Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 133

UNDfíAVERÐ LÆKNING
141
hana, liafa mörg þúsund hænir
berið beðnar þessar vikur, haust-
ið 1956.
Sjálfur er ég rómversk-katólsk-
ur og dag nokkurn, þegar ég brá
mér heim til Pauline, varð ég
þess vis, — ef ekki þykir öfga-
fullt að orða það svo — að liin
Blessaða Guðsmóðir hafði verið
þar á undan mér. Lítil blá og
hvít stytta stóð á arinhillunni.
Gjöf frá einhverjum rómversk-
katólskum vinum móður hennar.
Gleði mín veitti mér kjark til
þess að segja, að ég mundi fara
fram á að beðið yrði fyrir Paul-
ine í kirkjunni minni líka, ef
móðir hennar vildi það. „Við er-
um þakklát fyrir allar bænir“,
sagði hún „enda þótt við séum
sjálf, eins og þið vitið í ensku
þjóðkirkjunni".
Pauline linignaði jafnvel enn
hraðar en áður um þetta leyti.
Þess vegna leið ekki á iöngu þar
til hún þurfti að fara á sjúkra-
hús, til frekari blóðgjafar. Hún
var þar í röskan liálfan mánuð
og enda þótt ég væri önnum
kafin, gat ég vitjað hennar
nokkuð oft. Milli okkar tók að
skapast þögul vinátta. Það var
margt, sem við kusum helzt að
tala ekki um og mér fannst það
mjög undarlegt að sitja þarna við
rúmstokk barns, sem var í senn
svo< lifandi og svo greinilega
dauðadæmt. Stundum spurði ég
hana hvort hún bæði fyrir sjálfri
sér og hún kinkaði kolii. Ég hét
því, að ég skyldi aka með liana
i bíhium mínum þegar hún losn-
aði næst úr sjúkrahúsinu.
„Og systur mínar líka?“ spurði
hún.
„Já.“
„Þá kem ég,“ sagði hún án
þess að brosa.
Sjálfur var ég á báðum áttum.
Það virtist ofureðlilegt fyrir mig
að fara með öll börnin niður að
gamalli steinbrú, þar sem endur
syntu á spegilsléttu vatni. Það
virtist erfitt og flókið að fara
með liana til nágrannaklausturs,
sem var velkunnur staður píla-
gríma, þar sem garðurinn var
fallegur og vitað var að bænum
hafði verið svarað. Ég hikaði
lengi, en endirinn varð sá, að
ég fór með hana á báða staðina.
Við fórum fyrst til klausturs-
ins og það reyndist verða fyrsta
heimsóknin af mörgum. í þetta
skipti kom móðir hennar með
okkur. Veðrið var dásamlegt og
livítu rósirnar, sem uxu upp með
veggjunum bærðust í blænum.
Og ég horfði á Pauline og móður
hennar ganga yfir þessa hvítu
blómabreiðu, með klausturstjór-
ann á milli sin.
Fótleggirnir á Pauline voru
öróttir og sárabindum vafið utan
um þá staði, þar sem nálunum
hafði verið stungið inn, til að