær vikur en það var
eins og með sumarfríið að þeir sem
lengst áttu heim voru flestir kyrrir á
Hvanneyri í jólafríinu. Þó voru
nokkrir sem fóru til Reykjavíkur og
dvöldu þar hluta af jólafríinu eða
jafnvel allt. Sunnlendingar og nokkr-
ir Norðlendingar líka.
Veturinn 1941 -42 voru nemendur á
Bændaskólanum á Hvanneyri 59,
veturinn 1942-43 voru þeir 60. 12 af
Vesturlandi, 10 af Vestljörðum, 9 af
Norðurlandi, 12 af Austurlandi, 12 af
Suðurlandi, þar með talin Kjósar-
sýsla, og 4 úr Reykjavík.
Af framansögðu sést að dreifing
nemenda var nokkuð jöfn um landið.
Vorið 1942 hófst verklega námið
að loknum prófum. Eldri deildungar
höfðu haft það starf að mjólka kýrn-
ar. Þegar þeir höfðu lokið burtfarar-
prófi og voru orðnir búfræðingar,
fóru þeir nær allir heim. Þá þurfti að
ráða nýja menn til að mjólka kýrnar.
Það gekk fremur stirðlega. Að vísu
voru nægilega margir sem voru vanir
að mjólka 5-8 kýr, en nær engir sem
voru vanir að mjólka 10 kýr í hvert
mál. Og svo var hitt að þá þurftu þeir
alltaf að fara á fætur kl. 5:30 á hverj-
um morgni, jafnt virka daga sem
helga.
Þó leystist málið fljótt. En eftir
viku til hálfan mánuð gáfust tveir
upp vegna sinaskeiðabólgu.
Ég var einn þeirra sem ráðinn var
strax, en ég þurfti að beita mig mik-
illi hörku til þess að gefast ekki upp,
enda var ég ekki vanur að mjólka
nema tvær kýr áður.
Þetta komst þó furðu fljótt upp í
vana, en fyrstu tvær til þrjár vikurnar
var ég, og fleiri, tvo tíma, en eins og
áður sagði þá áttum við að ljúka
verkinu á einum og hálfum klukku-
tíma. Eftir fyrsta mánuðinn vorum
við allir búnir að ná þeim vinnu-
hraða.
Veturinn 1942-43 var systir mín
kennari norður í Bitrufirði og dvaldi
á Þambárvöllum í jólafríinu, og var
mér boðið að dvelja þar um jólin.
Auðvitað þáði ég þetta góða boð. Þá
voru rútuferðir milli Reykjavíkur og
Akureyrar. Síðasta ferð fyrir jól
norður og tók ég ákvörðun um að
fara á Þorláksmessu. Einnig fór Ben-
óný Elisson frá Laxárdal í Hrúta-
firði, með sama bíl og ég.
Leiðir okkar lágu líka saman
meirihluta ferðarinnar.
Þá voru samgöngur með allt öðr-
um hætti heldur en fólk innan við
fertugt þekkir nú. Til dæmis fóru rút-
ur bara tvisvar í viku á milli Reykja-
víkur og Akureyrar. Engar áætlunar-
flugvélar fóru út um landið, ekki
einu sinni vikulega, og skipaferðir
voru eins og áður er sagt frá.
Hugsið ykkur muninn!
Við Benóný fórum úr rútunni við
brúna á Hrútaljarðará. Þaðan fórum
við gangandi út að Laxárdal um
kvöldið. Þar fékk ég gistingu og góð-
ar viðtökur.
Morguninn eftir bauðst Elís til þess
að fylgja mér á hestinum út með
Hrútafirðinum. Þá var komið leið-
inda veður, slydda og mikil ofan-
koma. Hann fylgdi mér nokkrar bæj-
arleiðir og ráðlagði mér að koma við
í Guðlaugsvík, sem var ekki langt frá
Bitruhálsinum.
Allan daginn hafði mokað niður
snjó, einkum til fjalla.
Þegar ég kom að Guðlaugsvík bað
ég um fylgd upp á Bitruhálsinn.
Húsfreyjan sagði að því miður væru
karlmennirnir ekki heima og þeir
kæmu ekki heim fyrr en í fyrsta lagi
eftir hálfan annan klukkutíma. Síð-
an bauð hún mér inn og sagði að
ekkert vit væri í því að ég færi
fylgdarlaust upp á hálsinn. Ég sagði
henni að nú væru aðeins tveir og
hálfur tími þangað til jólahátíðin
byrjaði og ég væri staðráðinn í að
reyna að fara yfir hálsinn, svo ég
gæti komist í Þambárvelli áður en
hátíðin byrjaði. Hún sagði mér að
það væri a.m.k. hnédjúpur snjór á
hálsinum og ef hvessti, þá væri
kominn þreifandi bylur.
Síðan gaf hún mér kaffi og sagði
mér að borða vel með því. Benti hún
mér á að ég skyldi hlusta vel eftir
hvort ég heyrði sjávarnið hægra
megin við mig og ef ég gerði það, þá
skyldi ég sveigja aðeins til vinstri.
Ég þakkaði kærlega fyrir mig. Síð-
an bað ég hana að hringja fyrir mig í
Þambárvelli og segja þeim að ég
væri að leggja af stað á hálsinn,
þakkaði aftur fyrir og kvaddi.
Það reyndist rétt sem konan í Guð-
laugsvík sagði mér, að snjórinn fór
dýpkandi eftir að ofar kom á hálsinn
og þegar upp var komið, var snjórinn
orðinn meiri en í hné. Þá var ég far-
inn að þreytast.
En ferðin gekk vel og loks sá ég
ljós í glugga í gegnum snjódrífuna.
Það var að sjálfsögðu á Þambárvöll-
um. Ég var aðeins 50 metra frá bæn-
um, og var klukkan þá orðin hálf sex.
Ég þóttist góður að ná þangað í tæka
tíð.
Mér var mjög vel fagnað og dvaldi
ég hjá þessu ágæta fólki fram á ný-
ársdag og var oft glatt á hjalla í þessu
skemmtilega jólafríi.
Á nýársdag fékk ég far með póst-
inum, sem fór frá Stað í Hrútafirði til
Hólmavíkur, og svo tilbaka. Hann
lánaði mér hest alla leiðina.
Á Stað fékk ég gistingu og fór með
rútunni daginn eftir, suður að Hvann-
eyri.
300 Heima er bezt