Heimili og skóli - 01.10.1962, Side 23

HEIMILI OG SKÓLI
123
skólann?“ spurði ég „19 ára gamall
piltur?“
„'Hvers vegna ekki?“ sagði hann.
„Hugsaður þér, að ef þú gerir það
ekki, ertu orðinn tuttugu og tveggja
ára eftir þrjú ár, án þess að hafa tekið
nokkurt próf. Hann reyndi að tala
eðlilega til að leyna eftirvæntingunni,
sem fólst á bak við orðin.
Næstu nótt gat ég ekki sofnað. Ég
fann það hið innar með sjálfum mér,
að faðir minn hafði rétt fyrir sér.
Næsta dag neyddi ég sjálfan mig til
að ganga á fund rektors menntaskól-
ans.
„Ef ég á að vera hreinskilinn,” sagði
rektor, „eru möguleikar þínir ekki
miklir. Nú bíða þín þær aðstæður að
setjast í bekk með 15 ára piltum, og
eftir fyrri einkunnum þínum að dæma
muntu eiga fullt í fangi með að fylgja
þeim eftir í náminu." En svo brosti
hann og rétti mér höndina. „En ef
þú, samt sem áður, vilt setjast aftur í
skólann, er mér óhætt að fullyrða, að
liver einasti af kennurum hans er fús
til að gera það, sem í hans valdi stend-
ur til að hjálpa þér. Við viljum gjarn-
an, að þú verðir nemandi hér í skól-
anum aftur.“
Hin stutta leið til skólans tveimur
vikum síðar fannst mér sú lengsta, er
ég hafði farið. iÞegar ég nálgaðist þessa
stóru múrsteinsbyggingu, sem ég hafði
skilið við fyrir þremur árum, mátti
ég taka á öllu, sem ég átti til, svo að
ég gugnaði ekki. Ég sá allt eins og í
þoku. Hinir nýju skólafélagar voru
mér með öllu ókunnugir. Tvisvar
mætti ég drengjum, sem spurðu mig
til vegar. Þeir héldu, að ég væri einn
af kennurunuml
En næstu daga og vikur varð mér
það ljóst, að drengirnir höfðu nóg að
gera með sín eigin áhugamál og höfðu
því engan áhuga á að hugsa um þenn-
an mikla aldursmun, sem var með
mér og {reim.
Þeir kennarar, sem þekktu mig frá
fyrri árum, virtust verða glaðir við að
sjá mig aftur og létu í ljós, að nú hefði
ég tekið skynsamlega ákvörðun með
því að setjast í skólann aftur. En ég
hafði alltaf talið kennarana sjálfkjörna
óvini mína. Nú vissi ég, að þeir voru
mín meoin. Þesiar é? skömmu síðar lá
eina viku í inflúenzu, hringdu fjórir
þeirra heim til mín til að láta mig
vita, hvað við ættum að læra heima.
Þeir buðust allir til að líta inn til mín,
ef ég vildi spyrja þá að einhverju.
Það var langt að takmarkinu, en ég
lagði nú meira kapp á að vinna upp
það, sem ég hafði tapað, en allt annað.
A hverju kvöldi sat ég til miðnættis
og þuldi lexíur mínar. Eftir fyrstu sex
vikurnar voru einkunnir mínar svo
slæmar, að ég fékk með naumindum
að halda áfram. En þær fóru batnandi,
og einu sinni var ég með hæstu eink-
unn. Það endurtók sig að vísu ekki,
en þrátt fyrir það, ljómaði faðir minn
af gleði eins og ég hefði fengið Nóbels-
verðlaunin.
Ég var ekki aðeins elztur félaga
minna, sem tók próf þremur árum
síðar og fékk skírteini — ég var einnig
sá hamingjusamasti —. Og ég vissi
einnig, að faðir rninn var allra feðra
stoltastur, sem þarna var við athöfn-
ina. Hann hafði líka beðið lengi.
Þegar ég hafði lokið við herskyldu
mína, fór ég í háskólann og tók þaðan