Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 84

svo einkennilega órótt. Hún skilur þetta ekki. Hvað
er að henni? Það ætti ekki að saka að líta inn í nýju
vistarveruna hans og vita hvort hann kynni að vera þar.
Þorgerður gengur að herbergisdyrum sonar síns, drepur
létt á dyr og opnar þær til hálfs um leið. Hún nemur
snögglega staðar við hálfopnar dyrnar og henni bregður
eilítið. Sverrir liggur ofan á rekkjuvoðunum í hvílu sinni,
náfölur í andliti líkt og fárveikur maður. Eitthvað meira
en lítið hlýtur að hafa komið fyrir hann eftir þessu útliti
að dæma. Hugmyndaflug hennar hefur því miður, ekki
verið markleysa ein. Þorgerður gengur hröðum skrefum
að hvílu sonar síns og staðnæmist þar.
- Ertu veikur góði minn? spyr hún hægt og þýðlega.
- Nei, mamma mín.
Hún hrekkur við ósjálfrátt. Þessa myrku rödd hefur
hún ekki heyrt áður frá þessum vörum og næmleiki
móðurhjartans skynjar óðara að eitthvað mikið og
hörmulegt hefur komið fyrir drenginn hennar. En hvað?
Og hvernig? Hún þráir að vita það, geti hún orðið honum
að einhverju liði.
- Má ég tylla mér hérna hjá þér Sverrir minn, spyr hún
hljóðlega.
- Já, mamma, víst máttu það, svarar hann með sömu
myrku röddinni og áður. Hann færir sig aftar í hvíluna og
Þorgerður sest fyrir framan son sinn.
Hvað hefur komið fyrir þig svona skyndilega, elsku
drengurinn minn, spyr hún ástúðarfullum rómi og strýkur
hendinni létt yfír hár hans, sem er blautt af köldum svita,
- getur þú ekki sagt mér það, ég heiti þér fullum trúnaði
nú og ævinlega. Hann svarar ekki strax en í hugskoti
hans skýtur upp mynd af litlum dreng, sem forðum flúði
með allar sorgir sínar til mömmu og hlaut alltaf huggun í
ástríkum faðmi hennar. Þá voru sorgir hans annars eðlis
en þær eru nú. Þorgerður býður, döpur eftir svari sonar
síns en hún vill ekki þrýsta á hann. Brátt rýfur Sverrir
þögnina en ekki til þess að svara spurningum móður
sinnar, heldur til að leggja spurningar fyrir hana.
- Af hverju skrifuðuð þið pabbi mér aldrei neitt um
ábúendaskiptin í Nesi og brottför þeirra feðginanna vestur
á land, á meðan ég dvaldi ytra. Ég hefði þó haldið að slíkt
teldist til frétta í ekki stærra sveitarfélagi en þessu.
- Ég get ekki svarað fyrir pabba þinn. Eins og þú
veist sjálfur Sverrir minn, skrifaði ég þér aðeins nokkur
kveðjuorð neðanmáls í bréfum pabba þíns og fékk
aftur svipaða pistla frá þér í svarbréfum þínum til hans.
Aðalfréttirnar fóru hins vegar á milli ykkar feðganna,
ég las aldrei bréfm sem pabbi þinn skrifaði þér út til
Svíþjóðar, en bréfin frá þér, þau las ég öll og það oftar en
einu sinni. Hvenær fékkstu þessar fréttir um brottflutning
feðginanna frá Nesi, spyr Þorgerður að lokum.
- Núna, rétt áðan, hérna suður við hrossaréttina.
Kristján, vinnumaður ykkar pabba færði mér þær.
Þorgerður situr hljóð um stund. Hálfgleymt atvik
riQast nú upp fyrir henni. Hún minnist þess að hafa einu
sinni séð póstbréf til Sigrúnar í Nesi með rithönd sonar
síns skömmu eftir að hann fór til Svíþjóðar og einnig
að Karl hafi beðið Björgu á Fossá, sem var í heimsókn
á Hamraendum, að taka bréfið fyrir sig ásamt öðrum
pósti út aó Nesi. Þau hafa þá skrifast á eftir að Sverrir
fór utan, hugsar hún. Að frétt Kristjáns um brottför þeirra
Bjöms og Sigrúnar frá Nesi hafí valdið Sverri þvílíku
áfalli sem hann hefur augljóslega orðið fyrir. Og það á
þessum fyrsta morgni eftir að hann kom heim. Þetta er
sennilegasta skýringin. Hann hefur varla hitt neinn annan
en Kristján sér óviðkomandi á þeim stutta tíma frá því
hún sá hann fara suður túnið og þar til hún fann hann hér,
svona hörmulega á sig kominn. Hvað hún þráir heitt að
mega taka hann í faðminn og umvefja hann allri sinni
ástúð á þessari myrku stund í lífi hans. A hún þá kannski
ekki trúnaðartraust hans lengur?
- Sverrir minn, segir Þorgerður sorgbitnum rómi, - ertu
orðinn of stór til að trúa mömmu þinni fyrir harmi þínum
og lofa mér að bera hann með þér?
Þessi mildu spurnarorð móðurinnar snertu bamseðlið í
djúpt særðu hjarta Sverris og honum er öllum lokið. Hann
hallar höfðinu að skauti móður sinnar og trúir henni fyrir
helgasta leyndarmáli lífs síns. Þorgerður hlustar döpur á
frásögn sonarins kæra og fínnur að vonbrigði hans em
svo nístandi sár og harmur hans svo regin djúpur, að
fátækleg orð hennar megna þar lítið til huggunar. En nú
á hún leyndarmálið með drengnum sínum og ber sorgina
með honum eins og í hennar mannlega valdi stendur.
Sverrir fínnur hlýjan móðurfaðminn umlykja sig og veit
að mamma skilur hann best í þessu heljarfári örlaganna.
Og hún bregst ekki trúnaðartrausti hans.
***
Sumarið er sest í hásæti náttlausrar veraldar við ysta
sæ. Gróður jarðar angar ferskur og fullþroska. Sverrir
gengur að heyskap með vinnufólkinu á Hamraendum.
Hann er hamhleypa til starfa og verkkunnáttan eftir
því. En hið þrotlausa erfíði megnar ekkert að deyfa
harm vonbrigðanna í sál hans. Vinnufólkið horfír með
óttablandinni undrun á starfshætti hans og starfsþrek.
Aðra stundina slær hann á teignum á við tvo menn,
hina stundina hallar hann sér fram á orfíð og starir út í
fjarskann. En þrátt fyrir þessar óvenjulegu vinnuaðferðir
er hann alltaf jafn prúðmannlegur og ljúfur í umgengni
við samstarfsfólk sitt, hans byrðar koma ekki niður á
öðrum. Og fólkið ber virðingu fyrir þessum hógværa,
góðviljaða menntamanni, jafnvel Kristján frá Fossá.
Sverrir stígur aldrei á bak Létta sínum, gæðingurinn sá
er einn af sterkustu hlekkjunum í keðju minninganna
um horfna ástmey og hann fer aldrei neitt út af heimilinu
nema brýn nauðsyn krefji. Sverri er orðið það ljóst að
hann getur ekki dvalið hér heima í æskusveitinni á meðan
hann tekst á við sárasta brodd harma sinna, þar sem allt
minnir svo skýrt á vonirnar dánu. Hann verður að hverfa
að heiman um stundar sakir og láta reyna á það hvort
fjarlægðin frá æskustöðvunum megnar ekki að leggja
smá græðismyrsl gleymskunnar á opna und.
516 Heima er bezt