Læknaneminn - 01.04.1967, Blaðsíða 18

18
LÆKNANEMINN
heimilislæknanna, þannig að sá
sem við sjúklingum tekur, fer að
tortryggja heimilislækninn. Mis-
tök viðkomandi læknis liggja ef
til vill í því að skrifa sjúkdóms-
greiningu, í stað þess einfaldlega
að segja: Ég hefi ekki komizt að
neinni niðurstöðu og er í vand-
ræðum.
Vegna þess að stúdentar og
yngri læknar þekkja yfirleitt ekki
til þeirra aðstæðna, sem heimilis-
læknar búa við, hættir þeim til að
draga þá ályktun, að heimilis-
læknarnir vinni illa, og brenna
þá flesta því marki, að þeir séu
eins konar lyfseðla- og tilvísana-
ritarar.
Leiðir til lirbóta.
Miklar umræður eru nú innan
stéttarinnar um skipulagningu
læknisþjónustunnar. Öllum er
ljóst, að það kerfi, sem við búum
við nú, er alsendis ófullnægjandi
og á margan hátt stórgallað.
Eitt af því, sem ofarlega er á
baugi, er hópstarf lækna og
læknamiðstöðvar.
Slík hópstarfsemi þekkist víða
erlendis og hefir gefizt vel og
eykst hröðum skrefum.
Finnar, sem búa við læknaskort
eins og við, hafa stuðlað að mynd-
un slíkra hópa með því að stækka
héruðin og færa læknana saman.
I Svíþjóð stofnaði læknafélagið
sérstaka sjóði, sem standa undir
byggingu læknahúsa, þar sem fer
fram hópstarf allra lækna, er
starfa utan sjúkrahúsa, en auk
þess eru reknar ,,poliklinikur“ við
sjúkrahúsin.
I Rússlandi er miðstöð almennr-
ar læknisþjónustu ,,poliklinik,“ og
er hún alltaf tengd spítala (sjá
Læknablaðið 4. hefti 1960: Frá-
sögn af Rússlandsför eftir Óskar
Þórðarson).
I Bandaríkjunum eru víða
lækningamiðstöðvar með hópstarfi
heimilislækna, hópstarfi sérfræð-
inga og hópstarfi heimilislækna
og sérfræðinga.
Það landið, sem að mörgu leyti
er handhægast að leita fyrirmynda
til, er England. Þar hefur þetta
kerfi náð mikilli útbreiðslu, því að
fyrir 15 árum var fjórðungur al-
mennra lækna í hópstarfi, en nú
er aðeins fjórðungur þeirra, sem
starfar sjálfstætt. Eru það lækn-
arnir sjálfir, sem hafa haft for-
göngu um myndun hópa.
Hugmyndin um hópstarf lækna
hérlendis er svo sem ekki ný. Á
stríðsárunum lögðu þeir Björn
Sigurðsson og Theodór Skúlason
fram tillögu um, að öll heimilis-
læknaþjónustan í Reykjavík yrði
á einum stað með sameiginlegri
spjaldskrá og tækniaðstoð. Á þeim
tíma mun sjúkrasamlagið hafa
haft áhuga á, að af þesu yrði, en
læknsamtökin aftur á móti ekki!
Eðlilega varð því ekki af þessari
hugmynd.
Um 1960 vakti Páll Sigurðsson
tryggingayfirlæknir máls á því í
Læknafélagi Reykjavíkur, að
kominn væri tími til að koma á
hópstarfi lækna, en hann hafði
kynnzt slíku hópstarfi erlendis.
Ekki hefur slíkt hópstarf heimil-
islækna komizt á hérlendis enn
þá, en á þessu er að verða mikil
breyting, og er þegar hafinn und-
irbúningur víða um land.
Öllum er ljóst, að bygging
læknamiðstöðva og stofnun starfs-
hópa almennra lækna verður
mikilvægur þáttur í að bæta
læknisþjónustuna og ef til vill á
þeim mikla skorti heimilislækna,
sem nú er, því að trúlegt er, að
yngri læknar muni fúsari að gera
heimilislækningar að lífsstarfi
sínu, þegar vinnuskilyrði verða