Heima er bezt - 01.11.2005, Blaðsíða 92

glaðlega góðan dag og lætur kaffibakkann á náttborðið
hjá honum. Sverrir leggur frá sér bókina.
- Góðan dag mamma mín, segir hann þýðlega, - þetta
var óþarfa fyrirhöfn að færa mér kaffi í rúmið.
- O nei, ljúfurinn minn, mín var ánægjan, segir
Þorgerður og tyllir sér á auðan stól sem stendur við
rekkjuna. Sverrir dreypir á kaffibollanum en athygli
Þorgerðar beinist að ljósmynd af litlum dreng, sem
stendur á náttborði sonar hennar.
- Hver á þennan fallega dreng, spyr hún, tekur myndina
og virðir hana nánar fyrir sér. Sverrir brosir dapurlega.
- Ég á hann.
- Þú! Átt þú dreng? Þorgerður horfír undrandi á son
sinn.
- Ja, víst á ég hann að nokkru leyti, þótt gæfan væri
mér ekki svo hliðholl að ég yrði faðir að honum. Sigrún
frá Nesi er móðir þessa drengs og hann ber nafn mitt.
- Bar fundum ykkar Sigrúnar þá saman á meðan þú
dvaldir að heiman? spyr Þorgerður lágt.
Já, hún er búsett í Lóni þar sem ég var
innanbúðarþjónn. Þorgerður vill ekki ýfa upp illa gróin
sár og spyr einskis frekar. En Sverrir segir móður sinni
ótilkvaddur allt um samfundi þeirra Sigrúnar og kynnum
sínum af litla drengnum hennar. Þorgerður hlustar döpur
á frásögn sonar síns.
- Ég vildi að þessi litli, fallegi drengur ætti eftir að
koma hingað til smádvalar hjá okkur. Ekkert er yndislegra
en saklaust barn. Hún lætur myndina aftur á náttborðið.
Sverrir tekur myndina milli handa sinna og horfír
sorgblíðum augum á nafna sinn. Ég ber sjálfsagt aldrei
gæfu til þess að sjá þennan dreng á heimili mínu, svarar
hann og sársaukinn í rödd hans snertir móðurhjartað
djúpt.
- Vegir Guðs eru órannsakanlegir Sverrir minn, segir
Þorgerður hughreystandi. - Enginn veit hvað framtíðin
ber í skauti. I sama mund og Þorgerður sleppir orðinu,
brýst bjartur geisli fram úr skýjaþykkninu sem byrgt hefur
sólarsýn það sem af er þessa árdegis og fellur á myndina
sem Sverrir er enn að handleika. Móðir og sonur líta hver
á annað. Var þessi sólargeisli sendur sem vísbending
varðandi ráðgátur framtíðarinnar! Sverrir þakkar fyrir
kaffið. Þorgerður rís úr sæti, tekur bakkann og gengur
fram úr herbergi sonar síns.
Sumarið lýður. Sverrir afkastar miklu heima á óðali
feðra sinna og sveitin öll nýtur lærdóms hans og snilli. En
á hljóðum síðkvöldum söðlar hann tíðum gæðing sinn og
hverfur inn í þagnarheim íslenskra óbyggða, þar endurlifir
hann ljúfustu minningar æskuáranna, þær getur enginn frá
honum tekið. Á slíkum ferðum fylgir honum ætíð hvítur,
fallegur gæðingur, sem fyrrum var fákur Sigrúnar í Nesi.
Örlögin slá sinn margræða vef.
Brosmild haustsólin stafar geislum sínum inn um
gluggann á skrifstofu Karls hreppstjóra. Hann situr við
skrifborðið sitt og Sverrir við hlið hans. Þeir yfirfara
sameiginlega skjöl og reikninga sveitarinnar. En brátt
saknar Karl hreppsstjóri mikilsvarðandi bréfs frá
sýslumanni, sem átti að fylgja skjölum og reikningum
yfirstandandi árs en hefur eitthvað ruglast til. Hann
dregur hverja skúffuna af annarri fram úr skrifborði sínu
og kannar innihald þeirra til botns en árangurslaust. Loks
er hann kominn að neðstu skúffunni, hana opnar hann
sárasjaldan enda geymir hann þar aldrei nein áríðandi
bréf eða skjöl. En nú dregur hann hana einnig fram og
leitar í henni. Sverrir fylgist grannt með leit foður síns
að þessu dýrmæta gagni frá sýslumanninum og nú er
það leyndardómur neðstu skúffunnar sem blasir við
augum. Athygli Sverris beinist skyndilega að óopnuðu
bréfí sem liggur neðst í botni skúffunnar. Þetta bréf
þekkir hann. Sverrir skiptir litum. Hann þrífur bréfið
upp af skúffubotninum og hönd hans titrar lítið eitt. Karl
hreppstjóri hættir að leita og lítur undrandi á son sinn.
- Því er þetta bréf hér niðurkomið? spyr Sverrir
annarlegri röddu og sýnir föður sínum framhlið bréfsins.
Póstafgreiðslumaðurinn rennir augunum yfir bréfið og
kannast þegar við það.
- Bréf þetta kom hér í pósti sumarið eftir að þau
fluttu frá Nesi, Bjöm gamli og Sigrún. Ég vissi ekki
heimilisfang þeirra þarna fyrir vestan en ætlaði alltaf að
spyrja hjónin í Nesi um það, ég bjóst við því að þau vissu
þetta helst. En það fórst fyrir og bréfið gleymdist með
öllu, því miður, svarar hann afsakandi.
- Þekktir þú ekki skriftina utan á bréfinu? spyr Sverrir.
- Jú, ég þekkti þína rithönd á umslaginu en það skiptir
ekki máli í þessu tilviki og tafði í engu fyrir því að bréfið
kæmist á leiðarenda. Þú ert frjáls að skrifa hverjum
og hverri sem þér þóknast mín vegna, svarar Karl
hreppsstjóri og andvarpar þunglega. Honum þykir það
mjög leitt að hafa gleymt sendibréfi sonar síns og ekki
komið því til skila. Sverrir heldur áfram:
- Komu þá ekki fleiri bréf hingað til Sigrúnar með
minni rithönd meðan ég dvaldi í Svíþjóð? spyr hann. - Jú,
eitt bréf kom frá þér til hennar löngu áður og það sendi ég
út að Nesi.
- Það bréf komst aldrei til Sigrúnar.
- Hvernig veistu það?
- Hún sagði mér það sjálf. Ég hitti hana vestur í Lóni
. Svipur Karls hreppstjóra þyngist við þessa óvæntu frétt
og hann setur hljóðan. En Sverrir ætlar sér að knýja fram
allan sannleikann í þessu máli og spyr að bragði:
- Með hverjum sendir þú bréfið út að Nesi? Þú hlýtur
að muna það pabbi. Karl hreppstjóri hugsar sig um
nokkur andartök, hann rekur minni til þess að Björg
á Fossá kom í heimsókn að Hamraendum til að hitta
Kristján son sinn, um svipað leyti og bréfið barst þangað.
Hún tók það vel innpakkað ásamt ýmsum blaðapósti út
að Nesi. Og hann svarar loks: - Ég sendi bréfið með konu
hérna úr sveitinni.
- Hver var hún, ég vil fá að vita það, segir Sverrir ein-
beittum rómi.
Framhald í næsta blaði.
524 Heima er bezt