Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 10

8
og einnig niður í kjall-
ara. Sömuleiðis ætla ég
að raða verkfærunum
mínum skipulega niður
í verkfærakassann og
yfirleitt ganga þannig
frá öllum mínum eig-
um, að til fyrirmyndar
sé. Mér þætti það ekki
lakara, þótt þess yrði
getið í eftirmælum mín-
um, að ,,hann hafi haft
hlutina í röð og reglu
til hinztu stundar“.“
Að lokum er hér svar
frá nægjusamri og
þakklátri móður:
„Eg ætla hvorki að
fara í geimfari til
tunglsins eða í kjarn-
orkukafbáti til að skoða
undirdjúpin. Ég ætla
bara að fara í tólf daga
skemmtiferð til Parísar
með manninum mínum
og börnunum okkar sjö
(þau eru öll flogin úr
hreiðrinu, uppkomin og
gift). Þar ætla ég að sjá
aftur ákveðna staði, þar
sem ég hitti manninn
minn fyrst fyrir langa-
löngu og fann hamingj-
una. Þrettánda daginn
ætla ég að fara aftur
heim og í þakklætis-
skyni fyrir hamingju-
samt og skemmtilegt líf
ætla ég að gefa horn-
himnurnar úr augunum
á mér og nýrun úr mér
til sjúklinga, sem þeirra
þarfnast og lengra líf er
ætlað. Fjórtánda daginn
ætla ég að láta bera
mig á sjúkrabörum í
blóðbankann og gefa
hvern einasta blóð-
dropa, sem leynist í
skrokknum á mér. Þar
ætla ég endanlega að
kveðja þennan heim.
Það á að leika „Hvað er
svo glatt“ við jarðar-
förina mína!“
☆
Hundurinn okkar var grimmur og skapillur og alltaf til í tuskið. Hann
réðst á alla hunda í nágrenninu, elti bréfbera og rak þá flýjandi á
brott, gelti að sendibílstjórum og var sannkallaður ógnvaldur allra
katta. ,jÉg býst við, að við verðum að reyna að losna við hann,“ sagði
maðurinn minn eitt kvöldið. Hann vonaði samt, að enginn mundi svara
auglýsingunni, því að hún var orðuð á þennan hátt: „Neyðist til að
selja skapillan hund.“
Strax sama kvöldið hringdi síminn og spurt var: „Er hundur þessi
í raun og veru grimmur?"
,.Já, það held ég nú,“ svaraði maðurinn minn. „Hann ræðst á alla
hunda í nágrenninu."
„Ræðst hann jafnvel á stóra hunda?“
„Nú, hann er sjálfur mjög stór!“
„Þetta er einmitt hundurinn, sem ég þarfnast,“ sagði maðurinn í
símanum. „Hvar eigið þér heima?“ Maðurinn minn sagði honum það, og
þá varð nokkur þögn. „Ænei,“ stundi maðurinn loksins, ,,ég á heima
hinum megin við götuhornið. Ég vildi bara fá grimman, stóran hund
til þess að táka duglega i lurginn á hundinum yðar.“
Nanoy K. Reynes.
Góðar ákvarðanir eru oft ávísanir, sem gefnar eru út á rei'kning,
sem er með ófullnægjandi innistæðu.