Úrval - 01.07.1965, Qupperneq 56

54
ÚIWAL
að keisarinn hafði mælzt til þess,
að hún kæmi á dansleikinn, já,
hafði jafnvel krafizt þess, að hún
kæmi. Að áliti pólska aðalsins var
þegar hafið stórkostlegt, keisara-
legt ástarævintýri, er haft gæti víð-
tækar stjórnmálalegar afleiðingar.
Marie var klædd hvitum satin-
kjól, næstum óskreyddum. Hún
stóð þarna föl og skjálfandi í glæstri
Ijósadýrð salarins. Henni barst
beiðni um að veita keisaranum
dans. Og enn neitaði hún.
En hún gat ekki neitað því að
vera kynnt fyrir Nopóleon. Og
brátt stóð hún þarna á eintali við
hann. Hún vissi varla, hvernig
slikt hefði gerzt. Allir viðstaddir
höfðu dregið sig í hlé og stóðu í
hæfilegri fjarlægð.
Þessi lágvaxni, gildi maður var
ekki glæsilegur né aðlaðandi þrátt
fyrir íburð einkennisbúningsins.
En samt báru hreyfingar hans og
augnaráð, orð hans og æði, vott
um svo ákafa aðdáun, að hún hlaut
að hafa áhrif á hana. Marie þekkti
ekkert til ástarinnar. Eiginmaður
hennar var gamall maður, og eina
ástarævintýri hennar var faðmlag
og stuttur koss pilts úti í skógar-
jaðrinum, þegar hún var 15 ára að
aldri. í sakleysi sinu hafði hún
skýrt mörgum frá þessu saklausa
ævintýri. A7inir hennar höfðu hleg-
ið að saldeysi hennar, og hún var
jafrível búin að gleyma þessu. Nú
stóð frammi fyrir henni maður,
sem var þá stundina stjórnandi
alls meginlands Evrópu að heita
málti, sigursæll stjórnandi mikilla
herja, sem þekkti ekki til ósigurs,
og hann hafði varpað frá sér öllum
siðareglum til þess eins að geta
fengið hana til fundar við sig.
Ilvað átti hún að halda? Hvað
átti henni að finnast um allt þetta?
Ilvað átfi hún til bragðs að taka?
Napóleon reyndist vera hinn
sanni heimsmaður. Hann gaf henni
til kynna, að hann væri fullur að-
dáunar, þráði hana, en hann bar
ekki fram neinar lcröfur um af-
dráttarlaust svar. Hann spurði hana
að þvi, á hverju hún hefði mestan
áhuga, og þá notaði hún tækifærið
til þess að koma hugmynd þeirri á
framfæri, er fyllti hug hennar all-
an. Hún skýrði honum frá því,
að hún óskaði einskis annars en
tafarlauss frelsis PóIIands til handa.
Eftir stutt samtal lét keisarinn
senda eftir vagni hennar og sendi
hana heim. Snæða skyldi opinber-
an kvöldverð næsta kvöld, og þá
sagðist hann mundu hitta hana.
Það má vel gera sér það í hug-
arlund að Marie hefur sofið lítið
nóttina eftir fund sinn við þenn-
an mikla mann. Snemma næsta
morgun kom Elzbieta til hennar
með stórkostlegan blómvönd.
Blómunum fylgdi litið bréf, sem
Marie opnaði skjálfandi höndum
og las:
„Ég sá yður eina. Ég dáðist að
yður einni. Ég þrái yður eina. Taf-
arlaust svar til þess að friða hinn
óþolinmóða tilfinningaofsa
N“
Bréfið var fest við eina rósina,
og í því var svohljóðandi eftir-
skrift:
„Berið þessa rós við hjartastað
í kvöld.“