Heima er bezt - 01.11.2005, Qupperneq 91

- Jú, er það ekki tilvalið, svarar Sverrir. - Nú er sveitin
mín að afklæðast vetrarhýðinu og ágætt að komast heim í
vorannimar.
- En við munum sakna þín lengi Sverrir, segir frú
Alfheiður og rís frá borðuin.
- Eg fer líka með góðar minningar héðan frá heimili
ykkar hjónanna, svarar Sverrir, þakkar fyrir matinn og
hverfur til herbergis síns. Hann er feginn því að þessi
uppsögn hans er komin á hreint.
***
Sólfagur vormorgunn baðar Lónsijörð gullnum geislum
frá heiðbláum himni, sem glitra um lognkyrran sæ og
iðgræna angandi jörð. Allur snjór er horfinn úr fjöllum
er gnæfa í tign sinni og hrikaleik yfír vaknandi byggð.
Sigrún er löngu gengin á vit hins nýja dags og tekin til
starfa. Sverrir litli er árrisull eins og móðir hans en hann
hefúr ekki enn haldið til fúndar við leikfélaga sína.
Sigrúnu verður skyndilega ljóst að hana bráðvantar smá
hlut, sem fæst ekki nema í Snjólfsverslun.
- Æ, Sverrir minn, segir hún blíðlega, - viltu vera svo
góður að hlaupa fyrir mömmu þína niður í Snjólfs..., hún
nær ekki að ljúka máli sínu, drengur grípur þegar fram í
fyrir henni:
- Já, já, mamma mín, ég skal hlaupa strax.
Sigrún skrifar á miða það sem hana vantar og afhendir
syni sínum ásamt greiðsluseðli. Og hann hleypur þegar,
glaður í hjarta út í bjartan vormorguninn til fundar við
nafna sinn íbúðinni. Sverrir litli er fljótur í förum og brátt
skundar hann inn að afgreiðsluborðinu í Snjólfsverslun.
En hvað er þetta! Nafni hans er ekki á sínum stað. Innan
við búðarborðið stendur maður sem hann hefur einhvern
tíma séð áður í Snjólfsverslun, en veit ekki hvað heitir.
Gleðin deyr út í hjarta drengsins.
- Hvar er hann nafni minn, spyr hann áður en
búðarþjónninn nær að ávarpa hann.
- Nafni þinn! Ég veit ekki hvað þú heitir, svarar
maðurinn þýðlega.
- Ég heiti auðvitað Sverrir.
- Já, þú meinar þá þennan sem hefur afgreitt hér að
undanförnu. Hann er inni á skrifstofu hjá Snjólli. En ætlar
þú að kaupa eitthvað drengur litli!
Sverrir réttir afgreiðslumanninum pöntunarmiða
móður sinnar. Búðarþjónninn er snöggur að finna
vöruna sem um er beðið, en á meðan hann lýkur við að
vefja hana í umbúðapappír og gefa drengnum til baka af
afgreiðslupeningunum, opnast skrifstofudymar hjá Snjólfi
og Sverrir Karlsson kemur fram í búðina.
- Ja, nú ber vel í veiði, verður honum að orði glöðum
rómi. Hann heilsar Sverri litla brosandi og fær það
endurgoldið. Drengurinn þakkar afgreiðslumanninum
hæversklega fyrir viðskiptin. Og þeir nafnarnir tveir ganga
saman, í fyrsta og síðasta sinn, út úr Snjólfsverslun.
Sverrir litli kemur hlaupandi inn til móður sinnar. Hann
heldur á þessu lítilræði sem hann átti að kaupa ásamt
stóru umslagi og honum er mikið niðri fyrir.
- Hérna mamma er þetta, sem ég átti að kaupa fyrir þig,
segir hann í miklum flýti og réttir henni búðarvarninginn
og hún tekur þegar við honum. - En sjáðu svo hvað hann
nafni minn í búðinni gaf mér, heldur drengurinn áfram
og réttir móður sinni umslagið. Sigrún veitir því viðtöku
og opnar það. Umslagið hefúr að geyma sparisjóðsbók á
nafni Sverris Þórarinssonar með eittþúsund króna inneign
í Sparisjóði Lónsfjarðar.
- Hvað sagði nafni þinn um leið og hann gaf þér þetta,
spyr Sigrún undrandi yfir þessari stóru gjöf.
- Hann sagði að ég ætti að eiga þetta til minningar um
nafna minn í búðinni. Svo kom hann með lítinn, skrýtinn
kassa og bað mig að standa kyrran í smástund fyrir utan
Snjólfsverslun, hann sagðist ætla að taka mynd af mér.
Nafni minn tók mig svo í fangið, kvaddi mig og var
ijarska góður við mig. Hann er að fara með skipinu núna
á eftir.
Sorg og söknuður speglast í augum drengsins.
- Jæja, svo hann er þá farinn héðan. Sigrún lætur
umslagið með sparsjóðsbókinni niður í kommóðuskúffu.
- Þetta skal mamma geyma fyrir drenginn sinn þangað
til hann þarf að nota sjóðinn frá nafna sínum, segir hún
og þrýstir heitum kossi á vanga Sverris litla en hann
vefur örmunum blíðlega um háls henni. Þau eiga þó alltaf
hvort annað. Brátt heyrir drengurinn að leiksystkini hans
eru komin fýrir utan húsið og hleypur þegar til fúndar
við þau. Sigrún lítur öðru hvoru út um eldhúsgluggann
og fylgist með strandferðaskipi sem liggur við festar úti
á höfninni. Innan stundar blæs skipið til brottfarar. Hún
færir stól út að glugganum og tekur sér þar sæti. Augu
hennar fylgja fleyinu sem siglir út lognkyrran fjörðinn.
Sverrir Karlsson er þar einn á meðal farþega. Skyldi hún
aldrei sjá hann framar? Djúp sorg nístir hjarta Sigrúnar,
samfara ástljúfri þrá eftir honum sem skipið ber óðfluga
burt frá henni, þrá sem á sér engan tilverurétt lengur.
- Guð og gæfan fylgi þér, góði, göfugi æskuvinur.
Aldrei skal tímans sigð geta máð mynd þína úr hjarta
mér, segir hún stundarhátt. Augu hennar fyllast tárum
og strandferðaskipið hverfur fyrir móðu þeirra. Sverrir
Karlsson er farinn. Sigrún rís á fætur og snýr frá
glugganum. Hversdagsannir kalla hana til þrotlausrar
þjónustu og nýrra fórna.
Drungalegur sunnudagsmorgunn grúfir yfír sveitinni.
Sverrir er löngu vaknaður en hvílir enn í rekkju sinni og
les fræðibók. Þorgerði er farið að lengja eftir syni sínum
í morgunkaffið, hún reiknar fastlega með því að hann
sé vaknaður, sennilega að lesa eða skrifa pantanir fyrir
nágrannana, hugsar hún, hann virðist vera orðin þeirra
önnur hönd. Oralangt er síðan hún hefur fengið tækifæri
til að færa drengnum sínum morgunkaffi í rúmið, nú ætlar
hún að grípa tækifærið og veita sér þá ánægju. Þorgerður
raðar drykkjarföngum á bakka og hraðar sér með hann
upp í svefnherbergi Sverris. Hún býður syni sínum
Heima er bezt 523