Heima er bezt - 01.02.2006, Page 14

Við Stallsystur sungum ekki saman nema til 1951. Svava
fór þá til Kanada og gifti sig þar en ég söng áfram með
ýmsum þangað til ég fór norður vorið 1953.
Sumarið 1950 fluttist Hilmar til Bandaríkjanna, kominn
með konu og barn. Kristín Guðmundsdóttir kona hans er frá
Anabrekku á Mýrum, óhemju dugleg manneskja. Þau búa
í Tallahasse í Flórída, eiga þrjú börn og ijölskyldufyrirtæki
sem er með skrifstofur í Kaliforníu og New York og víðar.
Hilmar var búinn að vinna við endurskoðun hér heima, var
gjaldkeri hjá Landsmiðjunni og fór upphaflega til að læra
enska endurskoðun en ílengdist svo. Hann hafði mikinn áhuga
á tölum og var mesti reikningshaus hann Hilmar.
Hljómsveitin datt niður þegar Hilmar fór en ég hélt áfram
að syngja út um hvippinn og hvappinn á árunum 1951-1953,
þangað til ég fór alfarin norður. Það kom þó fyrir að ég söng
ein með einhverjum hljómsveitum meðan ég var enn með
Stallsystram.
Arið 1951 söng ég í kabarett hjá Jan Moravek í Gúttó og
þá var það alltaf um helgar. Þar var prógramm með klassískri
músík. Þá var ég með þrjú lög í prógrammi. Þarna var leiksýning
og ýmislegt fleira. Stundum kom þó fyrir að maður söng á
eftir með hljómsveitinni en það var ekki líkt því alltaf. Hann
var algjör snillingur hann Jan. Hann var Tékki og sígauni.
Hann giftist Svanhvíti Egilsdóttur söngkonu. Hún giftist
honum til að bjarga honum upp til Islands. Þau skildu seinna
og hún fór til Austurríkis en Jan Moravek giftist Solveigu,
einni stúlkunni úr Öskubuskum. Hann var yndislegur maður
hann Moravek, spilaði á öll hljóðfæri og kunni allt utanað.
Óskaplega góður maður.
Þau þekktust vel pabbi og Svanhvít. Hún kenndi mér ítalskan
texta við lagið Siri, biri, bimm. Svo söng ég þetta lag í fyrsta
skipti í kabarett í Gúttó. Þá vora þau þar í salnum pabbi
og Svanhvít. Svo syng ég lagið og sé í lokin að þau pabbi
og Svanhvít lúta yfír kaffíbollana við borð sitt og hristast
af hlátri. Eg hugsa með mér að varla séu þau að gráta af
hrifningu. Þá hafði ég gleymt textanum og bjó til einhverja
vitleysu, en Svanhvít dáðist mikið að því hvernig ég hefði
reddað mér án þess að hiksta í söngnum en vonaðist til að
enginn hefði skilið ítölsku í salnum. Það getur margt komið
fyrir í svona bransa.
Á árunum 1951-1953 var ég alltaf að syngja eitthvað,
oft ein með hinum og þessum hljómsveitum, t.d. Carl
Billich. Hljómsveitir vora þá allt öðru vísi. Þetta voru mikið
fullorðnari menn en nú og það var ekki drykkjuskapur á
hljómsveitarmönnum. Haukur Morthens var t.d algjör
bindindismaður en það var mikið um reykingar. Þá var Pétur
Pétursson þulur búinn að stofna FIH. Pétur var góður vinur
minn og hann hringdi oft í mig ef vantaði einhvers staðar
söngkonu. Eg stökk þá inn í þetta hjá hinum og þessum. Þá
fékk ég nú eitthvað borgað. Þetta komst upp í vana. Maður
þekkti þá sem voru í þessu og kunni inn á þetta, þurfti ekki
að æfa svo mikið með þeim og var fljót að læra texta. Þetta
var eins og vera alltaf að þvo upp aftur og aftur, bara í nýju
og nýju eldhúsi.
Páfastaðir II, sem Edda og Baldur reistu sér 1990.
Söngnámið
Pabbi kom alkominn heim 1948 og var mikið við söngkennslu
eftir það. Hann var fantagóður kennari og hafði mikið að gera
í því. Um tíma var hann með óperaskóla við þjóðleikhúsið,
gaf út tímaritið Listdómarann og ritaði dóma um tónlist um
nokkurt skeið. Einnig fór hann vestur á ísatjörð og var með
Sunnukórinn eða þjálfaði hann. Þeir Ragnar H. Ragnars vora
miklir kunningjar.
Eg fór að læra söng hjá pabba þegar hann kom og ég var 18
ára. Það er raunar mitt fyrsta og eina söngnám. Eg var alltaf
eitthvað hjá honum þessa vetur sem ég var fyrir sunnan en
það var stopult. En við pabbi sungum inn á lakkplötur fjórar
óperuaríur. Þessar upptökur era til en voru aldrei gefnar út
á plötu. Ég efast um að nokkum tímann hafi feðgin sungið
saman óperuaríu hér á landi. Ég man ekki eftir því. Ég hafði
ekkert kynnst pabba íýrr en á þessum Reykjavíkuráram 1948-
1953. Við urðum samt aldrei nákomin og náðum aldrei vel
saman. Hann var í eðli sínu hlýr og sérstaklega gjafmildur en
ákaflega ör og bráðlyndur. Maður skildi þá ekki hvað hann
var búinn að ganga í gegnum. Það er útilokað að nokkur
komi heill úr því sem hann lenti í.
Inga Hagen kom nokkru á eftir pabba til Islands. Hún var
óperusöngkona og leiddist hér mikið, hafði ekkert við að
vera. Þau pabbi höfðu kynnst úti, sungu saman við óperuna
og voru sjálfsagt búin að vera saman í mörg ár áður en Sigga
fæddist. Kannski hefði hann aldrei farið fram á skilnað við
mömmu hefði hún ekki komið til. En þannig var að Sigrid
fékk ekki að bera nafn hans nema þau væra gift. Nina var
ákaflega yndisleg manneskja, vildi fá mig út til sín og ætlaði
að kenna mér.
Svo komu vordagamir 1953. Afi hafði gert Páfastaði að
ættaróðali árið 1950 og þá keypti ég jörðina án þess að vita
nokkuð hvað ég var að gera. Þetta vor varð ég að taka ákvörðun
um framtíðina. Það var voðaleg togstreita í sálinni þá. Ég
vildi ekki þurfa að leggja á nokkurn það sálarstríð sem ég átti
þá í. Afí var búinn að liggja lamaður í mörg ár og mamma
heilsulítil. Steingrímur Óskarsson var fluttur út í Stóru-Gröf
og jörðin var að leggjast í eyði. En samkvæmt óðalslögunum
62 Heima er bezt