Úrval - 01.07.1965, Síða 93

4 FERÐ MEÐ KALLA
91
gestirnir heim, og John Iýsti þeim
leiðina me<5 lukt.
Ég svaf fast, hangað til Kalli
leit fast í andlit mér viS fyrstu
skímu morgunsins og sagSi ,,Ftt“.
Á meðan ég hitaði kaffið mitt, bjó
ég mér til lítiS merki úr pappa og
stakk því í stútinn á tómu kon-
jaksflöskunni. Og svo lagði ég af
stað.
Þegar ég ók fram hjá hækistöðv-
um landbúnaðarverkamannanna,
stanzaði ég snöggvast og kom flösk-
unni fyrir á áberandi staS. Á merk-
inu stóöu þessi or'ð: „F.nfant de
France, Mort. pour la Patrie.“ (Af-
kvæmi Frakklands, dáið fyrir föð-
urlandið).
VERMONTFYLKI
Sunnudagsmorgun einn í bæ ein-
um norður i Vermontfylki, rakaði
ég mig, klæddist fínum fötum,
burstaði skóna mina, kalkaði innan
gröf mina og svipaðist um í leit
að kirkju, en þetta var síðasti dag-
urinn minn i Nýja Englandsfylkj-
unum. Þcgar ég' kom auga á John
Knox-kirkju, beygði ég inn i hliö-
argötu og skildi Rocinante þar eftir
á afviknum stað. Og svo tók ég mér
sæti aftarlega i þessu hreina og gljá-
fægða guðshúsi.
Hjarta mitt græddi á guðsþjón-
ustunni, sem á eftir fór, og ég vona,
að svo hafi einnig verið, hvað sál
mína sncrti. Nú liöfum við vanið
okkur á það, a.m.k. við, sem i stór-
borgunum búum, að iáta sálkönn-
uðina, sem orðnir eru prestar okk-
ar, segja okkurj að syndir okkar
séu ekki syndir i raun og veru, held-
ur slys, sem orsakazt hafa af öflum,
sem við ráðum ekkert við. Slík
vitleysa heyrðist ekki í kirkju þess-
ari. Presturinn hóf messuna með
bæn, og síðar fullvissaði hann okk-
tir svo um, að við værum frenutr
aum og vesæl hjörð. Þetta var
fremur hörkulegur' maður, og það
var sem atigu hans væru úr stáli.
Ræðuflutningi hans mætti lielzt
líkja við loftbor. Slíkur var kraft-
urinn. Hann sagði, að við hefðum
ekki haft af niiklu að státa til að
byrja með og ekki hefði okkur
farið fram síðan, heldur miklu
fremur aftur vegna okkar máttvana
viðleitni til endurbótar, sem eng-
inn vilji hefði verið á bak við.
Eftir að hann liafði „mýkt okk-
ur“ á þennan hátt, hóf hann aðal-
kafla ræðunnar, sem var þrungin
eldi og brennisteini. Eftiir að hann
iiafði sannað, að við værum vesæl-
ir syndarar, eða kannske það hafi
bara verið ég', dró hann upp mynd
af því fyrir okkur með öryggi full-
vissunnar, hvað myndi liklega
lienda okkur, ef við skipulegðum
ekki líf okkar og breytni á nýjum
grundvelli, sem hann hafði reyndar
litla von um, að við mýndum gera.
Hann taiaði um Helvíti eins og
sérfræðingur. Þar var ekki á ferð-
inni einhver hlýr og allt að því
notalegur staður, likt og sumir
virðast vilja iýsa stað þessum, held-
ur var þarna á ferðinni vel kynnt,
rauð- nei hvítglóandi heiviti, sem
hafði á að skipa fyrsta flokks
tæknifræðingum. Þessum presti
tókst að bregða upp svo skýrri
mynd af stað þessum, að við skild-
um mæta vel eðli hans. Þar skíð-
logaði góður og mikill eldur, og