Hljóðabunga - 01.11.1978, Blaðsíða 5

■»
hendinni. Ef þeir geta séð sér færi að hlaupa í
burtu til einhvers ennþá feitara annars staðar
á landinu í skjóli þeirrar dýrðar sem þeir hafa
aflað sér, þá eru þeir farnir. Finni Jónssyni var
veitt fulltingi af fjöldanum og komst á þing og
svo varð hann ráðherra ofan á allt það. Nú
veit enginn hvað hefur orðið af Samvinnufé-
laginu.
Það er ákaflega eðlilegt hve.rnig þetta hefur
gufað upp allt hérna á ísafirði, bæði Alþýðu-
ílokkurinn og fyrirtæki hans. Hvernig eiga
þau að þrífast eftir að búið er að útrýma
áhugasamasta fólkinu? Samvinnufélagið end-
aði með því að bátarnir voru farnir að leggja
inn hjá Norðurtanganum. Það var endirinn.
Þeir gátu ekki hagnýtt sína eigin vöru. Kaup-
félagið hélt margar greinar en þetta hefur allt
verið látið til gæðinga. Núna framleiðir það
ekki neitt og gerir ekki neitt, bara verslar.
ÞREFALDUR I' RQÐINU
w Allir sem unnu hjá Samvinnufélaginu lögðu
fram 3% af kaupi sínu í félagssjóð og aðrir
lögðu fé í bátana. Svo var það einn góðan
veðurdag að það var eitthvað hart í ári hjá
félaginu og Finnur fór fram á það við fólkið á
félagsfundi að það léti eftir þennan sjóð sem
þá var orðinn um 70.000 kr., sem ekki var svo
Iítið í þá daga. Allir sem einn sögðu já. Það,
sem þeir áttu, vildu þeir láta. Eftir dálítinn
tíma fór Finnur suður í Reykjavík og hitti vin
sinn, Héðin Valdimarsson, sem þá var orðinn
umboðssali fyrir olíufélagið BP, og fékk per-
sónulega umboð til að hafa hér olíusölu á
ísafirði. Hann var póstmeistari fyrir ríkið og
um leið framkvæmdastjóri Samvinnufélagsins
upp á kaup sem ég man nú ekki hvað var. Það
L hefur kannski verið lágt en hann fór fram á
kauphækkun sem framkvæmdastjóri félags,
sem er nýbúið að fá 70.000 kr. frá verkafólk-
inu.
Ég var nú tungulangur við Vilmund þegar
ég heyrði þetta og sagði að það kæmi bara
ekki til mála að hækka við Finn í Samvinnufé-
laginu. Hann væri þrefaldur í roðinu og hefði
alveg nóg. Þetta var dálítið illa séð og ég varð
ekki vinsæll. Ég hafði unnið eitt sumar hjá
Samvinnufélaginu og var töluvert innan undir
hjá verkstjóranum, bæði vorum við góðir
kunningjar og svo var ýmislegt sem ég gat
hjálpað honum með svona. Hann hét Pálmi
Kristjánsson og var Norðlendingur. Honum er
tilkynnt að hann mætti ekki hafa mig í vinnu í
félagi sem ég var sjálfur í. Jasja, allt í lagi.
Seinna um sumarið bauð hann mér að koma
þessi verkstjóri.
„Nú hvað heldurðu að húsbóndi þinn segi“,
segi ég.
„Ég spyr hann ekkert að því. Mig vantar
fólk“, segir hann.
„Nei, nei, þakka þér fyrir“, segi ég. „Ég fer
ekkert að koma mér í klíku hjá Finni. Það er
ekkert mannbætandi.“
Og ég fór til sjós sem kokkur eða eitthvað
svoleiðis.
RfKEY OG SÆMUNDUR
Svo líður dálítill tími og þá eru hér barna-
mörg hjón, sem hétu Ríkey og Sæmundur, og
HLJÓÐABUNGA
5