Úrval - 01.07.1965, Blaðsíða 125

DULTRÚ 00 IIUGAfífíUfítiUfí
123
unrlan skynfærum heyrnar, en sjón-
in væri svo þýðingarmikil, að hún
yrði að hafa yfirburði yfir heyrn-
ina.
2. Á öðru stigi hefur koinið í
Ijós að í sama svefndúrnum dreym-
ir menn oft og það gerist með vissu
millibili. Þannig skiptast á draumar
og svefn nokkrum sinnum áður en
aðal svefninn byrjar. Þannig er
svefninn einnig laus og djúpur á
víxl, likt og menn séu að nokkru
leyti á verði. Gæti þetta verið ó-
ljós endurminning eða varkárni frá
þeim tíma, er forfeður vorir lifðu
. sem dýr og þurftu að vera stöðugt
á verði gagnvart þeim mörgu hætt-
um, sem stöðugt steðjuðu að, ekki
sízt meðan þeir sváfu á nóttunni
Ofsjónir eru e. k. draumsýnir í
vöku. Forsenda þess er sú, að
þreyta líkamans og einkum taug-
anna sé meiri en eðlilegt má tclj-
ast. I þessu sambandi ætla ég að
segja frá atviki sem kom fyrir mig
haustið 1919. Þá var ég staddur í
Rússlandi og þar var alvarlegur
matvælaskortur. Þessi athurður var
áþekkur dásvefnstilfelii, sem ég
mun skýra frá síðar í grcininni.
Þetta haust vann ég í verksmiðju
skammt utan við Moskvu ásamt
ca. 300 mönnum öðrum. Nú var
fæðuskorturinn orðinn svo tilfinn-
anlcgur, að verksmiðjunni var lok-
að í 14 daga, mcðan verkamenn-
irnir fóru allir til héraðanna milli
Volgu og Úral i von um að geta
keypt korn þar.
Þegar við konium til borgarinn-
ar Bugulma, skiptum við okknr í
30 manna liópa og hófum göngu
um hin víðlendu héruð umhverf-
is borgina. Við lögðum af stað að
kvöldlagi, gengum alla nóttina og
daginn eftir gengum við án árang-
urs milli þorpanna. Um sólarlag
kvöldið cftir hittum við þýzkan
landnema, sem gjarnan vildi selja
okkur 900 kg. af mjöli. Hann bjó
5 km. leið frá staðnum og ég ók
því með honum að sækja kornið,
en hinir biðu á meðan í næsta
jjorpi. Ferðin gekk erfiðlega og við
vorum alla nóttina að tosast á-
fram. Einum klukkutíma fyrir sól-
arupprás ókuin við af stað til balca
með tvo vagna, hann á undan, og
á eftir. Nú kom sólin upp og ég
varð mjög syfjaður um leið og
hlýnaði í lofti. Fyrir framan okk-
ur var sléttan, óendanleg og ó-
byggð, að því er virtist. En skyndi-
lega sá ég þorp til vinstri hliðar
við okkur. Á rann gegnum þorpið
og viðikjarr óx ábökkumhennar.
Ég naut þessarar dásamlegu sýnar,
en hún varð þó fljótt að engu. Brátt
sá ég kameldýr, sem dró vagn á
eftir sér og þegar það virtist kom-
ið nálægt okkur, hvarf það eins og
dögg fyrir sólu. Ég hugsaði alls
ekki um, að þetta væru ofsjónir,
lieldur trúði þeim skilyrðislaust.
Við ókum áfram og ég barðist
við óbærilega þreytu, sem ætlaði
að gersigra mig. Nú sá ég lítið dýr
á stærð við rottu skjótast undan
vagninum og' rétt í þvi bili sá ég
mann sitja aftan á vagninum. Ifann
stökk nú hljóðlaust niður af vagn-
inuin og hvarf, en brátt sat hann
aftur á sama stað. Nú ákvað ég
að athuga hann betur, sneri mér
snögglega við í sætinu og fann
þungt högg á höfuðið. Þegar ég