Heima er bezt - 01.09.2006, Side 38

var ógerlegt að átta sig á heildarstærðinni.
Ég naut þessarar stundar en fékk þarna
brennandi áhuga á því að skoða gróðursvæðin
og hæðimar. Allt í einu sagði ég fararstjóranum
að ég ætlaði að skoða meira af
svæðinu og reyna að vera fljótur
að því. Þaut ég því næst af stað því
ég vildi vera einn og frjáls ferða
minna í nokkrar mínútur.
Ég á frekar auðvelt með að
muna eftir þessu því ég reyndi
að lifa mig inn í kringumstæður
landnámsmanna. Ég vildi vita hvers
vegna grasvöxturinn væri svona
þéttur, fagurgrænn og mjúkur í
þessum brakandi þurrki og tvö
af svörunum voru að þama gætti Grœnlensk börn í þorpi
náttfalls og að vestanrigningin ætti Narsaq við Eiríksfjörð.
í vætutíð greiða leið inn þennan
stóra ijörð og að þessum yfírgripsmikla gróðurtanga sem
gekk fram í fjörðinn.
Allt svæðið er einstök náttúmsmíð, þéttsetin breiðum,
ávölum og kúptum hæðum, næstum alþakið þéttri grasrót
eins og á bestu túnum, nema að það er smágerðara. Náttúran
gaf ljúfan ilm og kætti sjónina. Þama var mikil fjölbreytni
í stærðarhlutföllum og stærstur hluti svæðisins virtist vera
einskonar ævintýraveröld með um eitt þúsund samvaxnar
risaþúfur, tuttugu til þrjátíu metra háar. Ég varð að gæta
þess að missa ekki tímaskynið, því svo heillaður varð ég
að þegar ég hafði horft út á ijörðinn fór ég að reyna að
ímynda mér að ég sæi víkingaskip og að ég væri staddur þar
í heimsóknarferð til Eiríks rauða og fjölskyldu hans.
Ég settist þama ofan á útbreytt landakort og ætlaði að
hvíla mig áður en ég héldi til baka. Kyrrðin var svo innilega
ljúf að þama var gott að láta sig dreyma sitthvað fallegt. En
hvað var þetta? Allt í einu heyrði ég ákveðið kall. Ég varð
gramur yfir því að búið var að rjúfa kyrrðina og hugsaði
sem svo: Til hvers varstu að koma hingað fyrst þú getur ekki
fengið að vera í friði hér á fyrstu landnámsjörð Islendings
á Grænlandi?
Ég hafði gengið spottakom þegar kallað var aftur og þá fór
ég að hlaupa. Ekki man ég hvort kallað var í þriðja sinn, en
mig minnir að um leið og ég sá hina hafi ég verið svo ákafur
að ég myndaði eins konar Tarzankall, því ég vildi ekki missa
af póstbátnum. Síðan hljóp ég niður allan lækjarhvamminn
en hægði á ferðinni er ég sá að nokkrir þeirra voru á göngu
á milli bátsins og búðarinnar. Þama veifaði ég til þeirra
Siglt innan um ísjaka innarlega í
Eiríksfirði.
og er ég gekk með Bimi um borð í
mótorbátinn sagði hann að þeir hefðu
látið það duga að skoða sig vel um í
hvamminum. Um leið og lagt var í hann
sagði Bjöm að héraðið, sem þau væru
u að kveðja, væri það búskaparsælasta
á öllu Grænlandi. Þarna lék hann á
als oddi og fór að spyrja um reynslu
mína af ferðalögum og íjallgöngum.
Nú langar mig að koma með svolítið stílbrot í þessa
frásögn að vel athuguðu máli. Grasrótin og hinn þétti gróður
á landnámsjörð Eiríks rauða myndi sóma sér vel hér. Hann
kelur ekki og hann færi vel á golfvöllum og í húsagörðum
af því hann sprettur hægt og styrkir grasrætumar.
Um kvöldið fór fararstjórinn með okkur í gönguferð að
stóru laxveiðiánni og við gengum fram með henni alla leið
að árósnum. Laxinn var þá genginn, en hótelstjórinn bað
okkur að halda okkur aðeins frá ánni og vera lágróma í
samtölunum. Bjöm fararstjóri virtist ekki hafakomið þessum
skilaboðum nógu vel til allra, því einn úr hópnum stikaði tvö
skref út í árósinn og hafði á lofti fokdýra myndavél. Hann
hrasaði, en Bjöm brá skjótt við og tók af honum fallið. Við
heimkomuna reyndi hann að leyna því að hann hefði stigið
út í ána og blotnað í fæturna.
Nýr dagur rann upp, hlýr og fagur, en ef ég hefði séð
fyrir mér alla atburðarás dagsins hefði mér orðið órótt. Svo
skemmtilega vildi til að Bjöm bankaði á dymar skömmu
áður en hringt var til morgunverðar. Hann var fölur í framan
og ég kannaðist við litlu og snöggu kippina í andlitinu.
Ég hafði einu sinni séð hann svona í gamla daga. Þetta
var hættumerki! Hann hlaut að vera mjög taugaóstyrkur.
Þarna leit hann áhyggjufullur í kringum sig og sagði að
ferðaskrifstofan hefði látið sig fá öllu lakara herbergi en
gestina. Hann gekk að glugganum og sneri við mér bakinu.
En það er nú ekki það sem ég ætla að tala um. Loks þagnaði
hann alveg og horfði á mig rannsakandi augnaráði.
góðu skjóli gegn vestanáttinni.
„Héma byggðu þau fyrsta bæinn að talið
er,“ hélt Bjöm áfram, „og það sennilega í
tímahraki, því lækur braut sér leið undir bæinn
og landnámsmaðurinn hefur því talið sig knúinn
til að reisa nýjan skála.“
Þama gripu menn til myndavélanna og margir
kmpu til að geta greint hin minnstu smáatriði.
Það var svo lítið eftir af rústunum að næstum
462 Heimaerbezt