Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 87

RAÐ VIÐ TAUGAÞENSLU
um neinn árekstur að ræða milli
þessara tveggja hugmynda. í
rauninni kann þetta að vera
sama hugmyndin, sem er aðeins
orðuð á tvo mismunandi vegu,
enda var það upphafsmaður
kristninnar, sem sagði, að „kon-
ungsríki himnanna búi hið innra
með yður.“
Vertu einnig reiðubúinn að.
gefa þig þessum leynda mætti
á vald. Reyndu að losna við þá
hugmynd, að þú sért ahnáttugur,
að þú getir einn stjórnað lífi
þínu og leyst öll þin vandamál
án nokkurrar hjálpar. Þegar þér
er ráðlagt að „hætta að reyna“,
eftir að þú hefur reynt allt, þá
er um leið verið að bjóða þér
að gefast upp og láta orku hinn-
ar blundandi vitundar taka við
stjórninni. Því algerri sem þessi
uppgjöf er, þvi eftirtektarverð-
ari verður árangurinn. Þegar ég
var að athuga lækningarnar við
heilsulindirnar i Lourdes fyrir
nokkrum árum, tók ég eftir því,
að þeir, sem læknuðust (en um
slíka lækningu, staðfesta af
læknum, var vissulega að ræða),
voru þá komnir fram á yztu nöf,
líkamlega, tilfinningalega og
andlega séð. Þeir höfðu gert allt,
sem þeir gátu. Læknarnir höfðu
gert allt, sem þeir gátu. Nú var
ekkert annað mögulegt en að
gefast algerlega á vald hverjum
þeim lækningamætti, sem bjó i
95
Guði eða í hinni blundandi vit-
und þeirra sjálfra.
Við vitum, að áður en takast
megi að lækna drykkjusjúkling
af hinni ofboðslegu ástriðu hans
í áfengi, verður hann oft og æ-
tið að hafa sokkið til botns i
feninu, gefizt upp, hætt að reyna.
Rífa verður upp með rótum
blekkinguna um, að hann sé
sjálfum sér nógur, eða „vits-
munalegt stolt“ hans, líkt og ég
heyrði eitt sinn gamlan prest
komast að orði, áður en læknis-
máttur hinnar blundandi vit-
undar getur hafizt handa.
Þriðja ráðið, sem ég gef oft
sjúklingum mínum (þegar ég á-
lít, að þeir kunni að fara eftir
því), er ef til vill áhrifaríkast:
Reynið bænina. Það er sama, um
hvers konar trúarbrögð eða trú-
arfélag er að ræða. í bæninni
viðurkennir maðurinn ætið hug-
myndina um Skaparann, sem er
uppspretta lífsins og snúa má til
i auðmýkt og trausti. En hið
sama gildir í þessu tilfelli. Mað-
urinn verður að gefa sjálfan sig
bæninni og Skaparanum á vald.
Slíkt viðhorf er algerlega óhjá-
kvæmilegt: „Ekki svo sem ég vil,
heldur svo sem þú vilt.“ Þegar
þetta viðhorf er raunverulega
rikjandi, getur árangurinn orðið
furðulegur. Það er sama, hvort
slíkt er kallað bænasamband við
Drottin eða orkubeizling hinnar