Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 20

notaði það talsvert. Man ég er hann
fór á fríhjóli niður bratta heimreiðina
niður á þjóðveg.
En nú leið að því að halda skyldi
í norðurförina. Komið var að
mánaðamótum nóvember-desember.
Við kvöddum Þóru Kristínu og fólum
hana umsjá Bjarna og Guðlaugar
um veturinn næstkomandi. Auðvitað
vorum við gangandi. Annað kom ekki
til greina. Móðir mín var rúmlega
þrítug, sem sagt á besta aldri. Ég var
hátt á ellefta árinu. Fyrsta dagleiðin var
ekki ýkja löng, enda dagsbirta orðin
stutt. Við gistum á Strjúgsstöðum,
hjá Þorvaldi Péturssyni og Maríu
Sigurðardóttur frá Hvammi á Laxárdal,
systur Kristjáns bónda þar. Þama fór
ágætlega um okkur. Næstum nýbyggt
íbúðarhús, byggt 1931. Böm áttu þau
hjón orðið fjögur, tvo syni og tvær
dætur. Skömmu síðar missti Þorvaldur
konu sína frá þessum bömum
komungum. Hvílík hörmung.
För skyldi haldið markvisst áfram.
Og nú var gengið fram Langadal.
Færi var gott, en jörð hvít yfír að líta.
Þetta var löng dagleið og ströng. Við
gengum upp frá Bólstaðarhlíð, fram hjá
bænum Þverárdal, að Kálfárdal, sem er
þar til austurs ekki langt frá. Þá vomm
við orðin býsna þreytt eftir þessa
löngu leið. í Kálfárdal bjuggu hjónin
Bjarni Jónsson og Ríkey Gestsdóttir.
Áttu þau mörg böm, sem flest voru
enn heima. Þessi hjón voru gamlir
nágrannar foreldra minna, er þau
bjuggu í Selhaga, og var þeim vel til
vina. Okkur var tekið tveim höndum.
Ég lék mér þarna um kvöldið. Fló kött,
sem kallað er, á þverbita nokkrum í
baðstofunni, víst úr jámi. Sagt er að
daufur sé bamlaus bær, eða hljóður,
en þama var sannarlega líf og fjör,
enda bömin mörg og elskuleg. Mikill
fjársjóður eru mörg og mannvænleg
börn, þó að stundum væri erfitt að
koma þeim til manns í fátækt og
þægindaleysi, eins og vissulega var í
Kálfárdal á Skörðum.
Frá Kálfárdal gengum við ljallveg
einn, sem Reykjaskarð heitir. Djarft
að halda með ungan dreng slíkan
Njálsgötu 49b, Reykjavík.
Auðunn ogElín móðirhans, 1948, við
veg um hávetur í svörtu skammdegi,
en ekki þýddi annað en halda áfram.
Við gengum viðstöðulaust þessa leið
að bænum Skarðsá í Sæmundarhlíð.
Þar höfðu búið hjónin Konráð og
Sigurbjörg Jónsdóttir, sem faðir
minn orti eftir í ljóðabók sinni
„Andstæðum“.
Þarna bjó þá Pálína dóttir hjónanna.
Hún var einhleyp alla ævi. Við hana
ræddi Omar Ragnarsson í einum
„Stikluþátta“ sinna. Við fengum ágætar
viðtökur hjá Pálínu. Ég kom auga á bita
í baðstofúnni þama, líkt og í Kálfárdal,
og fór í gegnum sjálfan mig eða fló
kött, eins og það er stundum nefnt.
Þama gistum við og leið vel.
Daginn eftir lögðum við enn land
undir fót út Sæmundarhlíðina. Við
komum við á bænum Auðnum, en þar
bjó bróðir hennar Pálínu á Skarðsá,
Karl að nafni. Ekki hafði hann fastnað
452 Heima er bezt