Heima er bezt - 01.07.2001, Síða 69

Gunna brosti. Hún var enn dálítið efins.
- Allt í lagi, ég skal gera það sem þú segir, en mér dett-
ur ekkert í hug.
- Eg er með hugmyndir. Bara að það takist.
9. kafli
Dagarnir liðu án þess að nokkuð margvert bæri til tíð-
inda á Klettstanga. Veðrið hélst stillt og bjartsýnustu
menn voru farnir að spá því að síðasta hríð vetrarins væri
afstaðin. Þó voru ekki allir sem vildu trúa því. Enn var
allur apríl eftir og oft hafði einnig komið hret í maí. En
það skaðaði ekkert að láta sig dreyma og hver dagur sem
veður hélst gott var til bóta.
Þótt tíðindalítið væri þá var enn mikil spenna í fólkinu.
Laugardagurinn rann upp, bjartur og fagur. Þá átti að
jarðsyngja Kjartan og allir sem búnir voru að slíta barns-
skónum hugðust fara til kirkju. Bæði var það að Kjartan
hafði verið vel liðinn og eins var það að fólkinu fannst
enn meiri ástæða til að sýna hinum látna virðingu fyrst
hann hafði endað ævi sína á svo dapurlegan hátt.
Kirkjan stóð á hæð fyrir ofan bæinn og þangað lá
straumur bæjarbúa er leið að athöfninni. Séra Albert var
kominn og stóð hempuklæddur við kistuna. Auður kona
hans hafði tendrað ljós og látið íslenska fánann yfir kist-
una. Það var samt hálf einmanalegt að sjá kistuna standa
eina og sér og enginn aðstandandi var kominn. Það kæmi
víst enginn af hans íjölskyldu. Þeirn stóð öllum á sama.
Eina ijölskyldan sem Kjartan raunverulega átti voru íbúar
Klettstanga og nágrennis.
Fyrstur í kirkju kom Kristján sýslumaður og Lína kon-
an hans. Solla gamla var með börnin enda hafði Lína lof-
að henni að segja henni frá hverri mínútu í athöfninni.
Kristján leiddi konu sína og horfði á hana athugulum
augum. Hún hafði verið eitthvað svo fjarræn síðustu
daga, hún var oft í gönguferðum og talaði minna en
nokkru sinni fyrr. Kristján hafði dálitlar áhyggjur af
þessu. Ef til vill var hún með heimþrá. Veturinn gat verið
langur á Ströndinni og svo gjörólíkur því sem var í henni
Kaupmannahöfn. Hann vonaði bara að konan hans væri
ekki komin með eitthvert barnsburðarþunglyndi. Samt
var ekki að sjá á henni að líðanin væri slæm, hún var bara
eitthvað svo fjarlæg og Kristjáni fannst það óþægilegt.
Þótt ekkert hefði potast í að upplýsa þjófnaðarmálið
hafði Kristján sýslumaður ekki setið auðum höndurn.
Hann var búinn að ganga frá sölu á Hóli. Borghildur
keypti og eftir helgina ætlaði hún að borga það út í hönd.
Ægir hafði alveg tekið við kindunum og ákveðið var að
rýma bæjarhúsið af persónulegum munurn Kjartans strax
um helgina. Það var ekki eftir neinu að bíða. Eínga parið
vildi komast sem fyrst að Hóli og heíjast handa.
Það var fleira sem til stóð. Morgundagurinn yrði ekki
síður sögulegur. Þá átti að gefa þau saman, Ægi og Sig-
ríði, auk þess að skíra frumburðinn. Þessu öllu stjórnaði
Borghildur af hinum mesta skörungsskap. Ekki kom Jök-
ull skipstjóri nálægt þessu og enginn vissi til þess að þau
hjónin hefðu talast við frá því að Borghildur fór að
Strönd. Það vissi auðvitað ekki á gott. Fiskvinnslan var
hálf lömuð þar sem enginn röggsamur stjórnandi var í
brú. Það sá á að ekki naut verkanna hennar Borghildar.
En hún sat heldur ekki auðum höndum, konan sú, þótt
ekki væri hún að vinna við útgerðina.
Sýslumannshjónin settust við kistugaflinn. Kristjáni
fannst það við hæfi. Honum hafði verið falið, ásamt séra
Albert, að sjá um að þessi athöfn færi vel fram. Hann ætl-
aði að standa við það. Auður prestfrú settist hjá þeim og
heilsaði hljóðlega. Þau litu til dyra, því fleiri voru að koma.
Næstur kom Halldór á Strönd, ásamt konu sinni, móður
og börnum. Borghildur var í fylgd með þeim, en Sigríður
hafði krafist þess að þau færu öll. Ekkert myndi ama að
henni og drengnum á meðan. Sveitafólkið kom hvert af
öðru, vitavarðarhjónin, ásamt Hrafni, Gunna og Sig-
mundur komu saman og Bjarni bóla stuttu seinna. Hann
settist út við dyr, eins og hann kynni ekki vel við sig
þarna, enda varla vanur að korna oft í guðshús.
Smám saman fylltist kirkjan, en síðastur allra kom Jök-
ull skipstjóri. Hann tyllti sér við dyrnar við hliðina á
Bjarna bólu og virtist ekkert líða betur en honum. Fólkið
tók eftir því að Borghildur sat hnarreist í sæti sínu og leit
ekki við er bóndi hennar kom inn. Lína leit fram í kirkj-
una og mætti augnaráði Gunnu. Það var samsærisglampi
í augum þeirra, enda tími áætlananna að renna upp.
Brátt hljómuðu orgeltónar um kirkjuna og athöfnin
hófst. Söfnuðurinn söng sálmana eins og venja var, enda
hafði aldrei verið formlegur kirkjukór á Klettstanga. Séra
Albert talaði um góða hirðirinn og líkti Kjartani heitnum
við hann. Hann talaði líka um ranglæti heimsins og hve
vonleysið getur gripið fólk. Honum mæltist vel og hann
gat á mjúklegan hátt sneitt hjá því að nefna hvernig
Kjartan hafði dáið. Að athöfn lokinni bauð presturinn öll-
um að koma til erfidrykkju að heimili þeirra hjóna í
prestshúsinu.
Flestir þáðu gott boð prestsins en sumt af sveitafólkinu
varð að halda heim strax eftir athöfnina. Flestir íbúar
Klettstanga komu til prestsins, en Jökull skipstjóri fór
heim. Hann var stórstígur er hann stikaði frá kirkjunni í
átt að Brekkubæ.
Það var mikil veisla hjá Auði prestsfrú. Hún hafði
steikt kleinur og heilu stailana af pönnukökum, auk þess
að smyrja flatbrauð og baka hinar mestu hnallþórur.
Fólkið gerði góðgætinu góð skil. Konurnar pískruðu dá-
lítið, því að það fór ekkert á milli mála að það var tölu-
verð vínlykt af Gunnu. Hún var ekki vönd að virðingu
sinni, konan sú, að koma þrælkennd til jarðarfarar.
Það var um margt spjallað og mest þó tíðarfarið og vor-
ið sem fólkið var vissulega farið að þrá. Erfidrykkjan
endaði þó með stórskandal og það var Gunnu að kenna.
Hún stóð upp fyrst allra, þakkaði fyrir sig á hærri nótun-
um, en bætti svo við.
- Eg veit hver rændi bæinn á Hóli.
Það sló dauðaþögn á mannskapinn, svo mjög að heyra
Heima er bezt 309