Læknaneminn - 01.04.2004, Side 20

SUMAR í MEDICINE,
Dögg Hauksdóttir
Sumar á Medicine
Þegar sólarhringinn fer að lengja og prófstressið að læðast upp
að misvellesnum nemum, kemur upp ákveðin eftirvænting eftir
sumrinu. Engin verkefni, engin námsbók sem bíður aflestrar, frí
frá power point glærum í heila þrjá mánuði og auðvitað peningar.
Langþráð launin bæta upp marga mánuði í skugga LÍN. Eftir því
sem líður á námið fer staða í ráðningarröð að skipta máli varðandi
hundraðkallana sem safnast í veskið. Ráðningarstjóri fer að fá
gylliboð frá hinum og þessum heilbrigðisstofnunum víðs vegar
um landið. Jafnvel er hægt að búast við nokkrum nóttum þar
sem sundurlaus svefninn er truflaður af martröð um að vera sfð-
astur/síðust í ráðningarröðinni. Stóru spítalarnir hrúga inn stöðum
á ýmsum deildum. í kjölfar breytinga á launakjörum heilsugæslu-
lækna og fyrirætlana læknadeildar um að meta nám á spítölum
til styttingar námstímans, má ætla að spítalastöðurnar hætti að
verða afgangsstöður. Þar eð ég var langsíðust í ráðningarröðinni
síðast (takk Jóil!) var valið ekki beysið fyrir mig síðasta vor. Ég
tók stöðu á lyflæknissviði á Landsspítalanum. Mig langar að deila
með samnemendum mínum reynslu minni af sumri á medicin.
Sumarið byrjaði með snarpri kjarabaráttu sem flestum er enn
fersk í minni. Niðurstaðan varð sú að launin voru aðeins lækkuð
frá því er boðið hafði verið á ráðningarfundinum. í staðinn kom
boð frá læknadeild um að meta vinnuna til styttingar verknáms.
Einnig var sett upp kennsluáætlun fyrir sumarið og var miðað við
fræðslu fyrir nemana í hverju hádegi. Áður en störf voru hafin fór-
um við á ACLS námskeið á vegum slysó. Þar vorum við undirbúin
undir hin og þessi akút tilfelli og prófuð í endurlífgunarferlunum.
Vel vopnuð, eftir medicin kúrsinn á 4. ári og eftir að hafa staðist
munnlegt ACLS-próf þar sem sjúklingur datt í allar arrythmiur
undir sólinni og lifði af vegna minnar einstöku þekkingar og
snöggu viðbragða, hóf ég störf á gigtardeildinni í Fossvogi. Fyrsti
dagurinn var sjokk, ég vissi ekki hvorum sérfræðingnum ég átti
að tilheyra, hvaða sjúklingar voru mínir, hvaða sjúkdóma var verið
að tala um (merkilega flókið fag gigtin) og hvaða eyðublöð átti að
fylla út og hvar ég fyndi þau. Auk þess vissi ég ekki aðgangsorðin
í tölvuna, mitt eigið læknanúmer, hvar ég fengi lyfseðla, hvort ég
mætti skrifa út lyfseðla og hvernig í ósköpunum ég ætti að fara að
því að sjá um 13 sjúklinga sem tilheyrðu mér. Hafði í mesta lagi
séð um 2 í náminu. Sem betur fer var sérfræðingurinn á teyminu
einstaklega áhugasöm um að kenna mér og ég var svo Ijónhepp-
in að það var deildarlæknir á deildinni (sjaldséðir hvítir hrafnar á
medicin). Illa stressuð og með töluverðri aðstoð náði ég þó að
komast yfir allt sem ég átti að gera, náði þó ekki að skrifa einn
einasta dagál. Næstu dagar voru á svipuðum nótum, ég skildi
ekki hvernig mér hafði tekist að komast í gegnum 7 vikna kúrs í
medicin án þess að læra eitt praktískt atriði. Fannst ég vera alveg
gjörsneidd allri medicinskri þekkingu og hjúkrunarfræðingarnir
á deildunum kunnu svo miklu meira en ég að þær reyndu ekki
einu sinni að spyrja mig að einhverju, svarið var alltaf „ég veit það
ekki". Vasarnir fylltust af uppflettibókum og glósum sem ég hrip-
aði niður í fræðslunni og á deildinni, Var orðið þó nokkuð verk að
„hlaða“ sloppinn á morgnana Fyrsta vaktin var líka eftirminnileg.
Hrökk í kút í hvert skipti sem kalltækið pípti, kunni yfirleitt engin
svör við spurningunum sem komu upp. Komst upp á lagið með
að segja „ ég ætla að athuga málið“, fletta upp í einhverri hand-
bókinni og mæta svo upp á deild. Leit út fyrir að vita þó eitthvað
að lestri loknum. Fyrstu vaktirnar á bráðamóttökunni voru á mjög
annasamri helgi, þvílíka martröðin. Átti í mestu erfiðleikum með
að halda utanum 2 sjúklinga í einu, hefði þurft að sinna a.m.k. 5.
Pirraðar hjúkkur í öllum hornum undruðust á flöskuhálsinum og
heimtuðu sneggri þjónustu. Þurfti að skola og kola, hafði aldrei
séð það gert áður, engin aðstoð fáanleg frá deildarlækninum sem
var að sinna öndunarbilun í næsta herbergi. Fékk þaulreynda
hjúkku til að kenna mér handtökin, þær eru nú einstakar þessar
gömlu góðu á slysó. Var nærri því búin að senda COPD-sjúkling
í koldíoxíð narkósu með of miklu súrefni, lærði að nota BiPaP vél.
Lét sérfræðinginn á vakt nærri því fá hjartaáfall með því að lýsa
húðblæðingum hjá ungri stúlku með háan hita, þetta reyndust
vera hemangiom. Gæti talið upp svona atvik endalaust. Smám
saman fór ég samt að verða vinnuhæf. Hádegisfræðslufundirnir
voru mjög praktískir og vandamálamiðaðir. Miklu betri kennsla
en nokkru sinni á kúrsus og fyrirlesarinn mætti alltaf (nema einu
sinni). Þarna fengu sérfræðingarnir tækifæri til að kenna okkur
hvernig þeir vildu fá sjúklingana uppunna frá okkur og viljinn til að
læra í hámarki. Ég vissi jú að á næstu vakt gæti ég allt eins fengið
svona tilfelli. Bakkuppið á vöktunum var mjög gott, vegna deild-
arlæknaskorts stóðu sérfræðingar vaktina og þeir deildarlæknar
sem þó voru í húsinu voru með mikla klíníska reynslu og kom
maður aldrei að tómum kofanum hjá þeim. Allir voru meðvitaðir
um það fyrstu vikurnar að við værum alveg græn og fengum við
aðstoð í samræmi við það ef álag leyfði. Vinna aðstoðarlæknis á
medicin er mög kennslumiðuð og alltaf stoppað við flókin tilfelli
á flettifundi til að fræða ungann. Einnig var alltaf kallað á mig í
minniháttar inngrip, svo sem að taka beinmergssýni, stinga á lið,
sjá eitthvað í smásjánni og ef einhver göngudeildarsjúklingur var
20 - Læknaneminn 2004