Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 76

Hál er leið til háfögnuðs
holdi- biindnum vilja.
Meyjar, eins og engla guðs,
ekki er gott að skilja.
Er lífsþreyta um mig vefst
ástar neyti hranna.
Auðnuleitinn andi krefst
ávallt breytinganna.
Bá/ið girnda kyndir kveld,
krjálar yndi þjóðar.
málið bindur, syndum seld
sálin, lindum óðar.
Björn taldi sig ekki vera gæfumann, og kemur það fram í
ljóðum hans við og við:
Égfinn hvergi gullin gull,
gremju fergjast má/in.
Lífsins ergifullu full
friðlaus bergir sálin.
Engitm glaður uni stað,
ógnir skaðakjara
hugann laða leiðum að
lífsins svaðilfara.
Sléttubönd orti Bjöm, þegar vel lá á honunr, eins og hér sést:
Hrelli slörkin feigðar full,
fjarar gœfan svona.
Elli mörkin grafa gull
glœstra œvi vona.
Geystu óóar víóan völl
vizku glóóa milli.
Reistu gróóa áform öll
undir þjóðar hyl/i.
Um vormorgun yrkir Björn Leví þessi fögru erindi:
Dag upp runninn drótt má sjá,
dátt því unna blómin.
Skuggabrunni bergir á
bjartur sunnuljóminn
Speglar liálofts bjarta brá
brothœtt gljáin unnar.
Fjarlægð stráúr fjöllin á
fegurð blá-móðunnar.
Okkar móðir ástþrungin
unir hljóð við pólinn.
Fannaslóðann felur sinn;
fer í gróðurkjólinn.
Nú er hvelfing himins hýr,
hörðum rúin gjósti.
Golan er sem andi hlýr
uppfrá meyjarbrjósti.
Um þann, sem þetta ritar, orti Björn Leví eitt sinn, að
gefnu tilefni:
Rétt skal fæging Ijóðs í línum
um létta braginn fagursnúna.
1 einufagi aföllum sínum
Auðunn Bragi dvelur núna.
Að lokum er hér staka um hringhenduna, eftir Björn Leví
Gestsson, er ég notaði sem mottó fyrir ljóðasamantekt
minni „í tjórum línum II“, er út kom 1982:
Hugann yngir, að ég ber
ást á hringhendunni.
Hún óþvinguð þykir mér
þæg og slyng í munni.
Þetta nægir í bili. Margir hagyrðingar bíða þess að láta
til sín taka á síðum ritsins.
Dægurijóð
Góðir unnendur dægurlaga og ljóða almennt. Þetta fer
oftast saman. Ljóðlist og tónlist eru af sama stofni. Við
getum tæplega sungið nema háttbundin Ijóð. Atómljóð
eru sjálfsagt ágæt til að lesa, eins og annað óbundið mál,
en eftir þeim veróur tæplega stiginn dans. Nú tekur að
færast ijör í skemmtanalífið, með vetrarkomu. Og fer
þá vel á því að birta ijörugt dægurljóð undir skemmtilegu
lagi, sem margir minnast sjálfsagt, sem aldur er að
færast yfír. Ljóðið er eftir hinn kunna Ijóðasmið Núma
Þorbergsson, og nefnist „Á góðri stund“.
A góðri stund meö glaða lund,
við skulum gæta hófs,
en skemmta okkur eins og vera ber.
Við syngjum hátt og dönsum dátt,
það er svo dásamlegt að vera til
og gera hvað sem er.
Við tökum sprett, lipurt og létt,
því það er lífsgleði og fjörið,
sem að bœtir allra hag.
Á góóri stund, svo létt í lund,
við leikum okkur alveg fram á nœsta dag.
Eg gat þess í síðasta þætti, að ég hygðist rifja upp
dægurljóð frá löngu liðnum tíma, er „Utvarpstíðindi“
birtu ljóð við „danslag kvöldsins“, eins og það var nefnt.
Allir biðu eftir þessu ágæta Ijóði, sem sungið var í einu
útvarpsstöðinni, sem var á þeim tíma og lengi síðar.
508 Heima er bezt