Heimili og skóli - 01.10.1962, Blaðsíða 7

HEIMILI OG SKÓLI
107
er ekki einungis mál kennarans. Þetta
er mál allrar þjóðarinnar, og ber fyrst
og fremst að leysa það sem mikilvægt
þjóðfélagsmál, en ekki sem mál einn-
ar stéttar, þótt fjölmenn sé. Það má
ekki seinna vera að það verði leyst, ef
ekki á að hljótast tjón af.
Ég held að þjóðinni hafi ekki enn
skylist hve geysilega miklu uppeldis-
hlutverki skólarnir hafa að gegna nú
á tímum, þegar heimilin eru í óða
önn að bylta því af sér. Það getur vel
verið, að það vanti mikið á að skól-
arnir séu þessu hlutverki vaxnir, en
hver á þá að taka það að sér?
Það má segja þjóðinni það til áfell-
is, að hún hafi ekki búið í haginn fyrir
þetta nýja hlutverk skólanna og kenn-
aranna. Kennarar hafa litla uppörfun
fengið í starfi sínu, og kennarastarfið,
að minnsta kosti barnakennarastarfið,
hefur verið heldur lágt metið, og látið
í veðri vaka að það væri ekki vanda-
samt og þyrfti ekki til þess mikla
karla.
Menn athuga það ekki, að uppsker-
an af þessu viðhorfi verður færri
kennarar, lélegri kennarar, áhuga-
minni kennarar. Ef þið viljið fá góða
kennara þá verða þeir að fá að njóta
þeirrar viðurkenningar, sem þeir eiga
skilið. Sú viðurkenning verður að vísu
að vera að einhverju leyti bundin við
persónulegt ágæti hvers og eins, en
þjóðin verður að viðurkenna mikil-
vægi starfsins, mikilvægi stéttarinnar
í heild, ef vel á að vera. Annars fær
hún aldrei góða kennara. Og það, sem
athyglisvert er við þetta er, að það
kostar ríkissjóð ekkert. Þetta er önn-
ur leiðin til að eignast góða kennara.
o o
Enn einu sinni er skrúðganga skóla-
æskunnar lögð af stað. Þar ganga há-
skólaborgarar fyrst. Þeir eru lengst
komnir í þekkingarleitinni. Svo hver
af öðrum. Aftast ganga litlu sjö ára
börnin. Þau búa yfir lítilli veraldar-
vizku en þeim mun meira af hjarta-
hreinleik og sakleysi. Þau horfa spyrj-
andi augum inn í framtíðina. Þar er
svo margt óráðið, — því miður.
Þetta er mikil skrúðganga — líklega
um það bil 30 þúsundir, en allir þess-
ir ólíku einstaklingar stefna þó að
einu höfuðmarki. Þeir eru allir að
leita að þekkingu og þroska. Við meg-
um aldrei láta það lienda okkur að
gefa þessum þúsundum steina fyrir
brauð. Á skólunum hvílir í dag meiri
ábyrgð en nokkru sinni fyrr. Með það
í huga skulum við hefja skólastarf í ár.
H. J. M.
Til gamans
Maðurinn minn er bústjóri á stórum
búgarði. Fyrir skömmu réði hann roskinn
bónda, sem hafði selt jörð sína, til að hirða
hinn stóra trjágarð eignarinnar. Hann er
sá bezti verkmaður, sem við nokkru sinni
höfum fengið. Hann vinnur og þrælar frá
morgni til kvölds, svo að maðurinn minn
var orðinn áhyggjufullur út af þessu
vinnukappi, hélt að hinn gamli bóndi
myndi ofbjóða sér. Hann reyndi að fá
hann til að fara sér hægar og ætla sér af,
en það bar engan árangur.
Dag nokkurn gekk maðurinn minn á
fund konu garðyrkjumannsins og bað
hana að reyna að telja um fyrir manni
sínum að fara sér hægar.
„Jó, ég gæti nú reynt það“, sagði kon-
an, „en ég er hrædd um að það beri lít-
inn árangur, því sjáið þér nú til: Hann
hefur alla sína ævi unnið fyrir sjálfan sig,
aldrei fyrir aðra, svo að hann bara kann
ekki að taka lífinu með ró“.