Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 74

82
ÚRVAL
fyrir gamansemi þeirra krabba-
meinssjúklinga, hjartveikissjúkl-
inga og annara hópa dauðvona
sjúklinga, sem vita hvernig kom-
ið er, og er til þess ætluð að
sýna, að þeir fagni þvi að vita,
hvað að þeim er, og þá von
þeirra að aðrir í sömu sporum
fái einnig að vita allan sann-
leikann. Þetta eru einmitt sjúkl-
ingar þeirra iækna, sem hafa
sagt þeim allt af létta. Þótt þeir
horfist í augu við dauðann, er
þeim brýn þörf á að treysta
lækni sinum. Það er naumast
hægt að búast við því að þeir
segi sem svo: „Ég held að lækn-
irinn minn hafi farið skakkt
að ráði sinu.“
Hvaða læknar eru það, sem
vilja táta segja sjúklingunum
allan sannleikann? Athuganir
benda til, að sennilegast sé, að
það séu þeir, sem ekki hafa náið
samband við sjúklinga sina.
Hins vegar er hinn ungi, starf-
andi sjúkrahúslæknir, sem fer
stofugang tvisvar á dag, skurð-
læknirinn eða röntgenlæknir-
inni sem standa í eldinum í síð-
ustu baráttunni, og gamli heim-
ilslæknirinn, sem öll fjölskyld-
an væntir stuðnings hjá — það
eru þessir læknar, sem bezt
þekkja þann lækningamátt, sem
felst í von og léttu skapi.
Ég minnist atviks, sem gerð-
ist á, gangi sjúkrahúss, þar sem
ég fyrir mörgum árum var ung-
ur lyflæknir. Það var verið að
aka gömlum manni úr einni að-
gerðarstofu i aðra. Hann þjáðist
af krabbameini, en vissi það
ekki. Þrátt fyrir þjáningar upp
á síðkastið, var hann enn bros-
leitur og gerði að gamni sínu
við snotra hjúkrunarkonu: „Þeg-
ar ég slepp héðan, ætla ég að
sýna yður Paris,“ sagði hann
spaugandi.
í sama bili kom einhver eftir
ganginum og sagði: „Er þetta
krabbameinssjúklingurinn?" og
lagði nokkur sjúkrablöð á vagn-
inn. Gamli maðurinn las sann-
leikann úr andliti skefldrar
hjúkrunarkonunnar. Hann grét
beisldega. Upp frá því seytlaði
sálin úr líkama bans. Hann
spaugaði aldrei framar. Hann
sneri andlitinu til veggjar og
beið dauðans í döpru aðgerðar-
leysi.
Hver einasti læknir kannast
við sjaldgæf en vel staðfest
dæmi um stór krabbamein, sem
virðast ólæknandi, en hættu svo
sjálfkrafa að vaxa. Ég þekki eina
konu ,sem fyrir fjórum árum
kom til læknis síns með illkynj-
að æxli, sem hafði náð svo
djúpum rótum, að það var ó-
skurðtækt. Samkvæmt staðtölum
mátti gera ráð fyrir að hún lifði
í sex mánuði. Samt lifir hún enn
í dag, liður vel og er hamingju-