Læknaneminn


Læknaneminn - 01.10.1956, Blaðsíða 7

Læknaneminn - 01.10.1956, Blaðsíða 7
LÆKN ANEMINN r áður. Loks hefir verið sýnt fram á. að unnt er að koma í ves? fvrir svkinsru með því að gefa gamma- íílobulin frá mönnum og svnir bað, að mó^efni muni vera fyrir heoói í blóði þeirra. Tíðni: Gulusóttarfaraldrar hafa komið fvrir í heiminum frá ó- munatíð. Einkum eru slíkir far- aldrar tenadii' styrjöidum, svo sem ýtaries-a hefir verið lýst í mörsum sreinum varðandi gulu- sóttarfaraidra í síðustu heims- stvriöld. Hér á iandi er suhisótt nokkuð alp'enfmr k-<n’lli, bæði koma fvrir smá fa.rsóttir og einnig snoradisk tbfehi. Fvað aldurs- skintinvu viðvíkur bá er srulusótt tíða.ri hi'á unfm fólkí oa börnum, en hiá eldra fólki. Hvað almenna út.breiðslu sjúkdómsins snertir, má yeta þe«s. að í sumum heim- ild”m er tnlið, a.ð um 5% f”ll~ orðinna hafi fenvið gulusótt.’ TJt- breiðsla gulusóttarveiru er þó vafalaust mun meiri en bessar töhir gefa til kvnna, bar eð mörg tilfelli af hepatit.is knma fvrir án þess nokkur gula siáist. eða þá að 2'ulan er svo lítil, að ekki er eftir benni tekið. Slmitnn: Öruggt má telia að smit.ið berist gegnum meltingar- faerin, beear um fa.raldur er að ræða. Lýst hefir verið farsóttum. bar sem smitið hafði borist með drvkkiarvatni og einnig tilfellnm, þar sem um smitnn með miólk var að ræða, Auk bess getur kom- ið fyrir óbein smitun frá saur. sem borizt hefir á ýmsa hluti. Smitun með flugum er kunn í gu!u_ sótfarfaröldum meða.1 hermanna. Hvað serum hepat.itis snertir, þá berst sú mvnd siúkdómsins ein- göngu þannig, að veiru er dælt parenteralt inn í viðkomanda, þ. e. a. s. að blóði eða blóðvatni frá manni, sem er smitberi, og hefir því lifandi veiru í blóðinu, er dælt í heilbrigðan. Sem dæmi um slíkt, má nefna blóðgjafir í sambandi við skurðaðgerðir, blóðvatnsgjafir í sama tilgangi, blóðvatnsgjafir sem ónæmisaðgerðir, eins og t. d. gegn mislingum. Það skal þó tekið fram, að ekki er vitað að serum hepatitis hafi hlotizt af ónæmis- aðgerðum hér á landi. Þá er rétt að minnast þess, að mjög lítið magn af serum nægir til þess að flytja sjúkdóminn á milli, eða með öðrum orðum aðeins 1/100 úr cc. Slíkur milliflutningur getur því hæglega átt sér stað í sambandi við lyfjainndælingar, ef sprauta er ekki nægilega soðin milli þess, sem sjúklingnum er gefið lyf með henni. Það hefir tíðkazt, þegar um hópgjafir er að ræða, að vökvi sá, sem dæla skal, er soginn upp í stóra sprautu, síðan er dælt í marga einstaklinga úr sömu sprautunni, en aðeins skipt um nál í hverju tilfelli. Þegar þannig er að farið, er auðvitað opin leið fyr- ir lítið magn af serum að kom- ast til baka inn í sprautuna, ef kippt er lítið eitt í bulluna. Blóð- vatnið blandast þá innihaldi sprautunnar og er þannig dælt í þann næsta. Enn má geta þess, að veira getur auðveldlega flutzt frá smitbera yfir í heilbrigðan í sambandi við blóðtöku til rann- sókna, hvort sem um er að ræða blóðtöku úr bláæð eða háræð, ef áhöld eru ekki sótthreinsuð nægi- lega. Ef óhrein sprauta er notuð til þess að taka blóð í sökkmæl- ingu, þá er alltaf nokkur hætta á því, að innihald úr sprautunni geti sogazt til baka inn í blóðið, og þannig borið veiru í heilbrigð- an mann. Jafnvel getur gulusóttar- veira borizt með eins einföldum að- gerðum og þegar tekinn er dropi úr eyra til blóðrauðaákvörðunar, eða

x

Læknaneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.