Heima er bezt - 01.11.2005, Blaðsíða 18

Auðunn Bragi
Sveinsson * ~ f- A.
Éil
Minnisstæð
GONGUFERÐ
1934
Faðir minn hafði kvatt okkur á
hafskipabryggjunni á Skaga-
strönd og var farinn um borö
í skipiö, sem flytja skyldi hann til
Reykjavíkur. En rétt í þann mund,
að hann er kominn um borð í skipið,
kemur hann auga á eld mikinn í landi
og fékk ekki betur séð en að kviknað
væri í húsinu Móum, sem við bjuggum
í. Hann tekur sér far með síðasta
uppskipunarbátnum í land, því að
hafnargerð, sem unnió var að áður,
var ekki enn lokið. Þegar hann kom
í land, var eldur orðinn magnaður í
húsinu, sem við bjuggum í. Tók hann
þá til, ásamt mörgum, aö bjarga því,
sem bjargað varð. Nú var ekki um
það að ræða að fá sér annað húsnæði
á staðnum. Heldur var takmarkaður
áhugi á slíku. Liðu nú nokkrir dagar.
Við héldum til hjá kunningjafólki í
þorpinu, og undirbúin var brottför. För
föður míns til Reykjavíkur hafði aðeins
tafist. Nú var lagt af staó gangandi
fram Skagaströnd. Bruninn var 9.
nóvember, og var nú kominn miður
sá mánuöur, er viö lögðum af stað.
Skammdegi komið og allra veðra von.
Við áttum ekki langa dagleið fyrst, eða
að Hafursstöðum (Hafsstöðum). Þar
báðumst við gistingar hjá hjónunum
Eysteini Bjömssyni og Guörúnu
Gestsdóttur. Börn þeirra vom þá öll
heima, en þau voru allmörg. Aður en
haldið var í háttinn, renndum við okkur
á sleðum niður brekkumar þama.
Hanstið 1934 róó faðir
minnför frú Skagaströnd
til Reykjavíkur.
Aðalerindið var að
koma út Ijóðabók eftir
sig á komandi vetri.
Hann Imgðist skilja
okkur systkinin tvö eftir í
öruggum höndum móður
okkar um óákveðinn
tíma. Hann þóttist vita,
að hún mundi spjara
sig með heimi/iö, þó að
vandséð sé, á hverju við
hefðum átt að lifa allan
veturinn, því að ekki var
gert ráðfyrir að húnynni
neitt utan heimilis, enda
ekki um neina atvinnu
að rœða, að því er best
verður séð.
Smávegis snjór var kominn. Ekki
spillti, að tunglsskin var á. Þetta var
heilmikið ævintýri fyrir okkur.
Foreldrar mínir þekktu þessi hjón
mæta vel. Við Gestur, sonur hjónanna
(síðar lögfræðingur), renndum okkur á
sama sleðanum. Við vorum sem sagt aö
heíja nokkra för. Akveðið var, áður en
haldið var að heiman frá Skagaströnd,
að systur minni, Þóru Kristínu, 8
ára, yrði komið fyrir næsta vetur að
Björnólfsstöðum í Langadal, en ég
fylgdi hins vegar móöur minni norður
að Lambanesi í Fljótum, þar sem Anna
Guðmundsdóttir, móðursystir mín,
bjó ásamt manni sínum, Gunnlaugi
Kristjánssyni.
Næstu nótt gistum við á bænum
Svangrund á Bökkum, skammt frá
Blönduósi. Þar bjuggu þá hjónin,
Valdimar Kristjánsson og Magnúsína
Magnúsdóttir. Höfðu áður búið á
Kirkjuskarði á Laxárdal í fáein ár,
nágrannar okkar, þegar við bjuggum
á bænum Sneis. Vorum því vel kunnug.
Magnúsína vaggaöi ungri dóttur þeirra
hjóna. Hún giftist Guðlaugi Gíslasyni
frá Skagaströnd. Er sonur þeirra
Magnús Valdimar, myndlistannaður
eða grafiskur hönnuður. Honum kenndi
ég í Lýðháskólanum Skálholti, veturinn
1972-73.
Næsta dag fylgdum við föður
okkar til skips á Blönduósi, sem
450 Heima er bezt