Heimili og skóli - 01.10.1962, Side 22

122
HEIMILI OG SKÓLI
Letta ár vann ég á fjöldamörgum
stöðum. Ég flokkaði kartöflur, lestaði
vagna með símastaurum, var aðstoðar-
maður á ölvagni og margt fleira. Þeg-
ar einu starfinu var lokið, fór ég á
vinnumiðlunarskrifstofuna til að fá
eitthvað annað. Á spjaldskrá skrifstof-
unnar var ég auðvitað titlaður „ófag-
lærður verkamaður". Það eina, sem
þar stóð um menntun mína var það,
að ég hefði sagt mig úr skóla eftir I.
bekk g.
Þegar ég hafði enga atvinnu, tók ég
að gefa mig fram eftir auglýsingum,
sem lofuðu góðum tekjum af götusölu,
en ég sá brátt, að það starf hentaði
mér ekki.
Aðrar auglýsingar lofuðu haldgóðri
menntun „heima í eigin íbúð.“ Ég
byrjaði að taka þátt í bréfaskóla. Ég
byrjaði með lögfræði, bókfærslu, eðl-
isfræði, en gafst upp á þessu öllu.
Einu sinni byrjaði ég á dúfnarækt. Ég
ætlaði að byrgja hótelin og matstof-
umar upp af dúfnakjöti. Ég fékk pant-
anir á 50 dúfum samtals. En svo kom
upp drepsótt í dúfnastofninum, og
þessari atvinnugrein var þar með lok-
ið.
Ungu stúlkurnar, sem ég þekkti frá
skólanum, áttu allt í einu svo ann-
ríkt, að þær máttu aldrei vera að því
að vera með mér, og foreldrar þeirra
kærðu sig ekkert um, að ég kæmi í
heimsókn. Áhugi minn á knattspyrnu
og öðrum íþróttum dofnaði nú smátt
og smátt. Ég fór að sitja tímum saman
á knattborðsstofum ásamt nokkmm
öðrum piltum, sem einnig höfðu kvatt
skóla sinn allt of snemma. Það var
margt sameiginlegt með okkur. Við
stóðum allir utan við heim gömlu fé-
laganna og gægðumst aðeins inn fyrir.
Það leið ekki á löngu þar til ég
drakk út hvern skilding, sem ég vann
mér inn — og stundum meira. Eitt
kvöld, þegar ég hafði drukkið heldur
mikið, flæktist ég inn í áflogamál eitt.
Næstu nótt svaf ég í hegningarhúsinu.
Daginn eftir gaf ég mig fram sem sek-
an um götuóeirðir og fékk lítilsháttar
sekt. Blöðin fluttu fregnina. Þeir vin-
ir, sem ég hafði átt fram að þessu,
litu nú til hliðar ef þeir mættu mér.
Haustdag einn, þegar öll sund virt-
ust vera að lokast, ákvað ég að reyna að
gera mér ljóst, hvernig reikningarnir
stæðu.
Þær björtu vonir, sem ég hafði gert
mér um lífið, er ég yfirgaf skólann
fyrir þremur árum, höfðu endað þann-
ig, að nú stóð ég uppi peningalaus,
atvinnulaus og menntunarlaus. Bekkj-
arfélagar mínir frá menntaskólanum
voru nú sumir komnir í háskólann,
eða höfðu fengið fasta og góða stöðu.
Ég var 19 ára gamall og hafði getað
snapað mér vinnu með höppum og
glöppum þegar bezt lét. Sjóndeildar-
hringur minn hafði allur þrengzt, svo
að ég sá heiminn eins og gegnum skrá-
argat. Ég kveið framtíðinni. Ég var
sárgramur yfir núverandi ástandi og
harmaði fortíð mína.
Það fór ekki fram hjá föður mínum
hvernig mér leið. Kvöld eitt, þegar
við höfðum lokið við að borða mið-
degisverðinn, spurði hann:
„Hvers vegna viðurkennir þú ekki
hreinskilnislega, að þú hafir framið
glappaskot? En ég held að þú sért nógu
mikill maður til að bæta fyrir það.“
„Áttu þá við, að ég hverfi aftur í