Úrval - 01.07.1965, Blaðsíða 72

70
ÚRVAI
eðli sínu kynlausar, þótt það megi
fremur telja þær kvenkyns en karl-
kyns.
En furðulegasti mismunurinn
kemur í ljós, þegar raninn er at-
hugaSur. Þernurnar hafa beiAan
rana, sem samanstendur af tveim-
ur broddum með króki á, er falla
þétt hvor að öðrum í sliðri. Þeir
starfa líkt og dælur. Broddarnir
skjótast fram á við sitt á hvað og
ná sífellt betra taki, meðan eitrið
rennur inn i bitsárið.
Þernurnar ná svo föstu „taki“, er
þær stinga, að venjulega er býflug-
unni ómögulegt að losna úr þessum
helgreipum. Þegar þernan dregur
broddana að sér að lokum, er mjög
líklegt, að hún dragi um leið út
hluta af innyflum fórnardýrsins.
Af þeim sökum deyr býflugan.
Drottningarfluga hefur á hinn
bóginn rana, sem er boginn og
auðvelt að ná úr sárinu. Hann dett-
ur aldrei af, og drottningin getur
því notað hann æ ofan í æ. En
það er alveg óhætt að meðhöndla
drottningarflugu án nokkurrar
hættu þótt hún beri þetta „ógn-
vekjandi" vopn. Eina ætlunarverk
þessa vopns er sem sé það að drepa
aðrar drottningar, sem eru keppi-
nautar hennar.
Þarna er þvi í rauninni um að
ræða tvenns konar dýr með mjög
ólíkum „tækjum“, sem sköpuð eru
með ætlunarverk þeirra i huga og
eingöngu löguð eftir því. En or-
sök þessa geysilega mismunar er
aðeins ólíkt mataræði. Önnur lirf-
an hefur fengið meira og betra við-
urværi en hin, en sama eggi hefði
getað „framleitt“ hvora sem er. En
hvar dylst þá þessi leyndardómur
lífsins, þessi dularfulli samleikur
kolefnis, vatnsefnis og köfnunar-
efnis? Það virðist furðulegt, að fæð-
an ein geti framkallað slíkan regin-
mun. En þó er það bláköld stað-
reynd!
DROTTNINGARLÍF
Þegar drottningin er búin að
dvelja 7 daga utan hólfsins, sem
hún var „alin upp“ í, fer hún að
búa sig undir að taka við stjórn
nýrrar býkúpu. Hefst þetta á hinu
svokallaöa „brúðarflugi“ hennar.
Hún flýgur hátt i loft upp, og er
þetta i eina skiptið á ævinni, sem
hún yfirgefur býkúpuna, án þess
að öll hersingin fylgi henni eftir.
Á þessu háa, hraða flugi sínu
elta hana nokkrar karlflugur, og
sumar þeirra hafa mök við hana.
Svo þegar hún hefur frjóvgazt,
snýr hún aftur til býkúpunnar og
skilur „elskhugana“ eftir dauða að
baki sér.
Drottningin deyr einhvern tíma
á fjórða ári sínu og er starfandi
allari þann tíma. Og þegar „anna-
tíminn" stendur sem hæst, verpir
hún ailt að 1500 eggjum á dag. Samt
er hún fær um að veita hverju eggi,
sem hún verpir í þernuhólf, örlít-
inn hluta af lífskjarna hins látna
föður!
Bændurnir verða að heyja, meðan
sólin skín, eins og þar stendur.
Og á sama hátt verða býflugurnar
að ljúka ársverki sínu á þeim tíma,
meðan jurtirnar blómstra. Sé ekki
nægilega margt af þessum þernum
í maí og júní, mun ekki verða til
nægilegt hunang til þess að halda