Bænavikan - 07.11.1959, Qupperneq 12

— 12 —
er gefið þetta fyrirheit: „Hann skal búa uppi
á hæðunum; hamraborgirnar skulu vera vigi
hans; brauðið skal verða fært honum, og
vatnið handa honum skal eigi þverra.' Jes. 33,
16. 1 krafti þessa fyrirheitis munu börn Guðs
lífi halda.“ D. of A. 121, 122.

Lestur fyrir þriðjudaginn 10. nóvember 1959.
*
mínir ættmenn^
EFTIH LOUIS B. REYNOLDS
ritstjóra Message Magazine.
Kulnuð aska viðskipta- og skemmtanalífs-
ins virðist hafa kæft loga sameiginlegrar til-
beiðslu í heimilinu á okkar dögum. En um
leið og heiðarleiki og trúmennska fer þverr-
andi meðal almennings, eigum við, sem erum
fylgjendur Krists, fremur en nokkru sinni fyrr
að vera „farbrautarbætendur".
Fyrir nokkrum árum fór fram athugun á
því, hve margar fjölskyldur iðkuðu heimilis-
bænagjörð. Voru spurningaeyðublöð send til
meðlima 150 venjulegra safnaða Lúterskrar
trúar, en það er almennt álit, að þeir hafi
hvað mestan áhuga fyrir fjölskyldubæn. Ná-
kvæmar niðurstöður bárust frá söfnuðunum
víðsvegar í landinu: amerískum söfnuðum og
söfnuðum, þar sem erlend mál voru töluð;
jafnt gömlum og rótgrónum söfnuðum og ný-
stofnuðum trúboðs- og prédikunarstöðvum.
Fyrsta spurningin á spurningaeyðublaðinu var
þessi: „Hafið þið fjölskyldubænagjörð í heim-
ili ykkar?“ Af þeim, sem svöruðu, viðurkenndu
60 af hundraði, að Biblían væri ekki lesin
reglulega í heimilinu og f jölskyldubæn aldrei
beðin. Aðrar skýrslur sýna, að þetta er mjög
hátt meðaltal. Kirkjudeild á Long Island (frb.
long æland) lét til dæmis fara fram athugun
á því, hve margir bæðu Guð í heimilinu, og
mikill hluti aðspurðra játaði, að sambæn færi
fram „einu sinni á dag eða sjaldnar".
Þó að við, sem erum meðlimir safnaðar Sjö-
unda-dags aðventista, lítum á þessa vanrækslu
sem merki um hnignun í nútímalífi, sem sögð
er fyrir í Biblíunni, vekur það undrun okkar
að heyra marga hugsandi menn, sem ekki eru
í okkar hóp, taka í sama streng og blaðið The
Wall Street Journal, er birti eftirfarandi árið
1921: „Það sem Ameríka þarfnast ... er end-
urnýjung guðrækninnar, sem foreldrar okkar
áttu, þeirrar guðrækni, sem áleit það borga
sig að nema staðar til bænagjörðar fyrir morg-
unverð mitt í uppskerutímanum og hætta
störfum á fimmtudögum bæði innan húss og
utan hálftíma fyrr en venjulega til þess að
geta farið á bænasamkomu. Þörf okkar í dag
er að losna við annir og fégræðgi þessa lands,
bæði í smáu og stóru, dýrkun fagurra húsa
og stórra jarða, hárra stétta og mannvirðinga
í þjóðfélaginu."
John G. Paton, kristniboði á Suðurhafseyj-
um, hefur sagt frá, hve mikla blessun hann
hlaut af þeim sið föður síns að halda fjöl-
skyldubæn í litla húsinu með stráþakinu, sem
hann kallaði heimili sitt. Hann talar um þetta
í ævisögu sinni, (John G. Paton, Kristniboði á
IMýju Hebridseyjum, sjálfsævisaga, bls. 20,
21), á eftirfarandi hátt: „Og þannig hófst . . .
þessi ágæti siður fjölskyldubænagjörðarinn-
ar kvölds og morguns, sem faðir minn iðkaði
líklega án nokkurrar undantekningar þar til
hann lá banaleguna, sjötíu og sjö ára gamall,