Úrval - 01.07.1965, Qupperneq 128

126
ÚRVAI
settist síðan upp í rúminu, sneri
sér að þeirri er lá gagnvart lienni
og skipaði henni að syngja. Það
var lítil kona, raunamædd á svip,
og hún mótmælti vesældarlega. En
nú var engrar miskunnar að vænta.
Sú rauðhærða virtist hamslaus i
skapi og hafði þrútnar æðar á
gagnaugum. Með hárri röddu og
æðislegri skipaði hún hinni að
syngja. Nú spurði sú, er ég var að
heimsækja mig um eitthvað og með-
an ég svaraði því heyrði ég, að
litla konan var farin að syngja.
Ég leit til þeirra og hið fyrsta, sem
ég sá, voru taveir ljósgeislar, er
lýstu úr augum hinnar rauðhærðu,
líkt og þau væru tveir virkir Ijós-
kastarar. Andlit hennar var um-
hreytt af leiðslukenndri hrifningu.
Ég flýtti mér eins og ég gat að sigr-
ast á undrun miiirii, því nú greip
mig aðeins ein hugsun: að láta
ekki þetta óvenjulega dæmi um dá-
leiðslu liverfa án þess að athuga
það eins gaumgæfilega og kostur
væri á.
Lengd geislanna var um 20 cm.
Þvermál geislans við augun virtist
á stærð við ljósopin en um það
hil þrisvar sinnum meiri i hinn
endann. Ljósgeislarnir voru daufir
en þó greinilegir, éiiikum við aug-
un. Litur þeirra var appelsínurauð-
ur. Æðarnar á gagnaugum konunn-
ar voru nú svó þrútnar, að mér
leizt ekki meir en svo á þetta á-
stand og þegar hún nú virtist gera
tilraun til að auka spennuna enn
meir greip ég fram í og bað hana
vingjarnlega að vera rólega.
Um leið og ég sagði þetta sloklcn-
úðu geislarnir og litla konan hætti
að syngja. Sú rauðhærða faldi höf-
uðið i flýti undir rúmteppinu. Eftir
stutta stund lyfti hún þ?ví varlega
og brosti yndislega eins og ekkert
hefði gerzt, en sagði svo við mig
á ensku „Excuse me.“
Ég sagði sálfræðingi í Kaup-
mannahöfn frá þessu, en liann sagði
stutt og ákveðið, að þetta gæti ekki
liafa átt sér stað. Ég leyfi mér að
mótmæla ákveðið slikri aðdróttun.
Allar mínar athuganir á ýmsum
fyrirbærum hafa mótazt af hlut-
lausri athugun og á hættustundum
voru viðbrögð min hröð en þó með
athygli gerð. í fyrrgreindu atviki
var ég aðeins gripinn löngun til
a ðathuga fyrirbærið.
Þó að bækur um sálarfræði geti
hvergi um atvik hliðstæð þessu,
verð ég þó að telja það víst, að
þau hafi ótt sér stað, enda þótt
jieirra sé hvergi getið.
En eitt er þó áreiðanlegt, að í
þessu dæmi um dáleiðslu hefur
ekkert dulrænt átt sér stað. Þetta
getur átt sínar eðlilegu skýringu
i þeirri staðreynd, að taugastarf-
semin í heilanum gerist fyrir á-
hrif rafstrauma Það ætti ekkert
að vera því til fyrirstöðu, að þeir
geti orðið sýnilegir, ef þeir eru
knúnir af hamslausri viljabeitingu
sálsjúkrar persónu.
Ég ætla að ljúka þessari grein
með nokkrum athugasemdum um
orðið „dultrú“ (MYSTIK) og allar
greinar hennar. Þetta „hjábarn“
hefur mikið á samvizku sinni. Það
hefur komizt inn í guðshugmyndir
flestra trúrækinna manna og er
viða hluti af þeim hugmyndum.
Dultrúin hefur ekki einungis or-