Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 79

IÐANDl LÍF UNDlfí HJÚPI SNÆVAfílNS
87
snjónum af braut sinni. Einu
sinni, þegar frændi minn var á
veiðum í fjöllunum vaknaði
hann eina nótt, þegar kafalds-
bylur var og heyrði hvernig
liópur dádýra tróð snjóinn fyr-
ir utan, braut greinar og lim
og reyndi að halda beitilöndum
sínum opnum. Morguninn eftir
sá hann að svæðið var vandlega
jsakið grasi og mosa, sem stóð
upp úr snjónum. Þaðan lágu svo
aðrir troðningar inn á milli
hæðanna, til forðabúra af grasi,
sem dýrin þörfnuðust, tii að
iialda lífi.
Fyrir hófdýr getur mikil snjó-
koma reynzt hættuleg. Úlfum
reynast veiðar auðveldari, þeg-
ar mikill snjór er, með þunnri
skorpu — sem er nógu sterk til
að bera þá, en of þunn til að
halda dádýri uppi: Úlfurinji elt-
ir þá dádýrið út af sióð þess og
í djúpan snjóinn, þar sem hann
nær þvi auðveldlega.
En furðulegast af öllu er þó,
hvernig villt dýr hafa tekið
snjóinn í þjónustu sina við
bygigngu „borga“, ef svo mætti
segja.
Undir snjónum eru milljónir
af vistarverum, göngum og ak-
vegum.
í klettahlíðunum lifa fjalla-
kanínurnar, eyrnastuttar o g
skottlausar, sinu daglega lifi,
undir mörgum smálestum af
snjó. Þær gera sér dagstofu og
bugðótta króka og ganga, sem
iiggja að hlöðum með angandi
heyi, sem þær hafa slegið,
þurrkað og safnað saman liina
stuttu sumarmánuði.
Náttúrufræðingur, sem var á
ferð eftir fijótsbakka í Alaska,
heyrði allt i einu tíst. Hann
ieit i kringum sig, en sá aðeins
snjó, sex feta þykkan snjó, svo
langt sem augað eygði. Hann
hlustaði og loftið ómaði af kan-
ínutísti. Þá skildist honum, að
hijóðið barst til hans frá „kan-
inu-borginni“ undir fótum hans.
Litlu dýrin höfðu heyrt til ferða
iians og voru nú að ávita hann,
sex fet fyrir neðan hann.
Snjáldurmýs, hreysikettir og
otrar ryðja vegi og innrétta sér
hústaði undir snjónum.
Flest villt djfr hafa gaman að
snjónum. Minkar og hreysikett-
ir leika sér í honum, smjúga
eins og stoppnálar inn og út og
stinga sér niður í hann, eins og
hann væri vatn.
En á vetrardegi, þegar loftið
er tært og sólskinið bjart þá
er það yfirborð fannarinnar sem
skiptir mig mestu máli.Því að
á þennan hvita pappir vetrar-
ins eru ritaðar — með merkj-
um eftir ránfuglskló og loppu,
hóf og nef — þær dramatiskustu
sögur, sem ég hef nokkru sinni
lesið.