Hljóðabunga - 01.11.1978, Page 21

Oínfó &ií>evtfcnö •» 3oí)öhhu JTvtSjnftit
FRAMMFABA STIFTllN
U * f i e j; a s t o
fl&crrat
F p I a j; s i n s II e í <T n r s í i m $
1IVÖR!\' ÞAD HATT VIRDIR. SEM VELGJÖRARA STNIM ER BŒDI
GETI R *G VILL EBLA ÞESS TILGANG.
Cuífid á Fc:lagsins Arsfumli á Flátry á Brciilafirili |>ajiu.6ta Ootúber 18

Heiðursmeðlimaskjal Framfarastofnunarinnar í Flatey
kumlnAir, bláir, blúArisa, bituir, uefrifuir, nefbrotnir,
rifiA út úr inuiiiivikuiium, blmi].nnr niður brúinnr,
aiigun úttútnuð, rnud og búlgiu, og Iiverr fær í fniiin
orðiiin tnlið jmA nllt iipp, er ofdrykkjnn liefir illt
í fi'ir ineð sér'f Komist drukkiim innAur í líl’s-
liættu, deyr Iiniiu nf mnrgfnlt iiiiiinn tilefni, cn niin-
nr údrukkiim; detti liniin i vatn eAur sjú, týnir linim
optsiiiuis lilinu, |iú nA liaiin náist; sé liniin úti i
frosti, sigur úAiim á liniin dnuAnsvefn, svo liaiin
rnkuar ekki viA nptur; ef liniin limlestist eAn særist
einliverstaðar á líkamanum, er margfalt verra aA
græAn litil meiAsli á likainn hans, en stærri á nmi-
ara, sem ekki drekka breiiniviu, jivi það rétt sem
eitrar mniiiiiiiii. Jegnr lik ofdrykkjiimaiiiia eru
skorin upji, logar á iiiiiiduiuiin, sé 1jús aðboriA, og nf
iippskoruu liki jieirrn leggur inegnnn brennivíns jief.
Svo er drykkjumaAurinn eldfimnr iiiiinn, að meiin
verða nð vnrast sem mest að bern Ijús nð vitiim
lians, jiegnr linnn er orðinn injOg drukkinii; jiví komi
IjúsiA snninn við andardráttiiin nærri muuninum, get-
ur nuAveldlega kviknað í drykkjurútnum og linnn
verið dnuAur svo að segja allt í einu.
3. Á andlegan liátt. Að framnn er þess getið,
liversu ofdrykkjan spillir sálargáfunum, tvnir iniiiii-
inu, sljúfgar tilfinningar og elsku til sannrn mniin-
kostn, sanrgar líferniA og gjörir orðalagiA ósvifiA,
jafnvel á stunAuni bæði til guðs og mamia. Skyldu-
ræktinni er jiví ekki skeytt, gúða iiinnnorAiA miss-
ist; jiví ofdrykkjumenn eru ekki einúngis kunnirað
Jirösun, sem margan heiulir, heldur að synd á synd
ofan; jieir gjöra syndina að vanaverki, ogfinnaekki
til, fyrr en um seinan, að syndgað er ineð úsvífni
gegn guði, sjálfum sér og öArtim mönnuin, jiegar
samvizknn vaknar að fullu með skelfilegum innvort-
is brígzlum, ángist og úrúsemi, og ákærir sárlega
um það, hve illa sé farið með gáfur guðs, hve niis-
farið sé með hinn dýrmætasa hlut, sem tiininn er,
vnnjiakklátlega hrotið á múti gæzku drottins, velzt
úr mannlegri tign, eg veit ekki hvað djúpt, niður
fyrir háttalng villidýra, og aðrir dregnir ineð í
hneyksli, syiulir og sálarvoða. í útliti jivilíkra er
jiá jiegar orðin jiekkjanleg skuggsjá innra inanns
jiess, sem í dái lá, meðan vinið og viman var í
höföinu. Nag og áklögun sainvizkunnnr fyrir nllt
jietta lilýtur að vera sár. Eg ætla mér ekki að
kveðn U]ip dúminn um jiað, livar synd ofdrykkjunn-
ar eigi sætið, livort á ineðal niinnstu eður stærstu
syndnnnn, eða jiar á milli. TrúnrbrögAin gefa ekki
óskýra ávisun um jiað, og veit eg, að yður er jiað
ekki úkunnngt, t. a. m. Iiversu að ofdrykkjan veld-
ur ninnudrá|ium og blúAskömm, eins og Lots dæmi
sýnir, Iiversu að hiun visi Salúmon konúngiir lýsir
ofdrykkjiinni, Orðskvh. 23 , 29 — 35, já hversu
Kristi sjálfum hjá Lúknsi i 20. knp. 31. v., og Pnli
HLJÓÐABUNGA
2