Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 130

138
s.júkdómar kunna að virðast nær
batnandi en geta svo tekið sig
upp aftur að einu eða tveimur
árum liðnum. En nú eru iiðin
fimm ár og um nokkurt skeið
hefur einn félagi Gabriels Field-
ings annazt Pauiine litln eftir
þörfum. Það sem hér fer á eftir
skrifaði hann mér nú fyrir
skemmstu:
„Pauline er nú fimmtán ára.
Hvin er húin í skólanum og biður
þess að byrja á starfi, sem henni
hefur verið boðið i skóverzlun i
borginni. Ég hefi séð hana með
jöfnu millibili síðastliðin þrjú ár
og hún er orðin aðlaðandi brún-
hærð stúlka. Það er erfitt að trúa
því, að hiin hafi legið fyrir dauð-
anum fyrir aðeins fimm árum.
Blóð hennar virtist algerlega
heilbrigt og engin merki liafa
sézt um fyrri sjúkdóm hennar,
hver sem hann kann að hafa ver-
ið. Við vonum öll að þeim þungu
raunum sé lokið að fullu og öllu.“
Flestir læknar þekkja sögur
sem þessa. Elskuð lítil stúlka eða
drengur eru dæmd til dauða og á
vissan hátt vonar maður að dauð-
ans verði ekki langt að bíða.
Endalokin eru fyrirfram augljós
og skiptir það þá miklu rnáli
hvort barn deyr í desember, jan-
liar eða febrúar?
Byrði foreldranna er þyngri en
orð fá lýst. Þau hafa fórnað öllu,
ÚR VAL
lagt allt í sölurnar — árangurs-
laust.
En af einhverjum óskiljanleg-
um ástæðum deyr dauðvona barn-
ið ekki. Alit færustu sérfræðing-
anna reyndist rangt. Breytingar i
blóðfrumunum sem búizt er við
að valdi dauða, hverfa allt i einu
úr sögunni og sjúkdómurinn
sömuleiðis. Sjúkdómsgreiningin
er endurskoðuð og nýjar röntgen-
myndir teknar og aðeins ein nið-
urstaða er hugsanleg: Hin upp-
runalega sjúkdðmsgreining hlýtur
að hafa verið röng.
Var sjúkdómsgreiningin. rétt og
sjúkdómshorfurnar, eða réðu
bænir og gæfa endanlegum úrslit-
um Ég veit það ekki og ég þekki
engan sem veit það. Staðreyndin
er hins vegar sú að fólki á öllum
aldri batnar, þegar visindi og
skynsemi segja að slíkt sé óhugs-
andi.
Pauline er enn meðal okkar
og verður það vonandi mörg,
mörg ár enn þá. Samt held ég að
það hafi verið rétt að leggja sögu
hennar til hliðar árið 1957 og
geyma hana í fimm ár.
Ekkert vildi ég siður gera, en
að vekja falskar vonir, eða segja
sögu of snemma. En þegar ég
renni huganum yfir þessi fimm
liðnu ár, þá virðist mér þetta
merkilegasta sagan, sem ég hefi
nokkru sinni heyrt. Renndu hug-