Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 45

VEIKTIST — OG VARÐ LEIKARI
43
Leikfélaginu. É'g sagði „já, herra“
og „nei, herra“ og svoleiðis.
Svo gaf Lárus mér meðmæli til
að læra í Danmörku. Ég kom heim
að námi loknu, og við það er í raun-
inni ekki miklu að bæta. Ég hef
starfað við leiklist óslitið síðan.
Leikara þykir vænzt um þau hlut-
verk, sem mestra átaka krefjast.
Því meira sem verk heimtar af hon-
um, því meiri hluti sem verk verður
af honum sjálfum, þeim mun vænna
þykir honum um það.
Það er sama hvaða hlutverk er,
— það er aldrei hægt að vinna það
samvizkusamlega með aðfengnum
hjálpargögnum, — stælingum. Það
verður alltaf falskt.
Efnivið í hlutverk er ekki hægt
að sækja í aðra námu en sjálfan
sig. Svo er bara spurningin, hvern-
ig æðarnar liggja í þessari námu.
Fólk hefur í sér flesta þætti
mannlífsins, aðeins missterka. Leik-
ari verður að leita að viðkomandi
þætti í sjálfum sér í hvert skipti,
draga hann fram og spila á streng-
inn.
Það er ef til vill alltaf hægt að
herma eftir, en það sannfærir eng-
an. Maður sannfærir hvorki sjálf-
an sig né aðra með því móti.
Góður mótleikari er alltaf lær-
dómsríkur. Hann er mikil reynsla
og til ómetanlegs gagns.
Þegar leikarinn finnur þennan
ólýsanlega straum, sem þarf að fara
á milli leikara, sem leika hver á
móti öðrum, þá sannfærist hann
um, að hann sé ekki að gera neina
vitleysu.
í fyrsta skipti, sem ég fann þenn-
an straum, var þegar ég lék á móti
Indriða heitnum Waage í Sölumað-
ur deyr eftir Miller. Þar lék ég ann-
an af sonum hans.
Þessi samruni í leik, — að finna,
að það er satt, sem verið er að
segja og gera, — það er eins og
tvö skaut sem mætast. Þetta er til-
finning, sem gerir því miður alltof
sjaldan vart við sig.
Fulltrúar ýmissa bæjarfélaga innan Sambands bæjar- og sveitanfélga
Nýja-Hamshirefylkis höfðu hlustað um stund á tvo lögfræðinga, iðn-
rekanda og skattasérfræðing lýsa fyrir þeim nýju skattakerfi. Hrósuðu
þeir því á hvert reipi og sögðu, að það hlyti að verða til mikilia bóta
að taka það upp í stað hins úrelta skattaálagningarkerfis fylkisins.
Síðan var fundarmönnum boðið að bera fram ýmsar spurningar. Og
þá kom það fljótt fram, að allar tilraunir til þess að gera endurbætur
á skattakerfinu i hinu afturhaldssama Nýja-Hampshirefylki höfðu átt
lítilli velgengni að mæta á umliðnum árum. Að iokum stóð bæjarráðs-
maður frá smábæ einum á fætur og gaf mjög góða lýsingu á hinni
hefðbundnu afstöðu íbúa þessa fyikis með eftirfarandi orðum: „Fólkið
hérna í Nýja-Hampshirefyiki heldur dauðahaldi í ýmislegt, sem rekja
má a!lt aftur til byrjunar 18. aldarinnar. Eitt af þessu er sú aðferð,
sem þeir nota til þess að auka kyn sitt. Oig, svei mér þá, ef mér er
ekki óhætt að staðhæfa, að þeir mundu frekar breyta til, hvað það
síðarnefnda áhrærir en það fyrra.“ Jay Gallagher.