Heima er bezt - 01.11.2005, Side 60

Sagt frá
SKEMMTIKRÖFTUM
OG SKEMMTILEGUM
mönnum
Alfreð Andrésson
Flestir kannast við fyrirbrigðið
skemmtikraftur. Nú á dögum er það
notaó um þá, sem skemmta fólki fyrir
gjald víðs vegar um landið. Allt frá
því, að ég komst að því, að ég væri
vitsmunavera, tók ég að hafa áhuga á þeim, sem gátu gert
fólki glatt í geði, voru fundvísir á hið spaugilega, hvort
sem það var í tali eða tónum. Þetta hlutu að vera miklir
listamenn. Að vísu sömdu þeir ekki alltaf það, sem
þeir fluttu, en listilegur tlutningur lyfti efninu oft hátt, Og
gerði það raunar þess virói, að á það væri hlýtt.
Fyrsti skemmtikraftur, sem ég heyrði getið um sem
unglingur, var maður að nafni Alfreð Andrésson.
Hann ferðaðist um landið og skemmti fólki með
gamanvísnasöng. Alls staðar hlaut Alfreð mikla aðsókn.
Atti ekki aðeins efni það, sem hann flutti, þátt í því, en
einnig persónan sjálf. Maðurinn var meðalhár vexti,
holdgrannur, hálslangur og talsvert hrukkóttur, þó að
aldurinn væri ekki hár. Vart var hægt að verjast hlátri
við að sjá Alfreð og heyra. Rödd hans var hvell og há og
einkar sönghæf. Svipbrigðin snögg og einbeitt.
Ég sá fyrst og heyrði Alfreð í Breiðfírðingabúð við
Skólavörðustíg á kosningafundi hjá stjómmálaflokki fyrir
kosningarnar 1946. Þar söng hann nokkrar gamanvísur,
sem vöktu athygli mína og vafalítið margra annarra,
sem þarna voru samankomnir. Vísurnar um sveitapiltinn
óspillta, söng hann af tilfinningu. Hann var eins og
sumamótt, svo brosmildur og bjartur yngissveinn.
Hann var fæddur uppi í dal, þekkti fuglasöng og hjal,
fagurlimaður og alveg tinnuhreinn.
Svo komst hann í kynni við
borgarmey eina, sem var litfríð og
Ijós, átti litla púðurdós og gekk svo
ljúft og létt sem bíll í fjórða
gír. Hún var farin að reykja
sígarettur, en slíkt var þá mjög í tísku. Að því kom, að
hann tók að iðka þetta sama, því að ekki vildi hann vera
öðruvísi en hin unga dama.
Af kynnum þeirra á sveitabænum segir glögglega í
Ijóðinu, sem Alfreð söng af innlifun og tilfinningu:
Eg var sautján ára grey,
hún var sextán ára mey,
ég var sveitadrengur, hún var borgardrós.
Var svo kitlandi kát,
hverjum manni eftirlát;
ég fann hún kveikti í hjarta mínu /jós.
Hún var röskleg meira en nóg,
bœði rakaði og sló,
hún var rembingskvenmaður við hvað sem var,
og án þessi vissi ég af,
frá mér vitið ég gaf;
það fóru að vakna hjá mér erfðasyndirnar.
Stundum lœddumst vió hljótt,
þegar lióið var á nótt
út í lambhúshlöðu fyrir utan tún.
Þar í hringiðu straum
ástar gleði og glaum,
við gœttum einskis, hvorki ég né hún.
Auðnnn Bragi ~ (-
Sveinsson Él

492 Heima er bezt