Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 46

54
ÚRVAL
lagt stund á fagurfræðileg efni.
Hann er ágætlega ritfær.“
„Ljóð“ er hans síðasta hók.
Hún er gefin út af Sambandi isl.
herklasjúklinga i tilefni af átta-
tíu ára afmæli höfundarins. Þá
var hann dáinn. Hann andaðist
20. júlí 1945.
Ég get ekki skilið svo við, að
ég geti þess ekki, að hann beitti
sér fyrir jiví, að hælið fengi jörð-
ina til afnota. Hófust aðgerðir til
ræktunar þegar á fyrsta ári. Arið
1916 var reist fjós og stofnað
kúabú. Fyrir ráðsmann valdi
hann Þorleif Guðmundsson, sem
lengi hafði verið þar sjúklingur.
Val yfirlæknis var heppilegt. Allt,
sem Þorleifur lét gera bar liann
undir yfirlæknir. Ivom þeim sam-
an um allt, nema eitt. Þorleifur
vildi hafa fáeinar kindur. Það af-
tók læknirinn. Hann var að hugsa
um birkið og trjágróðurinn.
„Það er nóg að rollur nágrann-
anna nagi birkið og eyðileggi
gróðurinn," sagði hann, og við
þáð sat.
Fyrsta árið, sem hann var á
Vífilsstöðum lét hann gróður-
setja svo Jiúsundum skipti af trjá-
plöntum krinkum hælið. En
þarna skorti skjól og góðan
jarðveg og eyðilagðist mikið af
plöntunum. Árin, sem hann var
á Vífilsstöðum, bar hann alltaf í
vösum sínum birkifræ. Þegar
hann var á göngu iiti við, stráði
hann fræinu um allt. Þessi þáttur
í eðlisfari hans er svo nátengd-
ur ævistarfinu að vart verður
skilið á milli. Þjónusta hans við
moldina, mennina og lífið kom
frá innstu rótum og því var hún
svo verðmæt, svo blessunarrík
fyrir land og lýð. Ég veit ekki
hve mörg af fræjunum, sem hann
sáði festu rætur. En hitt veit ég
að hann barg mörgum — ég vil
segja þúsundum mannslifa úr
helgreipum hvítadauðans, og það
á þeim árum, er engin örugg
meðul voru til, sem veitt gætu
veikinni viðnám.
Ég er ein af þeim, sem tel mig
eiga honum líf mitt að launa. En
aldrei heyrði ég það á honum, að
hann ætti neinn þátt í því. Hann
bar aðalsmerki hinna beztu og
vitrustu manna, var hlédrægur og
yfirlætislaus og hélt nafni sínu
ekki á lofti. Ég heyrði hann aldrei
þaklca sér neitt, aldrei tala um
að hann hefði gert þetta eða hitt,
og var þó starf hans ekki lítil-
vægt.
Gamall málsháttur segir:
„Hálfnað er verk þá hafið er.“
Mikill sannleikur er í þessum
orðum. Það mun ávallt erfiðast
að byrja og skipuleggja og árang-
ur starfsins mikið undir því
kominn hvernig það tekst. Ég
held að svo vel hafi Sigurði
Magnússyni tekizt að Vífilsstaða-
hælið muni um langan aldur bera