Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 40

48
ÚH VAL
stofa fimm, sem ég var áður i.
Ég sá síðar, að ]>etta var af um-
hyggju fyrir mér. Líklega hefur
yfirlæknirinn vitað, að mín beið
löng lega. Af þessum tveimur ár-
um og sjö mánuðum, sem ég
dvaldist á Vífilsstöðum, lá ég í
eina fjórtán mánuði, oft mjög
veifc. En allt var gert til þess
að halda lífinu i mér. Aðhlynning
var góð. Yfirlæknirinn var allt-
af að láta breyta til með mat
handa mér, ef vera kynni, að
lystin yrði betri. Það er áreiðan-
legt að hann gerði allt, sem hann
gat, fyrir sjúkiingana.
Þegar ég hugsa um það nú,
finnst mér furðulegt, hve afköst
hans voru mikil hvern dag. Hælið
rúmaði 80 sjúklinga. Hann gekk
í hverja stofu og til hvers rúm-
liggjandi sjúklings tvisvar á dag.
Svo var að hlusta og vigta þá,
sem á fótum voru. Öll umsjón og
stjórn hvíldi á herðum hans, og
öll ábyrgð. Allar umkvartanir
bárust til hans. Mun hann alltaf
hafa leitazt við að vita, á hvaða
rökum þær voru byggðar. Þær
voru ekki ævinlega merkilegar
þessar umkvartanir, kærur eða
hva@ ég á að kalla það.
Það var þá venja á Vífilsstöð-
um að hafa alia glugga opna.
Engir þröskuldar voru og var því
stundum dragsúgur í stofunum.
Þó máttum við loka neðri glugg-
unum meðan við háttuðum eða
klæddumst. Þegar ég kom á fætur
eftir mina löngu legu, var ég
afleit í bakinu. Ég fékk rafur-
magn á bakið og gaf yfirlijúkr-
unarkonan mér það. Eitt sinn,
er ég kom til að fá rafurmagnið,
var yfirlæknirinn þar fyrir, á-
samt yfirhjúkrunarkonu.
Yrfirlæknir gengur til mín og
segir: „Ef þér þolið ekki kuld-
ann, þá verður að færa rúmið
yðar frá glugganum.“
Ég varð alveg hissa og segi:
„Ég hef ekki kvartað. Ég ætti
að vera farin að venjast kuld-
anum, eftir nær því tveggja ára
dvöl hér og útilegu í skála, stund-
um í 16 gráðu frosti.“
„Hún lokar alltaf öllum glugg-
um,‘‘ g'ellur yfirhjúkrunarkonan
við á bjagaðri íslenzku.
„Þetta er nú að komast nokk-
uð langt frá sannleikanum,“ sagði
ég. „Ég' hef á engan hátt brotið
reglurnar, þótt ég loki neðri
glugganum meðan ég er að' hátta
og klæða mig.“
Yfirhjúkrunarkonan ætlaði að
segja eitthvað, en yfirlæknirinn
varð fyrri til. „Hún hefur fullt
leyfi til þess,“ sagði hann, „fullt
leyfi“ endurtók hann, og svo var
hann horfinn.
Auk hins yfirgripsmikla starfs
varð hann oft að hlusta á svona
umkvartanir. Á eftirmiðdögum
kom hann oftast einn á stofu-
g'ang. Eitt sinn spurði hann okk-