Úrval - 01.06.1963, Side 155

SNINNINGURINN MEÐ BARNSHJARTAÐ
nokkra krókódíla. Og þar sem
frá húsinu stafaði alltaf daufri
brennisteinslykt, vegna tilrauna
hans, og i garði hans uxu grip-
burknar og andstyggilegir kakt-
usar, þótti nágrönnunum nóg
um.
Tvær krákur, úrhrök ailra
fugla, komu svífandi og settust
á axlir Steinmetz, í hvert sinn
sem hann nálgaðist hús sitt.
Hann kynnti þær fyrir forvitn-
um gestum sem Jón og Maríu.
Þær skræktu með rámri rödd
í eyra honum og hann tautaði
eitthvað á móti. „Það geta ailir
iært krákumál, sem nenna því,“
var hann vanur að segja háðs-
iega. „Ég veit alltaf hvenær
Jón og Maria eru svöng eða
þegar þeim mislíkar eitthvað."
„Er það satt?“ spurði gestur
eitt sinn tortrygginn. „Hvað eru
þau að segja núna?“
„Þau eru gröm yfir svona
mörgum ókunnugum hér. Þér
verðið að afsaka að þær kunna
ekki betri mannasiði."
Steinmetz var ákaflega mikill
barnavinur, og gerði sér mikið
far um að hæna þau að sér.
Hann sýndi þeim rannsóknar-
stofuna og dýragarðinn, þeim
sem liöfðu hug til að koma
þangað, og nam staðar á göt-
unni til að spjalla við þau. Hann
fékk sér hund í viðbót, og lét
þau boð út ganga, að et hann
163
týndist, mundi hann greiða
fundarlaun þeim, sem kæmi
með hann aftur. Það varð nú
ieikur barnanna í nágrenninu,
að iokka hundinn yfir i næstu
götu, þar var liann talinn týnd-
ur og svo var honum skilað
aftur til húsbónda síns. Enda
þótt þetta henti oftar en einu
sinni á dag, þá greiddi Steio-
metz ávallt fundarlaunin og
settist á húströppurnar til að
íala við börnin.
KVÖLDVERÐARGESTURINN. .
Árið 1901, þegar Steinmetz
hafði verið 5 ár i Frelsishöll-
inni, keypti hann lóð í útjaðri
borgarinnar. Auðvitað varð
hann að byggja þar hús líka, en
hann byrjaði samt á því að
koma sér upp tveggja hæða
rannsóknarstofu, en allur frá-
gangur hennar og útbúnaður var
svo framúrskarandi rausnarleg-
ur, að hann dvaldi þar flestum
stundum við rannsóknir sínar.
General Electric, sem gerði
sér ljóst, að Steinmetz var ein-
hver albezti starfskraftur þeirra,
hafði miklar áhyggjur af heilsu
hans og hve vægðarlaust hann
rak sig áfram við störf sin. Þar
sem engar fortölur stjórnar-
innar megnuðu að halda aftur
af honum, þegar eitthvert við-
fangsefni eða vandamál var á
döfinni, tóku þeir það til