Hljóðabunga - 01.11.1978, Page 50

Ljóö
eftir séra Gunnar Björnsson
María
Mér finnst ég oft vera háreist hús,
sem hímir dimmt og kalt og tómt
í endalausri auön
umleikiö framandi vindum
Systir mín gengur brosandi um beina
og biöur gesti heila aö njóta;
þá sest ég, húsiö, viö fótskör sagnamanna
og svelgi orö, sem streyma inn um stórar dyr
eins og prúöbúiö fólk, sem fyllir
auða sali sjálfs mín-
streyma af vörum
gestsins undarlega
meö glóö í auga.
Á sumardaginn fyrsta
Góð eru vorin. Þau koma og anda á engin
sem ilma nú senn eftir dvala vetrarins langan,
þau koma og færa körlunum hrognkelsin heim;
og loftin, þau titra af fljúgandi fuglasveim,
því fagnandi syngja þeir Ijóö sín viö undirleik vindsins
á kvöldin, sem nú veröa dimmblá og dul;
þá dreymir hjartað til blóma, sem löngu eru liðin,
en lifna á vorin.
Þú brostir viö blómunum þeim.
Norðurljós
Voldugur ertu, háloftsins ískaldi eldur,
- æöir um hvolfið, bugöóttur, leiftrandi funi.
Yljar þó engum, vermir ei heimana heldur,
himinninn skelfur, er atlota þinna hann geldur.
Skimar til þín í spurning mannanna muni.
50
HLJÓÐABUNGA