Heima er bezt


Heima er bezt - 01.11.2005, Blaðsíða 85

Heima er bezt - 01.11.2005, Blaðsíða 85
*** Sumarið er horfíð í eilífðar sæinn. Haustið sest að völdum. Karl hreppsstjóri situr á tali við konu sína yfir kaffibolla í eldhúsinu á Hamraendum. Einkasonurinn er umræðuefni þeirra, þau hafa bæði þungar áhyggjur af honum. En brátt kemur Sverrir inn í eldhúsið til foreldra sinna. Hann á brýnt erindi við þau. Þorgerður rís þegar frá borðum og vísar syni sínum til sætis. - Það var gott að þú komst Sverrir minn, segir hún blíðlega, nær í bollapör og hellir í þau kaffi handa honum. - Drekktu okkur pabba þínum til samlætis. Gjörðu svo vel vinur. - Þakka þér fyrir mamma mín, svarar Sverrir hæversklega en snertir ekki kaffíð. Hann styður hönd undir kinn og djúp þögn ríkir um stund. En svo snýr Sverrir sér að föður sínum og segir hljómlausri röddu: - Eg er á förum að heiman pabbi. Karl lýtur snöggum, undrunarfullum augum á son sinn. - Jæja, og hvert er ferðinni heitið góði minn? - Eg ætla að fara suður til Reykjavíkur og fá mér vinnu þar á komandi vetri. Heldurðu að það henti þér eitthvað betur en að starfa hér heima á æskustöðvum þínum? Ég treysti því fastlega að þú yrðir hjá mér í vetur og kenndir mér ýmsar nýjungar í sauðijárrækt, sem þú hefur numið ytra á undanförnum árum. - Mig tekur það sárt að valda þér vonbrigðum pabbi minn og vonandi fæ ég tækifæri til að bæta þér þetta upp síðar. En ég verð að fara. - Þá er ekkert við því að segja, það verður þá svo að vera. En mér er óskiljanlegt hvað getur knúið þig til þess að taka slíka ákvörðun, svarar Karl hreppsstjóri döprum rómi. Þorgerður hefur hlustað þögul á orðaskipti þeirra feðganna en nú lítur hún á mann sinn og segir með hægð: - Við skulum ekki reyna að aftra för Sverris að heiman, góði minn. Hann finnur best sjálfur hvað honum hentar í þessum efnum. - Já, vitanlega. Og að sjálfsögðu er hann frjáls ferða sinna, svarar Karl rólega. Svo beinir hann orðum sínum til Sverris og spyr þýðlega: - Er ekki eitthvað sem ég get gert fyrir þig að skilnaði, sonur minn? - Jú, pabbi, þakka þér fyrir. Mig langar til að biðja þig einnar bónar. - O, jæja, minna gat það varla verið og hver er hún? - Viltu selja mér ljósgráa gæðinginn, sem þú keyptir af honum Jóni í Nesi í fyrravor eða hvenær það nú var? - Er það ekki annað en þetta lítilræði, sem þú vildir biðja mig um að skilnaði? Ef þú skyldir einhvern tíma vitja æskustöðvanna að nýju, sem ég vona fastlega að þú gerir, er ljósgrái gæðingurinn þín eign sonur minn. - Þakka þér hjartanlega fyrir gjöfina. En mig langar ennfremur að biðja þig að láta gefa þeim ljósgráa við sama stall og Létta mínum. - Já, það skal gert. Feðgamir rísa úr sætum og fallast í faðma. Svo snýr Sverrir sér að móður sinni, hann þarf engu að síður að færa henni þakkir sínar. Karl hreppsstjóri gengur fram úr eldhúsinu. Hann hefur tamið sér frá ungdómsárum að taka á vandamálum lífsins með stillingu og jafnaðargeði og gefist það vel. Sonur hans hefur verið honum mikil ráðgáta frá því hann kom heim á síðastliðnu vori. Drengurinn hlýtur að hafa orðið fyrir einhverju örlagaríku áfalli þama ytra. Sennilega ástarsorg. Að stúlkan hafi verið sænsk og þau heitbundin en henni svo ekki litist á það þegar að heimför hans kom, að fylgja elskhuganum til Islands og eyða þar með honum ævinni og þá slitið sambandi þeirra. En Sverrir tekið sér þetta svona nærri sem raun ber vitni. Hann var gjörbreyttur maður fyrsta morguninn hér heima og eftir því að dæma hefur hann hlotið þetta áfall í veganesti úr Svíaríki. Frá heimkomu hans er nú liðið heilt sumar og allur sá tími virðist ekkert hafa megnað að draga úr hjartasorg drengsins nema síður sé, hugsar Karl hreppsstjóri dapur og vonsvikinn. En hann ætlar einskis að spyrja son sinn hvað þetta mál varðar og láta hann einráðan með öllu, enda orðinn fulltíða maður. Og svo hlýtur tíminn smám saman að milda og græða sárin. Sverrir Karlsson er kominn til Reykjavíkur. Hann leigir sér herbergi á gistihúsi, kaupir og les öll fáanleg dagblöð í leit að atvinnutilboði sem honum hentar en það lætur á sér standa og nokkrir dagar líða. Milt haustkvöld ríkir í höfuðborginni. Sverrir er einn á göngu niður í miðbæ. Hann þræðir hverja götuna af annarri án þess að hafa nokkurt ákveðið takmark fyrir augum. Hann verður einhvern veginn að eyða tímanum þangað til hann fínnur sér verk að vinna. Mynd Sigrúnar í Nesi ásamt harmsárum endurminningum víkja ekki úr huga hans í einsemdinni hér á framandi slóðum. Hann veit það eitt um hagi Sigrúnar að hún er gift frænda Bjöms og búsett á Vestíjörðum, en hvar veit hann ekki. Vestfirðirnir eru margir og stórir með víkur sínar og voga. Hann spurði ekki Kristján frá Fossá um heimilisfangið eða dvalarstað hennar morguninn örlagaríka, honum hefur víst fúndist þá að slíkt skipti litlu máli úr því sem komið var. En nú iðrast hann þess að hafa ekki aflað sér frekari vitneskju um hagi hennar og dvalarstað, þótt það hefði í engu getað breytt örlögum þeirra. Sverrir er svo niðursokkinn í þessar hugsanir sínar að ys og þys borgarlífsins nær ekki að vekja athygli hans. Skyndilega hrekkur hann við, hönd er lögð á herðar hans og honum boðið glaðlega gott kvöld. Sverrir snýr sér snöggt að þessum vegfaranda, sem heilsar honum svo kunnuglega, um leið mætir augum hans óvænt sjón, gamall vinur og skólabróðir stendur brosandi hjá honum. - Ragnar Snjólfsson! Þú hér, gamli vinur og félagi, segir Heima er bezt 517
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.