Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 134
142
ÚR VAL
veita heilnæmu blóði inn i æðar
hennar þessar vikur, sem eftir
voru af ævi hennar. Þrátt fyrir
kvalirnar fór hún þessa ferð án
þess að kvarta. Öðru hverju
stanzaði hún, og kraup niður til
að rétta við blóm eða stöngul,
sem vindurinn hafði beygt eða
snúið.
Seinna féllst hún á að fara inn
í eina kapelluna, þar sem henni
var veitt hlessun frammi fyrir
blómskrýddu helgiskríni. Svo
kveikti hún á kerti handa dýr-
lingnum, sem veita skyldi henni
fulltingi. Hún kveikti á þessu
kerti ólundarlega og að því er
virtist alveg áhugalaust. Hún
bragðaði hvorki vott né þurrt,
en sat hjá mömmu sinni i aftur-
sætinu á leiðinni heim, án þess
að mæla orð af vörum, fyrr en
bíllinn stanzaði við húsið þeirra.
Þá sneri hún sér að mér og sagði:
„Hvenær ætlarðu að fara með
okkur niður að ánni?“
Ég hét því að gera það um
næstu helgi og ég hefði efnt það
loforð mitt, ef sjúkleiki hennar
hefði ekki versnað skyndilega.
Þegar ég sá hana svo næst, þrem-
ur dögum eftir ferðina til klaust-
ursins, var hún i súrefnistjaldi.
Ég sá hið dapurlega andlit henn-
ar í gegnum gegnsæja hlif. Það
voru svitadropar á enninu og var-
irnar gersamlega snjóhvítar.
í tvo daga lá hún þannig á
milli heims og helju og foreldrar
hennar viku naumast nokkra
stund út úr ganginum. Sérfræð-
ingurinn og hjúkrunarfólkið
gerðu allt sem unnt var til að
gera hana nógu hressa fyrir
endanlega blóðgjöf. Svo loksins
hresstist hún það mikið, að hún
var aftur flutt inn á barnadeild-
ina. Nokkrum dögum síðar var
foreldrum hennar sagt, að hún
mætti enn einu sinni fara heim
til stuttrar dvalar þar, en þeim
var jafnframt sagt, að hún gæti
varla lifað lengur en sex tii átta
vikur — sennilega ekki svo lengi.
Dagarnir liðu og laugardags-
kvöld eitt seint um haustið skrapp
ég heim til hennar. Hún leit þá
óvenjulega vel út, svo að ég tók
hana og systur hennar í hilinn
til mín ásamt tveimur eða þremur
vinstúlkum hennar, konu minni
og litlu drengjunum okkar og
ók af stað niður að stíflugarð-
inum.
Það stóðu margir bílar niðri
á árbakkanum og hópur barna
buslaði og ærslaðist í grunnu
vatninu hjá stíflugarðinum. Und-
ir nýju brúnni, þar sem vatna-
gróðurinn litaði hinn skáhalla
steinvegg grænan, renndu börnin
sér niður í vatnið. Allir böðuðu
sig í lygnu árvatninu. Það var
alveg tilgangslaust að reyna að
fá Pauline til að taka þátt í gleð-
skapnum. Og að lokum tókum