Heima er bezt - 01.09.2006, Síða 46

út til hafs, líklega dönsk fískiskip, hugsar Svanhvít.
Frú Fjallström hefír setið þögul og hvílzt í hinum dúnmjúka
hægindastóli sínum, en nú rís hún á fætur og færir sig að
glugganum til Svanhvítar. Þar sezt hún og þær horfa báðar
út um stund. Að lokum rýfur frú Fjallström þögnina og
segir:
„Líklega breytir um veður áður en langt um líður“.
„Af hverju haldið þér það, frú Fjallström?“
„Eg sé það á hafinu okkar“.
„Það sem einmitt er svo slétt og fagurt núna“.
„Já, hér uppi við ströndina er það slétt, en sjáið þama lengra
úti á grynningunum, þar er undiraldan byrjuð að brjóta á
skerjunum, og það veit ævinlega á veðrabreytingu. Eg er
farin að þekkja það. Blessuð skipin, þau era bara nokkuð
mörg hér úti fyrir nú. Vonandi hlekkist þeim ekkert á“.
„Hafa oft strandað skip hérna við ströndina?“
„Já, því miður, en oftast hefír þó tekizt giftusamlega með
björgun á mönnum. Maðurinn minn sálugi bjargaði mörgum
mannslífum úr heljargreipum hafsins, og vann margt afrekið
á því sviði. Sonur okkar hefír tekið það í arf frá föður sínum,
að takast giftusamlega með björgun skipbrotsmanna, enda
hefir oft þurft á því að halda undanfarin ár. Það hafa mörg
skip strandað á grynningunum hér úti fyrir, þó ekki beri mikið
á þeim á svona kyrram dögum, eins og nú er. Eg gleymi
aldrei fyrsta skipsstrandinu sem varð hér, eftir að ég fluttist
hingað, þá ung og nýgift manninum mínum sáluga“.
„Viljið þér segja mér þá sögu, frú Fjallström? Ég hefði
gaman af að heyra hana, þó ég viti að hún býr ekki yfir
neinu skemmtiefni“.
„Já, góða mín, ég skal fúslega segja þá sögu, hún gefur
yður ef til vill dálítið innsýn í líf og baráttu okkar héma á
ströndinni hvað hafinu við kemur.
Það var mildur haustdagur, mjög líkt og nú. Við Hans
Fjallström voram gift fyrir rúmum mánuði, bæði ung og
hamingjusöm. Ég var ættuð úr borginni, en hann einkasonur
og óðalserfinginn hér. Já, víst vora það sæludagar, bamið
mitt, sem ég lifði þá“.
Gamla frúin þagnar og starir fram fyrir sig, augu hennar
verða dreymandi og ijarræn um stund, eins og að þau sjái
langt inn í heima fortíðarinnar, en svo áttar hún sig brátt á
veraleika líðandi stundar og segir:
„Já, svo kemur sagan um fyrsta skipsstrandið, sem ég
kynntist hér.
Mörg skip vora á siglingu hér fyrir framan ströndina þann
haustdag, veður var kyrrt fyrri hluta dagsins, en undir kvöldið
fór að brima úti við grynningamar, og hvessa jafnframt.
Náttmyrkrið skall yfir, svo ekki sást lengur út á hafið, en
skipin voru kyrr hér fyrir framan ströndina. Við eygðum ljós
þeirra í gegnum sortann. A venjulegum tíma lögðust allir til
hvíldar, og úti var hin ömurlega haustnótt. En klukkan um
tvö vaknaði Hans skyndilega við ákaft neyðarkall. Hann
var farinn að þekkja þau, og vissi strax hvað komið hafði
fyrir. Skip var í háska statt, skammt undan landi.
Ég vaknaði einnig, og hann sagði mér hvað um væri að
vera, og að nú yrði hann að búast í skyndi til hjálpar hinum
nauðstöddu sjómönnum, og freista þess að róa út í brimgarðinn.
Eg varð gripin ógurlegri skelfingu, ætlaði maðurinn minn
að fara út á sjó í þessu voðaveðri og náttmyrkri, það gæti
eins orðið hans síðasta för.
„Þú mátt ekki fara frá mér, Hans“, sagði ég í örvænt-
ingu.
Hann laut niður að mér og þrýsti kossi á enni mitt.
„Jú, vina mín, ég verð að fara, hinum nauðstöddu sjómönnum
verð ég að bjarga, ef þess er nokkur kostur. Við skulum bara
vona að allt gangi vel“.
Svo sagði hann ekki fleira, kvaddi mig í skyndi og hraðaði
sér út í náttmyrkrið, ásamt heimamönnum sínum.
Ég klæddi mig í flýti og gekk niður úr svefnherbergi mínu.
Allir á heimilinu vora vaknaðir og komnir á fætur, og allir
virtust í fullkomnu jafnvægi, nema ég. Það var auðséð á
þjónustufólkinu, að það var slíkum atburðnm ekki með öllu
óvant, rólegt en alvöraþrangið undirbjó það væntanlega komu
hinna nauðstöddu skipbrotsmanna. En ég gat ekki fest hugann
við neitt nema það, sem var að gerast úti í brimgarðinum, ég
eirði hvergi, ég varð að sjá með eigin augum það, sem var
að gerast niður við ströndina. I skyndi bjó ég mig í ferðaföt,
án þess að segja nokkram frá fyrirætlan minni, og hélt svo
af stað út í óveðrið. Ég vissi það naumast sjálf, hvemig ég
komst niður að ströndinni, en þar stóð ég þó að lokum. Úti í
brimgarðinum eygði ég óljóst björgunarbát mannsins míns
og ég sá, að hann var á leið til lands. I fjömnni stóðu tveir
af mönnum hans og biðu eftir honum. Þeir litu undrandi á
mig, en sögðu ekkert, og ég yrti heldur ekki á þá. Augu okkar
allra beindust nú eingöngu að bátnum úti í brimgarðinum,
annað slagið hvarf hann með öllu niður í bylgjur hafsins,
og ólýsanleg skelfing gagntók mig í hvert sinn er ég missti
sjónar af honum. En honum skaut alltaf upp aftur, og vonin
um að hann næði landi vaknaði á ný. Loks renndi hann upp
í fjörana, og mennimir, sem biðu hans þar, tóku rösklega
á móti honum.
Hans hjálpaði sjö skipbrotsmönnum úr bátnum upp í
íjörana, en ýtti svo strax frá landi aftur, án þess að ég næði
tali af honum, og hélt út í brimgárðinn á ný. Ég stirðnaði
af skelfingu. „Farinn aftur“, stundi ég upp. Þá sneri annar
maðurinn, sem í íjöranni stóð, sér að mér og sagði rólega
og hughreystandi:
„Já, hann fór til þess að sækja hina sjö skipbrotsmennina,
sem enn bíða björgunar úti í skipinu. Við skulum vona að
það takist giftusamlega að ná þeim á land, eins og þessum,
sem standa héma í fjöranni hjá okkur, ffú Fjallström“.
„En veðrið er svo afskaplegt“.
„Báturinn er traustur, og Hans öraggur stjómari, reynið
þér að vera rólegar“. Svo sagði hann ekki fleira við mig,
heldur sneri sér að hinum sjóhröktu skipbrotsmönnum, talaði
eitthvað við þá sem ég ekki heyrði, og fylgdi þeim þar næst
hingað heim.
Framhald í næsta blaði.
470 Heimaerbezt