Úrval - 01.04.1969, Blaðsíða 97

HVÍTI UNDRALÆKNIRINN í VELLORE
95
þær líta vel út,“ sagði hann var-
færnislega. „Við hvað eigið þér?“
„Þetta eru lélegar betlihendur,“
svaraði ungi maðurinn.
Svo skýrði hann lækninum frá
því, að enginn vildi veita honum
atvinnu né jafnvel húsaskjól, vegna
þess að á honum mætti enn sjá
merkin, sem holdsveikin hafði skil-
ið eftir. Áður fyrr hafði fólk aumk-
að sig yfir hann, er það sá bæklað-
ar hendur hans. En nú fann fólk
ekki lengur til neinnar meðaumk-
unar, er það sá heilar hendur hans.
Ungi maðurinn var tekinn á
sjúkrahúsið að nýju. (Brand læknir
hafði nú loks fengið tvö rúm til um-
ráða handa holdsveikissjúklingum).
Eftir að hann hafði hvílzt þar vel
um hríð og fitnað, náði hann aftur
fullri heilsu. Hann hafði lært að
vélrita, áður en hann hafði sýkzt
af holdsveikinni, og Paul fannst
það nú vera heppileg hvatning fyr-
ir unga manninn að reyna að þjálfa
þessa leikni sína að nýju. Hindúinn
tók nú til óspilltra málanna, og
brátt var hann farinn að vinna sér
inn peninga með því að vélrita ým-
islegt fyrir sjúklinga, sem höfðu
efni á að notfæra sér þjónustu hans.
En Brand læknir gerði sér grein
fyrir því, að þetta var ekki lausn-
in á aðalvandamálinu. Brátt kom
líka að því, að annar sjúklingur,
sem farinn var af sjúkrahúsinu og
kom þangað í endurskoðun, lét sér
hið sama um munn fara og ungi
Hindúinn.
„Hvíti læknir, vitið þér, að þér
hafið valdið mér tjóni?“
„Valdið yður tjóni?“
Þessi sjúklingur hafði ekki held-
ur getað fengið neitt starf til þess
að spreyta hinar læknuðu hendur
sínar á. Og þegar hann sneri sér
aftur að gamla betiinu, komst hann
að raun um, að fáir vildu gefa hon-
um, þar til flestir létu sem þeir
sæju hann ekki. „Hvað á ég að
gera, herra læknir?“ spurði hann.
Þessi spurning hitti Brand lækni
beint í hjartastað, því að hún snerti
sjálfan tilgang alls starfs hans
óþyrmilega. Var hann kannske að
skapa þannig betlara, sem voru
óhæfari til betlsins en hefðu hend-
ur þeirra verið bæklaðar? Svarið
var auðvitað augljóst. Það varð að
kenna þessum sjúklingum eitthvað,
sem gat hjálpað þeim til að afla
sér lífsviðurværis, einhverjar iðn-
ir, sem þeir gætu stundað sjálfir án
þess að þurfa að leita á náðir ann-
arra í atvinnuleit. En hvernig yrði
hægt að koma slíku í kring? Það
hlaut að vera til einhver samastað-
ur, þar sem sjúklingar þessir gætu
búið, meðan þeir lærðu einhverja
iðn. Einnig hlutu að vera til þjálf-
aðir leiðbeinendur, er gætu kennt
þeim.
Allt þetta mundi kosta mikla
peninga, og þeir voru alls ekki fyr-
ir hendi. Að vísu höfðu ýmsir vinir
í Englandi sent fjárframlög, sem
höfðu verið notuð til þess að greiða
fyrsta kostnaðinn við tilraunastarf
Brands læknis og aðstoðarmanna
hans. En það fé var langt frá því
að nægja fyrir sívaxandi kostnaði
við rannsóknir og bæklunaraðgerð-
ir. Morgun einn hóf Paul máls á
þessu vandamáli við sjúkling, sem
hafði mikinn áhuga á starfi hans.
Sjúklingur þessi var „Móðir“ Eaton.