Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 96

ð4
ÚRVAL
þetta með sáraumbúðum og gips-
umbúðum. Svo var ekkert annað
hægt að gera en að bíða og biðja
um árangur.
Fingurnir tveir greru fljótt, en
Paul leyfði hvorki sjálfum sér né
aðstoðarmönnum sínum að gera sér
alltof miklar vonir um góðan ár-
angur. Síðan þurfti að gera upp-
skurði á hinum tveim fingrunum
og svo að lokum á þumalfingri. Þar
á eftir fylgdi svo langt tímabil æf-
inga og þjálfunar í beitingu fingr-
anna, áður en hægt yrði að ganga
úr skugga um, hvort tilraunin
hefði tekizt eða misheppnazt.
En dr. Brand og aðstoðarfólk
hans átti erfitt með að hafa hemil
á sigurgleði sinni, eftir því sem
vikur og mánuðir liðu, því að það
mátti greinilega sjá það, hvernig
krumlan fór smám saman að breyt-
ast í mannlega hönd. Stundum
mátti vart greina nokkra framför
frá einum degi til annars. Og þótt
það væri nú öruggt, að um árang-
ur yrði að ræða, þá tóku æfingarn-
ar mjög langan tíma, og þar voru
framfarirnar mjög hægfara. Það
varð að endurhæfa liðamót, sem
lengi höfðu verið ónotuð, og endur-
æfa heilaviðbrögð frá grunni til
þess að fá vöðva, sem áður höfðu
beygt fingurna, til þess að starfa
nú á hinni hlið handarinnar við að
rétta þá.
Svo gerðist kraftaverkið snögg-
lega. Hnefinn opnaðist og lokaðist
með næstum því eðlilegri hreyf-
ingu. Ungi maðurinn greip um hluti
af ýmsum stærðum og mismunandi
lögun til þess að auka lipurleika
vöðvanna, trékubba, gúmbolta, litl-
ar flöskur og blýanta. „Sko!“ hróp-
aði Krishnamurthy sigri hrósandi
einn daginn. Hann sveigði þrjá
fingur annarrar handarinnar og
greip um stóran köggul af hrís-
grjónum og karrí á diskinum sín-
um, hélt honum á lofti með hjálp
þumalfingurs og stakk kögglinum
síðan í munn sér.
Sú gerbreyting, sem varð á per-
sónuleika unga mannsins, var jafn-
vel enn ánægjulegri en árangurinn
af skurðaðgerðunum. Krishna-
murthy tók nú að gleðjast og hlæja
á nýjan leik. Hann fór að hafa gam-
an af að lesa bækur og að rökræða
við lækna og hjúkrunarkonur og
þjálfa þannig sína snjöllu vits-
muni og beita kímnigáfu sinni. Að
um ári liðnu fékk hann að fara af
sjúkrahúsinu. Nú var hann vel und-
ir það búinn að takast á við vanda-
mál hins nýja lífs síns með tvær
gagnlegar hendur, tvo heila fætur
og gnótt vona og hugrekkis.
BÆKISTÖÐVAR HINS NÝJA
LÍFS
Tveim mánuðum síðar sneri ungi
Hindúinn aftur til sjúkrahússins,
hræðilega horaður og tærður. Hann
reyndi að brosa, þegar hann kom
auga á Brand lækni, en það var
engin gleði í augum hans. Hann
rétti fram hendur sínar.
„Þetta eru ekki góðar hendur,
sem þér hafið gefið mér, herra
læknir,“ sagði hann.
Paul flýtti sér að skoða hendur
hans. Þær virtust alveg eðlilegar.
Þar gat ekki að líta nein sjáanleg
merki um hrörnun. „Mér finnst